"Ostatnie piętro" Louise Candlish

Musiałam się skupić, aby sobie przypomnieć, kiedy ostatnio książka wciągnęła mnie tak mocno. I co to było. Zaczęłam czytać po pracy i metodą „jeszcze jednego rozdziału” dobiłam do 3:30. Jako że w pewnym wieku lepiej nie zarywać nocek, skończyłam następnego dnia i zadowolona odłożyłam egzemplarz. Owo zadowolenie miało dwa źródła: poznałam odpowiedzi (poprawnie wytypowałam rozwiązanie jednego wątku), do tego całość bardzo mi się podobała.

„Mieliśmy ogromnego pecha, że nasza ścieżka i ścieżka tego chłopaka się skrzyżowały”.

„W tej książce nie ma zbyt wielu uścisków i pocałunków. Tak, niestety, jest, gdy pisze się o nienawiści”.

Autorka oparła fabułę na trzech segmentach, a dokładniej wersjach trójki ludzi. Mamy książkę w książce, głos udzielony innej osobie, a także przyglądającą się z boku dziennikarkę. Pierwszy segment to wspomnienia, które główna bohaterka, Ellen, spisała w ramach specjalnego kursu. Przeżyła ogromną tragedię, która przebiegunowała jej życie. Całą swoją nienawiść zogniskowała na jednej osobie, latami myśląc o zemście. Pisanie i prezentowanie zapisków pozostałym uczestniczkom warsztatów miało pomóc jej uporać się z traumą. Czy ów cel został osiągnięty, pozostawiam do oceny czytelnika. Na segment drugi składają się przeskoki czasowe pomiędzy „kiedyś” i „dziś”. Dowiadujemy się z nich, jak zdarzenia przedstawiane przez Ellen zapamiętał jej były partner, Vic. Ostatni element układanki to notatki dziennikarki „Sunday Times”, Michaeli Ross. Początkowo dość lakoniczne, później rzucały więcej światła na opowieść bohaterki. Finalnie wyjaśniały, czego (a przede wszystkim dlaczego) Michaela nie wyjawiła we wstępie.

Piszę enigmatycznie, ponieważ podzielam opinię, z którą spotkałam się na Instagramie. Opis na okładce książki, a także opisy w sieci zdradzają zbyt wiele. Jeśli już je poznaliście, pozostaje Wam czytać i czekać na dotarcie do dnia, który odmienił Ellen na zawsze. Do momentu, w którym szła do drzwi, żeby otworzyć je dwójce policjantów.

„Schodząc szybko po schodach, poczułam, że moje bose stopy płoną na dywanie, zanim ochłodziły się na płytkach w holu”. (…)

„Nigdy przedtem moje serce i płuca nie reagowały w taki sposób. Miałam wrażenie, że w mojej piersi jest jakaś żywa istota z wielkimi mocnymi skrzydłami i dziobem, tłukąca o moje żebra, by wydostać się na zewnątrz”.

Miałam już okazję poznać twórczość Louise Candlish. Przeczytałam dwie poprzednie książki, zarówno „Na progu zła”, jak i „Tuż za ścianą”. Skoro sięgnęłam po trzecią, można się domyślać, że oba wcześniejsze spotkania były udane. Ale najnowsza historia spodobała mi się najbardziej. Powiem więcej! Moim zdaniem „Ostatnie piętro” to bardzo dobra, naprawdę bardzo dobra powieść psychologiczna. Wydawnictwo wrzuciło ją do szufladki „thriller” i w pewnym sensie jako thriller (psychologiczny) się broni. Jeśli jednak nastawicie się na mrożące krew w żyłach napięcie, czeka Was rozczarowanie. Autorka poświęciła lwią część fabuły opisom wewnętrznych przeżyć bohaterki. Widzimy rozterki Ellen, jej strach, a czasami wręcz panikę, czujemy wraz z nią rozpacz, bezradność, zmagamy się z jej plątaniną myśli. Obserwujemy, jak rośnie w niej gniew. A potem zmieniamy perspektywę, żeby spojrzeć na opisywane zdarzenia oczami Vica. I budzą się w nas wątpliwości.

Przypomniała mi się „Kata” Steinara Bragiego. I „Groteska” Natsuo Kirino, gdzie każdy z bohaterów przedstawiał swoją wersję. Nie wiadomo, która – o ile którakolwiek – była prawdziwa. W tym przypadku poznajemy prawdę. Przeczytaliśmy nie tylko końcowy rozdział wspomnień Ellen, ale i finał „Ostatniego piętra”. Wiemy, co wydarzyło się na tarasie.

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu Muza.