"Piętno" Przemysław Piotrowski

 

No i poznałam pierwszą część serii o Brudnym Harrym... To znaczy o Igorze Brudnym, tajemniczym policjancie, który nie przykłada wagi do wizerunku, przez co jedni go nienawidzą, inni (czy inne) uwielbiają. Chyba nie brakuje czytelników, którym tęskno do takich nieokrzesanych gburów. I czytelniczek, które marzą, żeby dorwać takiego, opatulić miłością i udowodnić, że warto kochać. Jest popyt – jest podaż.

Otwieramy drzwi porządnym kopniakiem i trafiamy do Zielonej Góry, w której doszło do okrutnego... morderstwa. Na to przynajmniej wskazują części ciała pozostawione w kilku miejscach niczym wyzwanie rzucone policji. Wydawać by się mogło, że sprawa jest oczywista i pozostaje schwytać konkretną osobę. Przecież uchwycił ją monitoring, widać twarz, wszystko jest klarowne. Czy naprawdę?

W tej historii nic nie jest klarowne ani oczywiste. Im dalej, tym mniej wiadomo, śledztwo się gmatwa, a podwładni inspektora Czarneckiego zaczynają patrzeć podejrzliwie na jego zachowanie. Wygląda na to, że tylko on nie wierzy w winę Brudnego. Komisarz bynajmniej nie ułatwia mu działania, bo chodzi swoimi ścieżkami i lubi niedopowiedzenia. On też chce odkryć prawdę, choć nie ma pojęcia, co na niego czeka.

Czytało mi się dobrze, a przede wszystkim szybko. „Piętno” wciąga, styl jest bardzo prosty i przystępny, więc kartki przewracają się same. Niestety im bliżej końca, tym bardziej stroszył mi się wąs, a brew uciekała do góry. W pewnym momencie chciało się zadrzeć głowę i krzyknąć w stronę chmur: „Eeee, autorze! Wracaj do nas!”, bo odleciał tudzież się odkleił. Gdyby to był film, to taki z lat 90., w klimacie horroru, z przeciwnikiem, którego można wielokrotnie postrzelić, zrzucić z wieżowca i rozjechać, a on i tak pojawi się przed bohaterem na drodze. Bezszelestnie i znikąd, kompletnie bez sensu.

Dotarły do mnie głosy, że następne części są jeszcze bardziej odjechane, jeśli chodzi o realizm. Mam jednak ochotę przekonać się o tym samodzielnie, co oznacza, że twórcy udało się mnie zaintrygować. Nie tylko mnie – na „Sforę” przyjdzie mi trochę poczekać, bo są na nią kolejki w każdej filii. Czyli Przemysław Piotrowski trafił w gusta gawiedzi.

Moim skromnym zdaniem „Piętno” to niesłychanie brutalny kryminał dla fanów mroku, żołnierskiego języka oraz zaglądania patologii prosto w ślepia. Polubią go amatorzy historii o bohaterach z trudną przeszłością, oschłych i pozornie nieumiejących się angażować. Do tego (zupełnie przypadkiem) całkiem przystojnych, o czym nie omieszka wspomnieć co najmniej kilka osób. W pewnym sensie to urocze, a że mnie bawi... Nie czepiajmy się. Jeśli lubicie takie klimaty, polecam.