"Na gorącym uczynku" Harlan Coben

Oskarżenie o pedofilię jest jak klątwa. Nawet wyrok uniewinniający nie pomoże powrócić na łono społeczeństwa - jest się jak trędowaty, a ostracyzm nie ogranicza się do niechętnych spojrzeń czy milczenia przy mijaniu się na ulicy. Nierzadko przyjmuje czynną postać, skutkując piętnowaniem, prześladowaniem rodziny czy siniakami na ciele.

Dan Mercer został oskarżony o umawianie się z nieletnimi na seks. Przyłapano go na gorącym uczynku dzięki dziennikarskiej prowokacji, a później - mimo uniewinnienia - zaszczuto do tego stopnia, że musi się wciąż i wciąż przenosić. Wendy Tynes, dziennikarka, która przyczyniła się do zdemaskowania mężczyzny, ma przeczucie. Intuicja podpowiada jej, że coś nie gra i postanawia kontynuować swoje prywatne śledztwo. Sytuacji nie ułatwia tajemnicze zniknięcie młodej dziewczyny. Po pewnym czasie dochodzi do kolejnej tragedii. Tylko czy to tragedia? A może to karma? Policja nie spieszy się do rozwiązania sprawy, która, jak mówią wyraźnie przedstawiciele władzy, nigdy nie będzie priorytetowa.

Bardzo wciągnęła mnie ta historia, a co najśmieszniejsze, chciałam przeczytać "Na gorącym uczynku" głównie z jednego powodu. Następnego dnia miałam wymienić książkę na "Cień wiatru", a nie chciałam oddawać jej nieprzeczytanej. Z początku trochę na siłę, trochę z obowiązku (wut?), nie wiedzieć kiedy straciłam poczucie czasu i zorientowałam się po skończeniu czytania, że jest 00:30. Świetna, intrygująca fabuła, przyspieszająca wraz z pojawianiem się kolejnych elementów układanki, która uparcie nie dawała się rozwiązać. Wciąż coś w niej nie pasowało, wciąż jakiś fragment zaburzał całość. Byłam strasznie ciekawa finału, im bliżej do końca, tym szybciej frunęłam przez kartki. Aż do epilogu, który wywołał uśmiech na mojej twarzy. Takie książki mogę czytać! I gorąco polecać je innym.

Z drugiej strony... Trudno mi zrozumieć, czemu nie jestem zakochana w piórze Harlana Cobena. Jego dzieła spełniają wszelkie moje wymagania odnośnie fabuły, postaci, napięcia itd. "Na gorącym uczynku" bardzo mi się podobało, podobnie jak wcześniej czytany "Niewinny". Mimo to obie bez większego żalu wymieniłam na inne tytuły, kiedy tylko miałam okazję. A nie zrobiłabym tego np. ze Stephenem Kingiem. Być może to kwestia stylu, który określiłabym jako lekki, a nawet lajtowy. Może zbyt lajtowy jak na mój gust. Nie do końca trafiają do mnie obrazowe porównania i różnego rodzaju określenia stosowane przez autora (np. opis twarzy tak pooranej bliznami potrądzikowymi, że aż szuka się na niej łazika księżycowego etc.). Takie, rzekłabym, spoufalanie się z czytelnikiem. Gadulstwo/gawędziarstwo toleruję chyba tylko u Kinga. Co, oczywiście, nie znaczy, że Coben pisze gorzej, po prostu od lat należę do #teamking i jeszcze żaden inny amerykański pisarz go nie zdetronizował. Nie zmienia to faktu, że szczerze polecam "Na gorącym uczynku". Uważam, że to kawał naprawdę porządnej książki.