„W imię miłości” Jodi Picoult

„W imię miłości” to książka o tym, ile można zrobić, żeby ochronić ukochaną osobę. O tym, jak wiele można poświęcić. I jak mało znaczy doświadczenie, kiedy straszna rzecz dotyka nie kolejnego klienta, a własne dziecko. Kiedy tracą znaczenie procedury i oficjalny tryb postępowania, a amok przyćmiewa rozsądek. Kiedy wszystko traci sens. 

Poznajemy Ninę Frost, pochłoniętą karierą młodą matkę, która jako zastępca prokuratora spotyka się z drastycznymi przypadkami – krzywdą dzieci, ofiar molestowania seksualnego. Nierzadko musi bezradnie patrzeć, jak pedofil odchodzi bez kary, bo dziecko przeżyło traumę tak wielką, że nie jest w stanie zeznawać. Próbuje zachować dystans, choć nie przychodzi jej to łatwo. Wszystko ulega zmianie, kiedy dowiaduje się, że skrzywdzono jej synka. Pozbawiono go niewinności i wyszarpano dzieciństwu. Nina niczym w amoku pragnie nie tyle zemsty, co uchronienia dziecka przed dostaniem się w tryby machiny, której bezduszność jest jej dobrze znana. Podejmuje decyzję, która nieodwracalnie zmieni życie jej i paru innych osób.

Muszę przyznać, że im więcej stron było za mną, tym bardziej zachowanie Niny mnie irytowało. Przekonana o własnej nieomylności, parła przed siebie jak czołg, kiedy (wydawało jej się, że) ustaliła najbardziej optymalny plan działania. Trzymała się go jak przyspawana, bez względu na okoliczności, bez względu na rady i sugestie – czy to bardziej doświadczonych kolegów po fachu, czy bliskich. Ona wiedziała najlepiej, co robić. Tylko ona jedna. Ach, jak ironiczna okazała się prawda...

Powieść Jodi Picoult to ciężka książka, nieprzyjemna, wpychająca w poczucie dyskomfortu. Zadaje niewygodne pytania, z których najważniejsze to: jak ty byś postąpił/a? Czy posunąłbyś/posunęłabyś się tak daleko w imię miłości?