"Nie wierzcie jej" Jane Heafield (recenzja przedpremierowa)

„Poznacie dwie wersje tej historii. Musicie jednak wiedzieć, że Mary kłamie. Dlatego nie wierzcie jej, nie wierzcie w ani jedno słowo. Tylko moja opowieść jest prawdziwa. A wszystko zaczęło się od perfidnego oskarżenia...”

„Każde słowo, które wypluwa z siebie Lucy, jest kłamstwem. Weźcie jej łgarstwa i spalcie, a popiół zakopcie. Nie wierzcie jej: teraz, wtedy, nigdy. Usłyszycie ode mnie prawdę na temat tego, co zaszło; nie jedną z wersji zdarzeń, prawdę. A wszystko zaczęło się od okropnego przeczucia, że coś jest nie w porządku...”

Mam spory problem z tą książką. Z jednej strony, wciągnęła mnie tak, że czytałam ją do piątej rano. Z drugiej, drażniły mnie obie bohaterki, nie kupiłam zakończenia i nie rozumiem koncepcji oddawania głosu komuś, kto kłamie. Kłamczuchów mamy tu kilku. Jedno kłamie z nerwów i głupoty, drugie z wyrachowania, jeszcze inne – bo ma taki plan. Ale co miało na celu okłamywanie czytelnika? W każdym razie debiut Jane Heafield wywołał we mnie mnóstwo emocji. Głównie negatywnych, ale czy to automatycznie oznacza, że książka jest kiepska? Bynajmniej.

Po otrzymaniu maila z propozycją przeczytania „Nie wierzcie jej” musiałam się zastanowić. Czy mam ochotę poznać historię dwóch nienawidzących się kobiet, z których każda zarzuca tej drugiej kłamstwo? A w tle zaginiony mąż i brat. Nastawiałam się na obrzucanie błotem, masę złej energii i więcej gadania niż akcji. Trafiłam jednak na coś, co skłoniło mnie do wysłania zgłoszenia. Była to dość duża różnica wieku między małżonkami – osiemnaście lat. Nieczęsto spotykam się z przypadkiem, gdzie to kobieta jest starsza. Szpakowaty pan z małolatką może nieco śmieszy, ale raczej nie dziwi (tak bardzo). Za to kobieta mająca młodszego partnera budzi złość. Może ktoś pamięta oburzenie, gdy Camilla Lackberg wymieniła (drugiego) męża na modela młodszego o dwanaście lat? Atakowały ją głównie... czytelniczki, które poczuły się wręcz zdradzone. No jak tak można?! U nich w domu zwykły Zbyniu, co może i nie wygląda, za to poczciwinka. Camilla była tą od lajtowych rodzinnych historii, od bohaterki rozwiązującej kryminalne sprawy z dzieckiem u piersi. Była taką przeciętną, swojską babeczką, z którą można się utożsamiać. A tu bęc! Zaobrączkowała modela z boskim ciałem. No jak tak można?!

Troszkę się wyzłośliwiam, ale ostatnio naczytałam się po korek babskich komentarzy na przeróżne tematy, od edukacji seksualnej po relacje w związkach. Poziom toksyny w tych wypowiedziach jeżył włos na głowie. Nie wiem, może upały siadły niektórym na łepetynę. Na pewno mamy masę pracy przed sobą, nim kobiety w końcu przestaną się nawzajem podgryzać.

Odstawmy na bok dygresje, choć nie do końca. Jeśli chodzi o wspomniane podgryzanie, podłe docinki, krytykowanie, kopanie dołków, wyszydzanie, zastraszanie czy wręcz gnębienie, wcale nie odchodzimy tak daleko. Wręcz przeciwnie – witamy w fabule „Nie wierzcie jej”. Nastawcie się na mentalne pobrudzenie, bo to naprawdę jazda bez trzymanki. Samej akcji rzeczywiście nie jest tu zbyt wiele. Ot, znika mąż Lucy. Zapadł się pod ziemię po wspólnym spacerze. Następnego dnia Mary, szwagierka, wpada do wynajętego przez parę domu i rozpętuje piekło. Bo ona MA PRZECZUCIE, że Lucy zabiła Toma. Robi raban, wzywa policję, żąda aresztowania, a potem na dziesiątki sposobów nęka bratową. Aż dziwne, że nie zbiera chrustu na stos. O bogini, jakież to paskudne, toksyczne, zawistne babsko! Chciałabym, żeby była przerysowaną postacią, niestety znam przynajmniej jeden taki egzemplarz. Autorka podzieliła książkę na krótkie rozdziały, przekazując narrację na zmianę Lucy i Mary. Kiedy śledziłam tok myśli tej drugiej, czułam odrazę. Chciałoby się potraktować ją komendą „Dracarys!”, a potem zdmuchnąć szczątki.

Niestety nie mogę powiedzieć, że Lucy wzbudziła we mnie cieplejsze uczucia. O ile odpychająca osobowość Mary podnosiła mi ciśnienie, o tyle Lucy miałam często chęć solidnie potrząsnąć. Jedna parła przed siebie jak czołg, druga była jak mimoza. Obie kłamały jak z nut. Kiedy dotarłam do rozwiązania zagadki, moja brew uniosła się do góry – i została tam na dłużej. Nie kupuję go, nie przekonuje mnie, nie rozumiem, czemu pisarka postanowiła rozegrać to w ten sposób.

Dziwna ta recenzja czy raczej wrażenia z lektury, ale i dziwne były moje odczucia. Ciągle myślę o tej historii, a to chyba o czymś świadczy. Wszak dobra książka to niekoniecznie taka, w której kiwamy ze zrozumieniem przy każdej stronie, bo bohaterowie postępują tak, jak my byśmy postąpili. Dobra książka czasem czytelnikiem pozamiata. Sprawia, że chce się rzucić nią w kąt, a zarazem zmusza do dalszego czytania. Tutaj wciąż nie wiem, co myśleć, choć w głowie się kłębi. Czy to jedno z tych doświadczeń, które można porównać do bolącego zęba – boli, ale ciągle dotykasz go palcem? Wkurza, ale czytasz? Może po prostu oceńcie to sami.

Premiera książki: 20 lipca 2022 roku

Za możliwość przedpremierowej lektury bardzo dziękuję Wydawnictwu Muza.

* zdjęcie od wydawnictwa