"Zły pasterz" Michał Wierzba

Miała ta książka pecha, oj miała! Kiedy nadszedł jej czas, w kolejkę bezpardonowo wepchnęła się „Kwietniowa czarownica” Majgull Axelsson. W każdej wolnej chwili sięgałam po szwedzką autorkę, zamiast skupić się na polskim debiucie. „Zły pasterz” poszedł w odstawkę, mimo że nie był wcale – nomen omen – zły. Po skończeniu „Czarownicy” musiałam, po prostu musiałam natentychmiast przysiąść i napisać recenzję. Książka mną pozamiatała, wywaliła na wierzch bebechy, zdołowała i zmusiła do myślenia, że niektórzy zawsze mają pod górkę. Tak mi było źle na serduchu... Nawet wtedy, gdy wyrzuciłam z siebie emocje i teoretycznie powinno mi ulżyć. Plasterkiem na zszargane nerwy, o dziwo, okazał się właśnie „Zły pasterz”.

Czasami zastanawiam się, czy przyjąć propozycję od wydawnictwa, a czasem nie mam żadnych wątpliwości. Tu nie było takich dylematów. Zgłosiłam się migiem i przebierałam nogami, tak mi było spieszno do poznania tej historii. Co miało kryć się pod mroczną okładką z wilkiem? Zaginieni studenci na praktykach archeologicznych, bardzo stary (i bardzo duży) szkielet w odkrytej właśnie latrynie, a do tego tajemniczy kult i gang motocyklistów śmierdzący na odległość toksyczną męskością. Co się kryło? Nieco rozwleczony – ale do zniesienia – sensacyjniak. Czy to źle? Wręcz przeciwnie. Żałowałam jedynie, że nie mam pod ręką piwa i chipsów.

Debiut Michała Wierzby rozkręcał się dosyć długo, ale gdy wreszcie to zrobił, fabuła zaczęła gnać przed siebie jak szalona. Kojarzycie ten moment na rollercoasterze, kiedy wagoniki osiągnęły najwyższy punkt i już już pomkną w dół? Ten ułamek sekundy, gdy wiadomo, że żołądek zaraz pofrunie do palców u stóp? („Słaba psychika już wysłała maila do nadciągającej kupy, że spotkanie jest w spodniach”.) Tutaj momentem, gdzie fabułą tak szarpnęło, było spotkanie głównego bohatera, Janka, z jego wspólnikiem. To, co wydarzyło się później, to ciąg szalonych wydarzeń. Im dalej, tym mniej realnych, ale czytanie sprawiało mi coraz większą przyjemność. Uwielbiam raz na jakiś czas obejrzeć tendencyjny film z madafakierem, który idzie do celu po trupach, obijając po drodze kilku oprychów naraz. „Zły pasterz” musiał mi się spodobać.

Książka przyniosła mi mnóstwo frajdy, mimo iż nie polubiłam zbytnio Janka. Poszukując rozwiązania zagadki zaginięcia siostry, zahaczył o parę łóżek i wpadł na kilka durnych pomysłów. Nic by nie wyjaśnił, a do tego wpakowałby się w jeszcze większe kłopoty, gdyby nie pomoc z zewnątrz. Przypadł mi do gustu za to wspomniany wspólnik, emerytowany policjant Horst. To twardy i uparty stary pierdziel, który nie certoli się w tańcu. Działa bezkompromisowo i nie waha się przed niczym, zwłaszcza gdy ma rachunki do wyrównania. Polubiłam też Alicję, choć jej przemiana ze stłamszonej myszki w niemalże dominę mnie nie przekonała. Ale właśnie takiego kołysania bioderkami w skórzanych spodniach potrzebowałam po „Kwietniowej czarownicy”. Cieszyłam się tak samo jak autor, gdy opisywał jej ostatnią rozmowę z mężem. A jej podejście do ceremonii Oczyszczenia w połączeniu z wielkim dąsem Janka wywołało szeroki (i złośliwy) uśmiech na mojej twarzy. Jakież to wszystko względne, zwłaszcza seks.

A propos. To, co najbardziej mnie intrygowało, czyli kult Boga Żywego, nie okazał się ani specjalnie odkrywczy, ani ciekawy. Ot, nie pierwsza i nie ostatnia sekta oparta na dosłownym oddawaniu czci liderowi. Liczyłam na nawiązania do słowiańskich wierzeń, a nie kolejną wariację na temat kultu Królowej Niebios, Astarte, tak niemiłego twórcom chrześcijaństwa. Nihil novi sub sole.

Podsumowując, oczekiwałam mrocznej historii o prastarej religii. Nastawiałam się na śledztwo w sprawie dwójki studentów, którzy nagle zniknęli. Oraz zatopionego w jeziorze motocykla. Otrzymałam powieść sensacyjną z motywem zemsty oraz uwalniania się z toksycznego związku. I z całkiem dobrze napisanymi scenami seksu (w końcu wagina, a nie jakaś tam kobiecość!). Podane to w nieco odrealnionej formie, ale poprawiło mi humor, więc doceniam. Gdybym była wredna, przytoczyłabym słowa Jacka z finalnej sceny filmu „Speed”: „Podobno związki zbudowane na emocjach nie są trwałe”. Ale wtedy bohaterka grana przez Sandrę Bullock mogłaby rzucić ripostą: „Zatem nasz zbudujemy na seksie”. Więc siedzę cicho. I polecam tę książkę – zwłaszcza tym, którym potrzeba domkniętych spraw i dobrych zakończeń.

Za możliwość przeczytania „Złego pasterza” bardzo dziękuję Wydawnictwu Muza.