"GOPR. Na każde wezwanie" Wojciech Fusek, Jerzy Porębski

„Trzymają Państwo w rękach pierwszą skierowaną do szerokiego grona odbiorców książkę opisującą siedemdziesiąt lat funkcjonowania naszego Pogotowia. (…) Książka ta nie jest jednak kroniką wypadków, chociaż autorzy wiele z nich przywołują, zarówno głośnych, jak i tych mniej znanych, ale trafnie opisujących specyfikę naszych działań. (…) Choć autorzy przywołują wiele ważnych dla Pogotowia nazwisk i wydarzeń, tej książki nie można nazwać biograficzną czy naukową. (…) Wreszcie ta książka nie jest poradnikiem, jak się w górach zachowywać. (…) O czym zatem jest ta książka? Odpowiedź jest prosta.

O Górskim Ochotniczym Pogotowiu Ratunkowym. O wybranych wydarzeniach z naszej historii, niektórych postaciach tworzących i rozwijających grupy regionalne od Karkonoszy po Bieszczady, ciekawych wyprawach i akcjach ratunkowych, a także o używanym przez nas sprzęcie, wykorzystywaniu psów w ratownictwie górskim czy ratownictwie z powietrza”.

Zaczniemy dzisiaj nietypowo, czyli nie od recenzowanego tytułu, a od osoby recenzującej – w sensie mnie. Nie przepadam za górami. Szanuję i podziwiam, ale z daleka. Na urlopy wybieram wyłącznie kierunki płasko-pagórzaste, najlepiej z jakąś wodą. Nie znoszę się męczyć dreptaniem pod górkę. Nigdy nie fascynowało mnie pokonywanie trasy tylko po to, żeby zdobyć szczyt i chwilę na nim posiedzieć. Już po samym sposobie, w jaki to opisuję, widać, że totalnie nie czuję pasji taterników ani nawet rekreacyjnych łazików górskich przemierzających Dolinę Kościeliską. Skąd więc pomysł, żeby sięgnąć po „GOPR. Na każde wezwanie”? Bo lubię poznawać nowe rzeczy – nawet jeśli jedynie zza biurka.

Książka zafascynowała mnie już od pierwszych stron. Do tego, jak wszystkie poprzednie pozycje tego wydawnictwa, które do mnie trafiły, jest pięknie wydana. Ma mnóstwo zdjęć, zarówno kolorowych, jak i czarno-białych, przejrzysty druk oraz miły dla oka papier. Nie ten specyficzny szarawy, który ułatwia czytanie (przynajmniej mnie), ale świetnie dopasowany. No i ta treść... Obaj autorzy, Wojciech Fusek i Jerzy Porębski, porządnie przyłożyli się do pracy. To naprawdę widać. Odbyli mnóstwo rozmów, zebrali masę materiałów i uszeregowali je w rozdziały, które pochłaniałam za jednym posiedzeniem. Przy czym samo czytanie książki rozłożyłam sobie na raty i polecam to chętnym na lekturę. To mnóstwo danych, informacji oraz anegdot, które mogą zacząć zlewać się w jednolitą masę, jeśli przyjmiemy za dużo wiedzy naraz. Myślę, że to jedna z tych książek, które są warte tego, żeby mieć je na półce. Nie wypożyczać, tylko kupić i czytać, kiedy najdzie ochota.

Nawet nie wiem, od czego zacząć wymienianie tego, czego możecie się dowiedzieć. Poza historiami spektakularnych akcji ratowniczych poznacie też te dramatyczne, gdy pomoc przybyła za późno. Lub poszukiwaniom towarzyszyła nadzieja walcząca z rozpaczą. Zresztą to właśnie takie wydarzenie rozpoczyna naszą opowieść („O 11:20 nadzieja umarła”), stając się jednocześnie „bodźcem do powołania Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego, a w dalszej perspektywie (...) do utworzenia grup ratowniczych w innych polskich górach”. Niestety, czasami to właśnie czyjaś śmierć motywuje do walki o kolejne życia.

Gorąco polecam „GOPR”, ale zdaję sobie sprawę, że nie każdemu taka forma oraz tematyka przypadnie do gustu. Spotkałam się z opiniami/zarzutami, że jest zbyt nudna, za dużo w niej wątków z dawnych lat, do tego stare zdjęcia... WTF, chciałoby się rzec. Ludziska, czytajcie opisy, sprawdzajcie, co bierzecie do ręki. To książka o GOPR i jego historii, szeroko rozumianej. Jeśli chcecie ją poznać, zachęcam i podpisuję się pod wszystkimi pozytywnymi głosami.

Za egzemplarz do recenzji bardzo dziękuję Wydawnictwu Agora.