"Rodzina White'ów" Maggie Gee

Czemu (w końcu) przeczytałam książkę, która tkwiła na regale ok. 7 lat? Powód był prosty i mało prozaiczny – szukałam czegoś, czemu zrobię zdjęcie na wycieczce. Wyjęłam z biblioteczki, otworzyłam na chybił trafił i... wciągnęło. Usiadłam na podłodze i zaczęłam czytać. Już nie pamiętam, czemu ją kupiłam, ale wiem, że „Rodzina White'ów” czekała na swoją kolej niesprawiedliwie długo.

Fabułę można streścić w kilku zdaniach. Pewnego dnia Alfred White, dozorca Albion Parku, trafia do szpitala. Przy jego łóżku gromadzi się rodzina, ale poza żoną nikt tak naprawdę nie chce tam być. Na jaw wychodzą ukryte żale i dawne krzywdy; okazuje się, że poza więzami krwi członków familii nic nie łączy. A przynajmniej nic dobrego.

Czytanie zapewniło mi mnóstwo emocji, głównie negatywnych. Mogłam z różnych perspektyw przyjrzeć się relacjom dzieci i rodziców oraz małżonków. Stopniowo poznawałam ich lepiej i zaczynałam rozumieć, czemu mają takie a nie inne podejście do chorego. Czemu starszy syn, Darren, wiecznie ma coś ważniejszego na głowie niż odwiedziny rodzinnego domu. Czemu córka, Shirley, nie przyszła z partnerem, czemu ma żal do matki i ewidentnie odlicza minuty do wyjścia. Czemu nie chce natknąć się na młodszego brata, Dirka. Czemu ich rozmowy są tak niezręczne.

Niektórzy zrazili mnie od razu, jak senior rodu czy wspomniany Dirk, trzęsąca się ze złości na świat kupka kompleksów. Innym współczułam – jak Shirley czy żonie Alfreda, May (do czasu). Byli też bohaterowie, których los był mi obojętny. W przypadku Thomasa, pisarza-bibliotekarza, zastanawiałam się momentami, co wnosi jego postać. Po czasie pewnie będę pamiętać tylko to, że był wyposzczony. Swoją drogą, seks u Maggie Gee jest pokazany tak, że nie mam pojęcia, co myśleć. Wprawia mnie w osłupienie – i nie chodzi wcale o „scenki”.

Można odnieść wrażenie, że dzieci z domu White'ów nie wyprowadziły się, a uciekły. Każdy jest nieszczęśliwy. Nie ma komunikacji między członkami rodziny. Nie ma miłości. Nie ma szacunku. No, może Dirk podziwia ojca. Sam Alfred jest zdumiony, gdy Darren wyrzuca mu, że zmarnował wszystkim życie. Tyle dobrze, że szok wywołany otworzeniem oczu popycha go do jednej rozsądnej decyzji.

Autorka stworzyła dzieło o uprzedzeniach i twardej ręce, która odcisnęła się na całej rodzinie. O tym, że dzieci pamiętają znacznie więcej, niż rodzicom się wydaje. Że jedni i drudzy mają zupełnie inne wspomnienia. Co dla ojca jest dyscypliną, dla dzieci jest strachem i bólem. On chciał „wyprowadzić ich na ludzi”, oni wspominają go jako domowego oprawcę. Co zasiejesz, to po latach zbierzesz.

Dane mi było zajrzeć do głowy każdego bohatera i nie spodobało mi się to, co tam znalazłam. Szczególny niesmak czułam przy May, chwalonej przez otoczenie za ciepło i troskliwość. Miłosierna jedynie we własnych fantazjach, wywołała we mnie obrzydzenie. Niestety, wciąż sporo takich opiekunek domowego ogniska, które przykrywają brudy obrusem, uciszają płacze i malują na biało odrapane płoty. Byleby ludzie nie gadali.

Nie polubiłam nikogo, a współczuję tak naprawdę tylko jednej osobie – Winstonowi. Samotny w tłumie bliskich, tak bardzo pomylił się wtedy w parku. Podsumowując, „Rodzina White'ów” jest kolejną dobrą książką, do której nie wrócę. Zmusza do rozmyślań, więc mogę ją polecić, ale miła lektura to nie będzie.