"Cud Miód Malina" Aneta Jadowska

Znalazłam w bibliotece zbiór opowiadań autorki, która przekonała mnie do siebie Dorą Wilk, a wcześniej Magdą Garstką. Zbiór cudnie wydany, z okładką, do której same wyciągnęły mi się ręce. Przeczytałam opis i stwierdziłam, że musi mi się spodobać. Miało być ciepło, puchato i z girl power. Miało być z pazurem, skoro w recenzjach pojawił się zarzut, że to feministyczny bełkot. Miało być pięknie, a wyszło, jak wyszło.

Siadłam do czytania z zapałem i już na pierwszych stronach potknęłam się na własnym zdziwieniu. Jak się nie podoba, skoro podoba? Przecież powinno! A jednak... „Cud Miód Malina” zaczyna się opowiadaniem „Idiota skończony”, w którym Malina Koźlak zamienia absztyfikanta w koziołka. Rzuca urok w miejscu tak publicznym, że już bardziej się nie da – na festynie, na oczach wszystkich mieszkańców. Ktoś wrzucił nagranie do sieci i teraz Koźlaczki debatują, jak to odkręcić. Wydawać by się mogło, że to idealna okazja do wsparcia Maliny, przerażonej tym, co zrobiła.

Było trochę zabawnie, trochę uroczo, aż miałam flashbacka z Małgorzatą Musierowicz. Klan Koźlaczków taki zgrany i solidarny, a podejrzanie przypomina rodzinę Borejków z Roosevelta 5. Ciotki dopytują, kiedy ślub, bo latka lecą, a zegar biologiczny tyka. Niby tak się w tej familii kochają, a jednak dogryzają młodszym, bez męża i dzieci. A ciotka Ruta na rodzinnych spotkaniach przedstawia partnerkę jako współlokatorkę. Girl power, matriarchat, a jakoś tak... staroświecko.

W podstawówce lubiłam książki Musierowicz, ale zaczęła mnie drażnić tym, że wszystkim bohaterkom wyznaczyła ten sam los. Jak od sztancy, szybka miłość, oświadczyny, ślub i dzieci. Nie ma odstępstw, każda borejkówna – niczym pieczątka odbita przez Reksia – identyczna. Sama pisarka, dość już dzisiaj leciwa, żyje w przekonaniu, że stworzyła pełną miłości rodzinę, której członkowie zawsze mogą na siebie liczyć. U Koźlaczek też chyba miało być ciepło, miło i wspierająco. Gwoli ścisłości, kiedy przychodzi co do czego, kobiety z klanu stają wspólnie do walki. Nie zmienia to faktu, że coś mi w tej uroczej, zżytej rodzinie zgrzytało.

Wszystkie opowiadania mają podobny klimat – trochę śmiesznie, trochę absurdalnie i raczej nie strasznie. Kierowałabym je do nastolatków, tak 16+, może nawet mniej. Przypadły mi do gustu fragmenty z Klonem, chłopakiem Maliny. Gdybym żyła w tym świecie, też szukałabym partnera z zielonym kciukiem. Jeśli chodzi o Koźlaczki, przez skojarzenia z pozornie życzliwą i ciepłą rodziną Borejków nie wzbudziły mojej sympatii. Poza babcią Narcyzą, której nie dało się nie polubić. Raziło mnie podejście członkiń klanu do Maliny, ustawianie jej niżej w hierarchii tylko dlatego, że nie ma dzieci i wciąż nie rozwinęła pełni mocy. Nie podobało mi się również, jak traktuje ją matka. Nie miała wsparcia we własnej rodzicielce, a dziś – świadomie bądź nie – powiela złe wzorce. Surowa, wiecznie niezadowolona, lubiąca przypominać, jak trudny miała poród... Br!

Podsumowując, „Cud Miód Malina” to pięknie wydany zbiór opowiadań, które mi nie podeszły. Bardzo chciałam, żeby było inaczej, ale nie poczułam rodzinnego ciepła, nie ciągnie mnie do powrotu do Zielonego Jaru, nie skusiłabym się na herbatkę z Koźlaczkami. Nie zagrało. Szkoda, ale nie moja bajka.