"Prosty układ" K.A. Figaro (recenzja przedpremierowa)

Jak tupet i bezczelność są dziś często mylone ze szczerością i bezpośredniością, tak pożądanie w erotykach bywa mylone z miłością, a toksyczna znajomość – z pełnym pasji związkiem. Przybywa książek o relacjach, które mają być płomienne, a są wyniszczające i bohaterów, którzy nie potrafią stworzyć normalnego związku, tylko wzajemnie się ranią. Tak jakby namiętny związek nie mógł być związkiem zwyczajnym, bez bólu i łez, bez zerwań i powrotów. Albo kochamy i cierpimy, albo jest nudno, a motylki leżą na parapecie nóżkami do góry. Szkoda, że erotyk, który dziś recenzuję, wpisuje się w ten trend... 

Ale od początku. Nadarzyła mi się okazja sięgnięcia po „tętniącą dzikim erotyzmem opowieść o dwojgu ludzi z całkiem różnych światów”. Pokrótce powiem, że „Prosty układ” to woda na młyn dla braci samczyków, twierdzących, że przystojnemu (i bogatemu!) wybacza się wszystko. Nawet gdy traktuje kobietę jak swoją własność i kompletnie nie liczy się z jej zdaniem. Może ją też szarpać, wynosić i pakować do auta. I zapinać jej pas. Zawdzięczam tej książce potężnego kaca w środku tygodnia. 2/3 stron przeczytałam w coraz większym upojeniu (alkoholowym), zaś ostatnią część na trzeźwo, ale z bólem głowy, co dodatkowo zwiększało moją złość. Niezaprzeczalnie ów erotyk wywołał we mnie masę emocji. Tylko czy autorce chodziło właśnie o te, które mnie zalewały?

Debiut K.A. Figaro to prosta historia znajomości 22-letniej Łucji i 28-letniego Dymitra, między którymi wybucha potężna chemia, podkreślana co krok informacją o tym, jak mężczyzna cudnie pachnie (Calvin Klein powinien zapłacić autorce za reklamę). Jak często zdarza się w takich przypadkach, ona próbuje zobaczyć w tym coś więcej, a on nie kryje, że chodzi mu wyłącznie o seks. Od początku traktuje ją jak obiekt seksualny, ale gdy mówi jej to wprost, dziewczyna jest w ciężkim szoku. Po kilku stosunkowo udanych spotkaniach (hue hue) mężczyzna proponuje jej układ oparty na zasadzie trójjedności – jest gdzie, jest z kim i jest ochota. Innymi słowy, jedno wzywa to drugie, kiedy poczuje „wirowanie podbrzusza”. Łucja przeżywa wstrząs. Dawała ich związkowi (?) szansę i planowała randki, więc kiedy słyszy, że może liczyć tylko na orgazmy, bo jej „bóg seksu” nie umie i nie chce kochać, czuje się wykorzystana. Swoją drogą, jakie to typowe – mężczyzna mówi szczerze, że chce wyłącznie wygodnej relacji, a kobieta troszkę się oburza, ale finalnie zgadza, tłumacząc sama przed sobą, że przecież co jej szkodzi. A w głębi wierzy, że on przy niej się zmieni, bo... nie wiem. Może będzie tak rewelacyjna w łóżku, że... przestanie na nią patrzeć jak na obiekt seksualny i dostrzeże coś więcej? Fu*ck logic.

Mała dygresja: gdzieś kiedyś czytałam, że gwałt jest jedną z najczęstszych kobiecych fantazji. Tyle, że w fantazjach ten "gwałt" jest po prostu ostrym seksem z przystojnym, umięśnionym bad boyem, który zapewnia kobiecie orgazm stulecia, podczas gdy rzeczywistość nie ma z tymi wizjami nic wspólnego. Gwałt w realu to ogromna trauma, do tego gwałciciel nie jest ani przystojny, ani, eufemistycznie ujmując, nie dba o przyjemność gwałconej. Tymczasem w książce Dymitr bez ceregieli narusza przestrzeń intymną Łucji, obmacuje ją, całuje i nie chce puścić. Ona niby się kryguje, ale bardziej przejmuje się, że wyszła na niekulturalną, bo np. nie chciała mu podać ręki przy pożegnaniu. Przypomnę, on jest taki przystojny, że na jego widok oszalały wszystkie jej koleżanki. Nieważne, że cały czas ją szarpie, rozkazuje jej i traktuje jak swoją własność. To bóg seksu o powalającym, zachrypniętym głosie, więc...

W głowie słyszałam lamenty wspomnianych już braci samczyków, płaczących, że przystojniak podrywa, brzydal molestuje*. Przykre, gdy kobieta sama wkłada im do ręki argument potwierdzający tę tezę. Gdyby Dymitr nie był tak zabójczo przystojny i nie pociągał Łucji, byłby zwykłym zboczeńcem, który nie uznaje odmowy. Niech osoby, które czytały "Prosty układ", wyobrażą sobie nie przystojnego, umięśnionego i cudnie pachnącego bogacza w wypolerowanych butach, a choćby tego skina spod mordowni, w której bohaterowie spotkali się po raz pierwszy. Niech czytelniczki wyobrażą sobie typa ze spróchniałymi i pożółkłymi zębami, który robi dokładnie to samo co Dymitr. I co, wciąż „uda samowolnie się zaciskają”, a „kobiecość wibruje”?

„Prosty układ” powstał na portalu Wattpad i to widać. W trakcie czytania miałam w głowie wizję ciężarówek z drewnem, wyjeżdżających sznurkiem z Puszczy Białowieskiej. Być może z tego drewna wytworzono papier, na którym go wydrukowano. Miałam świadomość, że czytam egzemplarz przed finalną korektą, więc przymykałam oczy na pojedyncze potknięcia. Nie mam też zamiaru obniżać książce oceny tylko dlatego, że nie czytam romansów. Wiedziałam (mniej więcej), na co się piszę. Seks w erotyku mnie nie zaskakuje ani nie gorszy. W stosunkach bohaterów nie ma nic udziwnionego, ot szybkie bzykanko z finałem nie "w rzeczy samej", a poza. Właśnie! Parę osób pisało, że bohaterowie się nie zabezpieczają, a mnie oświeciło. W razie gdybym miała rację, chcę podkreślić: stosunek przerywany to nie jest forma antykoncepcji! Poza tym Dymitr lubi przygodne kontakty, więc jak wiewiórka pchły, tak on może przenosić całą paletę chorób wenerycznych, od kłykcin kończystych po wirusa HIV. Warto o tym pamiętać.

Co jeszcze znalazłam w tej książce, poza puszczaniem oczek i odurzającym zapachem perfum Dymitra? Liczne stereotypy, z których jeden szczególnie zapadł mi w pamięć. "Rosjanin?! Na Boga! Tylko nie to! Nasze kraje od lat się nienawidzą!" Eee, a co powiecie o naszych stosunkach z Niemcami? Albo z Ukraińcami? Jako absolwentka filologii rosyjskiej mogę się tylko pobłażliwie uśmiechnąć. Oczywiście, znajdą się Rosjanie, którzy nas nie lubią, tak samo jak znajdą się Polacy, którzy nie lubią Rosjan, ale nie przesadzajmy z tą nienawiścią. I nie powtarzajmy tego szkodliwego poglądu.

Wychodzi na to, że pastwię się nad debiutem pani K.A. Figaro, a nie o to mi chodzi. Życzę szczęścia autorce, bo wydaje się sympatyczną osobą. Spełniła jedno ze swoich marzeń, publikując książkę. Teraz jest wielki boom na erotyki i nie mam nic przeciwko. Widać są potrzebne. Chciałabym jednak, żeby nie utrwalały szkodliwych wzorców. Żeby czytające je młode dziewczyny nie nabierały przekonania, że do zbudowania związku wystarczy pożądanie oraz ich chęć utrzymania relacji. Żeby wiedziały, że poza stanowczością mężczyzna może okazywać im szacunek i naprawdę nie stanie się przez to mniej męski. Że ich zdanie i potrzeby (nie tylko łóżkowe) też się liczą. Tyle.

* Zadano mi pytanie pół żartem pół serio: a co, kiedy facet nie wie, czy jest brzydalem? Owo pytanie może mieć ciąg dalszy (skąd facet wie, czy molestuje, czy podrywa?), a gdyby ktoś miał w tym temacie wątpliwości, przypominam świetny sposób na ich rozwianie: #TheRockTest, czyli „Treat all women like you would treat Dwayne 'The Rock' Johnson”.

Egzemplarz przedpremierowy otrzymałam od portalu czytampierwszy.

Premiera książki – 3 kwietnia 2019 roku