"Gdybyś tylko wiedziała" Hannah Beckerman

Jaka to piękna, mądra książka... Mam problem, żeby opisać jej fabułę tak, by nie zdradzić zbyt wiele. Wystarczy jedno niepotrzebne zdanie, jedna informacja więcej i już napiszę za dużo. Więc może tak: „Gdybyś tylko wiedziała” to opowieść o poczuciu winy dręczącym trzy kobiety, matkę i jej córki. Wyrzuty sumienia zżerają je od środka i zatruwają duszę, kładąc się ponurym cieniem na całym ich życiu. Każda z nich uważa, że jest winna tragedii, która wydarzyła się przed wieloma laty. Przeszłość ciąży im podwójnie, bo czują, że nie mogą się z nikim nią podzielić. Muszą milczeć. Dla dobra rodziny. Rodziny, która prawie trzy dekady temu rozpadła się z trzaskiem, a jej członków rozdzieliła cisza pełna bólu. I nienawiści.

Za śliczną, subtelną okładką kryje się równie piękna, ale bardzo smutna powieść o milczeniu, które trwa od prawie trzydziestu lat. Rozpoczęła je tragedia, która po paru miesiącach pociągnęła za sobą kolejną. Niczym lawina parła przed siebie, zmiatając po drodze wszystkie szczęśliwe wspomnienia i z mocą bomby atomowej zniszczyła miłość. Wypaliła ją do popiołów. Czy po takim czasie i po tak ogromnej traumie można odbudować relacje między siostrami, zwłaszcza gdy jedna nienawidzi drugiej tak mocno, tak intensywnie, że jej obecność w tym samym pomieszczeniu sprawia jej fizyczny ból? Czy starania matki i pragnienie pogodzenia córek przed jej odejściem mają szansę powodzenia?

Hannah Beckerman opisała tę historię prostym, ale chwytającym za serce językiem. Udało jej się uniknąć patosu i ckliwości, choć poruszane przez nią tematy są trudne, a decyzje podjęte przez bohaterów – dla wielu pewnie kontrowersyjne. „Gdybyś tylko wiedziała” to opowieść snuta na trzy głosy, dzięki czemu mamy możliwość poznania perspektywy każdej z bohaterek. To zadziwiające, jak różnie można pamiętać te same wydarzenia, jak różnie oceniać postępowanie swoje i innych. Jak wiele komplikacji może wywołać brak chęci wyjaśnienia nieporozumień i wysłuchania racji drugiego człowieka, zamknięcie się na dialog. A wystarczyłoby po prostu porozmawiać. Tylko tyle, aż tyle. Wszystko mogłoby się potoczyć zupełnie inaczej.

"Historia ludzkiego życia to nie liniowa fabuła od narodzin do śmierci. Po drodze zdarzają się niezliczone początki i zakończenia, niezliczone szanse na coś nowego. Życie oferowało tyle różnych początków, na ile człowiekowi starczało odwagi".

Kiedy zaczęłam czytać, nie mogłam się oderwać. Wpadłam w pułapkę znaną jako „jeszcze jeden rozdział” (a rozdziały są tu króciutkie) i ostatnią stronę zobaczyłam w okolicach 2:00. Nie miało znaczenia, że wstaję za kilka godzin – ta historia musiała zostać poznana, bez wględu na późną porę. Książka, zaklasyfikowana do literatury obyczajowej i dodatkowo „dosłodzona” okładką, wciąga jak dobry thriller. Autorka, niczym ognik na bagnach, co rusz zwodzi czytelnika na manowce. Podsuwa mu kolejne sugestie, uruchamia wyobraźnię podsłuchanym zdaniem, pełnym złości gestem bądź wyrazem twarzy, który można interpretować na różne sposoby.

Uważam, że „Gdybyś tylko wiedziała” to bardzo mądra, choć nieco przygnębiająca powieść. Daje nadzieję na to, że nigdy nie jest za późno, może nie na naprawę błędów, ale na ich wybaczenie. Na zaczęcie od nowa, nawet jeśli to początek na zgliszczach. Nawet gdy serce wciąż pamięta o tym, co straciło. Przygnębia, ale daje nadzieję? Tak, choć zdaję sobie sprawę, jak to brzmi. Smutne piękno tej książki na długo zapadnie mi w pamięć. Bardzo, bardzo polecam.

"Jeśli dotrzesz do kresu swojego życia bez nadmiernego żalu – własnego, nie kogoś innego – to wtedy będziesz mogła powiedzieć, że twoje życie było udane".

E-booka przeczytałam dzięki portalowi Czytam Pierwszy.

* Fotka z sieci.