"Prawdziwy świat" Natsuo Kirino

Natsuo Kirino tworzy światy, po których trudno mi się swobodnie poruszać. Poznaję je ze zmarszczonym czołem i ściśniętym sercem, a kiedy je opuszczam, długo siedzę w milczeniu. W głowie kłębi się masa myśli, ale żadnej nie udaje mi się schwytać i sformułować w coś sensownego. "Prawdziwy świat" to moja druga, po "Ostatecznym wyjściu", książka tej autorki. Sięgnęłam po nią, choć nie bez wahania. Długo się zastanawiałam, czy chcę, czy naprawdę chcę znów wejść w tę japońską rzeczywistość, surową, oschłą i zimną, a jednocześnie tak rozdygotaną emocjonalnie. Zbudowaną ze skrajności, zaskakującą czytelnika jak widok mężczyzny w garniturze, który bez skrępowania przegląda w metrze czasopismo pornograficzne. Z kamienną, wręcz znudzoną miną.

"Prawdziwy świat" to thriller psychologiczny o przedziwnej relacji, jaką nawiązały cztery nastolatki i chłopak, który zamordował swoją matkę. W recenzjach, na jakie natrafiałam, powtarzało się zdumienie obojętnością bohaterek na zbrodnię popełnioną przez ich rówieśnika. Co więcej, każda z dziewczyn nawiązuje z nim kontakt i chce mu w jakiś sposób pomóc uciec przed odpowiedzialnością. Jedna ukrywa przed policją, że zabójca ukradł jej rower i telefon, druga kupuje mu komórkę i pożycza swój rower, trzecia wyrusza na spotkanie z nim, a czwarta ma napisać za niego manifest. Zaś sam zabójca... Do pewnego momentu czuje się wolny, wręcz dumny ze swojego czynu, przekonany, że jest kimś wyjątkowym. Pochłaniają go rozważania, jakich nie powstydziłby się Raskolnikow. Kiedy rzeczywistość zaczyna go osaczać, zagląda w głąb siebie i zdecydowanie nie podoba mu się to, co tam znajduje.

Książka Natsuo Kirino wielu czytelników oburzyła, zgorszyła, odrzuciła. No bo jak tak można, co trzeba mieć w głowie, żeby fascynować się matkobójcą? Czemu dziewczyny nie myślą o tym, żeby wyznać wszystko bliskim? Albo zgłosić się na policję? Czemu żywią do rodziców tak negatywne uczucia? Co za przedziwny kraj! Co za przedziwna kultura!

A ja uważam, że problem, jaki porusza autorka, nie jest wyłącznie japoński, myślenia nastolatków nie można tłumaczyć tylko ich mentalnością, niezrozumiałą dla przeciętnego Europejczyka. Upewnia mnie w tym m.in. amerykański film pt.: "W zakolu rzeki" z 1986 roku, w którym jeden z bohaterów zabija swoją dziewczynę i porzuca jej nagie ciało.  Wyznaje przyjaciołom, co zrobił, ci początkowo mu nie wierzą, a później urządzają sobie wycieczki w miejsce, gdzie leżą zwłoki. I rozmyślają nad tym, co począć. Inny kontynent, inne czasy, (niby) inna mentalność, a podejście to samo. I w książce i w filmie młodzież nie wpada na to, żeby zwrócić się o pomoc do rodziców. Bohaterowie Kirino sądzą, że opiekunowie nic nie wiedzą o życiu, a dorośli to obca, wroga grupa, której nie można ufać. Każde z nastolatków uważa się za wyjątkową osobę, z bogatym, skomplikowanym wnętrzem i problemami, których nikt inny nie zrozumie. Nihil novi, chciałoby się rzec. 

Cytując za autorem "Piotrusia Pana", nie jestem na tyle młoda, żeby wiedzieć wszystko. Z niepokojem śledziłam poczynania bohaterów, zastanawiając się, któremu z nich można by pomóc, a które jest już stracone dla świata. Próbowałam ich zrozumieć, choć nie było to łatwe. Chciałam znaleźć racjonalną odpowiedź, wytłumaczenie ich postępowania. Zakończenie wprawiło mnie w podszyte smutkiem zaskoczenie i jestem teraz w rozterce. Niewątpliwie książka robi wrażenie, zostawia czytelnika z natłokiem emocji. Ale czy takich, które chce się przeżywać? To już zostawiam do indywidualnej oceny.