"Skok w króliczą norę" Izabela Szolc, Adrianna Michalewska

„Skok w króliczą norę” to zaskakująco mądra, smutna i gorzka książka. Wzięłam ją ze sobą na wyjazd, żeby mieć coś do czytania w razie nudy, a okazała się nie zwykłym „cosiem”, tylko naprawdę dobrą, wartościową powieścią. Nie wiedziałam, że to kolejna część sagi, przez co weszłam w środek (a raczej w końcówkę) historii czterech przyjaciółek, kobiet w okolicach 40-tki. Śledziłam ich dalsze losy, poznałam skutki podjętych decyzji i wraz z nimi zastanawiałam się, jak i kiedy to wszystko tak się pokomplikowało.

Akcja „Skoku...” rozpoczyna się w chwili, gdy jedna z bohaterek wraz z przyjaciółkami świętuje swoje czterdzieste urodziny. W trakcie kameralnego przyjęcia jej matka źle się czuje i zostaje odwieziona do szpitala. To przełomowy moment w życiu obu kobiet – Monika musi przewartościować priorytety i w szybkim czasie zaplanować opiekę nad schorowaną Ireną. Głowi się nad tym, czy da radę zorganizować pomoc sama, czy lepiej będzie przenieść matkę do domu opieki. W trakcie czytania poznajemy też pozostałe bohaterki: Amelię, rozpaczliwie poszukującą sposobu na rozwiązanie problemów finansowych, Paulinę, szukającą swojego miejsca na ziemi na obczyźnie oraz Izę, teoretycznie najbardziej zaradną i szczęśliwą z całej grupy. Poznajemy również przeszłość samej Ireny, jej sekret, z którym musi borykać się od młodości. Wszystkie kobiety jakoś ułożyły sobie życie, choć raczej z akcentem na „jakoś” niż „ułożyły”. W oczach przyjaciółek są szczęśliwsze niż w rzeczywistości, wszystkie nawzajem czegoś sobie zazdroszczą, a kiedy przekonują się, że trawa po drugiej stronie płotu niekoniecznie jest bardziej zielona, są szczerze zdziwione.

Zauważyłam, że „Skok w króliczą norę” nie zdobył zbyt dużego zainteresowania czytelników, choć szczerze nie wiem czemu. To całkiem dobra książka, choć – moim zdaniem – niektóre wątki zostały zamknięte zbyt szybko i trochę cukierkowo. Jakby autorki postanowiły puścić oko do czytelników (czytelniczek?) i dać im nadzieję, że w piątą dekadę życia można wejść z przytupem. Można zacząć od nowa i wreszcie być szczęśliwym. Oczywiście, że można, nigdy nie jest za późno. Czterdziestka to moment, w którym zaczyna się druga połowa życia – przed nami jeszcze wiele do odkrycia i przeżycia. Trzeba tylko uświadomić sobie, że ograniczenia typu „nie wypada”, „za późno”, „to już nie dla mnie” narzucamy sobie wyłącznie my sami. Wiem, że nie brak dwudziestokilkulatek zrozpaczonych, że młodość przeminęła z wiatrem, a one są taaakieee samoootneee i na pewno nigdy przenigdy już nikogo nie znajdą. Przejdzie im z wiekiem. Albo zestarzeją się w wieku dwudziestu paru lat. W każdym razie biorę pod uwagę, że książkę czytało sporo młodych dziewczyn, dla których opisywane problemy były zbyt odległe, a decyzje bohaterek – niezrozumiałe.

Nie pamiętam, czy miałam wcześniej w ręce książkę napisaną przez dwie osoby. Być może tak, nie potrafię sobie teraz tego przypomnieć. Nie wiem, której autorki styl przypadł mi do gustu bardziej – o tym przekonam się, kiedy poznam ich samodzielne tytuły. Mogę stwierdzić tyle, że tej, która pisała „poważniej”.

Podsumowując, w efekcie współpracy Adrianny Michalewskiej i Izabeli Szolc powstała książka, która pokazuje nam, że nie ma sensu zazdrościć innym ich życia. Nigdy nie wiemy, czy to prawdziwe szczęście, czy tylko fasada, za którą kryje się cierpienie. To opowieść o złych decyzjach, o trudnych decyzjach i o tym, że zawsze inni będą wiedzieć lepiej od nas, jak powinniśmy przeżyć swoje życie. Pytanie tylko, czy poddać się temu i płynąć z prądem, czy wziąć odpowiedzialność za swój los i nie przejmować się zdaniem innych. Osobiście twierdzę, że lepsze jest to drugie. I polecam Wam tę książkę.