"Nikt, tylko my" Laure van Rensburg (recenzja przedpremierowa)

Kojarzycie filmy, w których na dzień dobry poznaje się zakończenie, aby w ciągu dwóch godzin śledzenia fabuły zdążyć o nim zapomnieć? Kiedy dobijamy do finału, jesteśmy bardzo zaskoczeni sposobem, w jaki potoczyła się historia. Na ten moment przychodzi mi do głowy jedynie „W sieci zła” z 1998 roku. Na początku słyszymy: „Opowiem wam o tym, jak omal nie umarłem”, a potem widzimy głównego bohatera (Denzel Washington), który mknie przed siebie w szaleńczym pędzie. Po krótkiej chwili opada z sił, zalega w śniegu i nieruchomieje. W „Nikt, tylko my” na pierwszej stronie czytamy:

„Dom opowie im, co się wydarzyło. Wszystko tutaj pragnie opowiedzieć swoją historię. Mówią, że prawda nas wyzwoli.

Są w błędzie”.

Zgłosiłam się po tę książkę z ciekawości. Zobaczyłam opis: para wyjeżdża na odludzie, aby świętować pół roku związku. Luksusowa willa z dala od cywilizacji, w miejscu, gdzie nie ma zasięgu, a śnieg pokrywa wszystko grubą kołdrą – idealne gniazdko dla kochanków. Przy czym jedno z nich ma inne plany niż oddawanie się miłości na każdej powierzchni płaskiej. Jedno z nich pragnie zemsty. Przeczytałam ten opis i włączyłam fantazję. Dozmyślałam sobie, kto może chcieć zemścić się na kim i dlaczego. Stwierdziłam, że chcę się przekonać, czy będę mieć rację i wysłałam zgłoszenie.

Czytając, cały czas zastanawiałam się, jakie rozwiązanie mnie usatysfakcjonuje. Jeśli prawidłowo wytypowałam przebieg tej opowieści, historia okaże się przewidywalna. Jeśli źle obstawię, autorka zaskoczy mnie pozytywnie czy wręcz przeciwnie? Będę rozczarowana czy poirytowana jak wtedy, gdy włączyłam do snu „O wszystko zadbam”, a później nie mogłam zasnąć ze złości? I co, miałam rację? Tak, w stu procentach. No, w dziewięćdziesięciu dziewięciu. Nie przeszkodziło mi to jednak czytać z dużym zainteresowaniem, a po dotarciu do ostatniej strony uśmiechnąć się w Czesiu w duchu. Okrutnie, ale z jaką przyjemnością!

Z pewnością znajdą się tacy, którzy uznają debiut Laure Van Rensburg za niemiłosiernie przegadany. Tam się praktycznie nic nie dzieje! Nic, tylko siedzą i rozmawiają, a ich dialogi przeplatają wspomnienia. Możemy wejść do głowy zarówno Ellie, jak i Stevena. Możemy zrozumieć albo przynajmniej spróbować ich zrozumieć. Jednemu kibicowałam, a przy przemyśleniach drugiego czułam niesmak, dezaprobatę, pogardę. I smutek, bo to było tak cholernie banalne, że aż bolesne.

„Nikt, tylko my” sprawia wrażenie niesamowicie typowej, wręcz oklepanej historii. Ona jest naiwną, zakochaną studentką, on – szanowanym profesorem literatury, przy którym młodziutkim gąskom spadają majtki. Aż chce się westchnąć i powtórzyć, że to banalne jak diabli. Ale „sprawia wrażenie” to słowa-klucze. Może i udało mi się przewidzieć, jak potoczy się fabuła. Może to i wada tej książki, nie wiem. Wiem za to, że opowieść zamknęła się klamrą, która wprawiła mnie oraz moje mściwe serduszko w zachwyt. Scena widziana na początku w finale prezentowała się zupełnie inaczej, tak jak z Denzelem. Mocno i z przekonaniem polecam – przede wszystkim czytelnikom cierpliwym. Dajcie szansę tej historii, nawet jeśli zacznie Was nużyć kolejna rozmowa bohaterów. Warto doczekać do końca.

Premiera książki: 8 czerwca 2022 roku

Za możliwość przedpremierowej recenzji bardzo dziękuję Wydawnictwu Muza.