"Meluzyna Noctis i Mroczna Głębia" Philip Reeve

Ależ to było dobre! Nie trzeba wcale mieć nastu lat, żeby świetnie się bawić przy czytaniu tej książki. Podejrzewam nawet, że nie trzeba specjalnie lubić morza – choć ja akurat je uwielbiam. A jednocześnie trochę się go boję. Jakkolwiek by to nie zabrzmiało, może właśnie owo przedziwne połączenie miłości i strachu sprawiło, że tak dobrze odnalazłam się w tej historii.

Na początek spójrzcie na okładkę. Niby nie powinno się zwracać uwagi na wygląd, ale bądźmy szczerzy. Kto nie zwraca? „Meluzyna Noctis i Mroczna Głębia” jest tak pięknie wydana, że oczy się do niej śmieją. Zieleń i błękit to moje ulubione kolory, a tutaj mamy ich połączenie. Zarówno okładkę, jak i rysunki, których we wnętrzu znajdziecie naprawdę sporo, opracował Paddy Donnelly. Nie znam człowieka, ale już go lubię. Gdyby w zamierzchłych czasach mojego dzieciństwa książki były wydawane w tak cudnej formie, pewnie zamieszkałabym w bibliotece. Więc może i dobrze, że nie były (przynajmniej nie wszystkie), bo i bez tego pochłaniałam je na kilogramy.

Okładka okładką, ta książka zachwyca głównie dopracowaną treścią. Poznajemy Meluzynę, rezolutną, ciekawą świata dziewczynkę. Pewnego dnia zastępuje zmarłego opiekuna i zostaje tymczasową Strażniczką Burzomorza, ostatniej z archipelagu Jesiennych Wysp. A właściwie Strażnikiem, gdyż to stanowisko zawsze obejmowali mężczyźni. Stety bądź niestety, na jedynego męskiego posiadacza nazwiska Noctis przyjdzie poczekać kilka tygodni, nim wróci z Londynu. Nie z własnej woli. W tym czasie Meluzyna znakomicie radzi sobie w roli obserwatorki morza. Mimo młodego wieku ma lepsze kompetencje niż reszta mieszkańców wyspy. Umie pisać i czytać, jest spostrzegawcza, a do tego pełna zapału do pracy. Nic dziwnego, że kiedy Will w końcu dociera do domu, mała nie może się doczekać, aby przekazać mu zdobyte informacje. Tym większe jest jej rozczarowanie, gdy zdaje sobie sprawę, że wuja to nie obchodzi. Młody mężczyzna wyraźnie lekceważy ją, wyniki jej „badań” oraz strach Burzomorzan przed potworem z głębin – Gormem. Stoi twardo na ziemi i bardzo nie chce dopuścić do siebie myśli, że pewnych rzeczy nie sposób ogarnąć rozumem. Pewne rzeczy po prostu się dzieją.

Zanim książka do mnie trafiła, zastanawiałam się, czy będzie mi przeszkadzać, że to literatura młodzieżowa. Bohaterka ma ledwo jedenaście lat, więc brałam pod uwagę, że w trakcie czytania może mi coś zgrzytać. I niekiedy tak było. Czasem trafiałam na lekko infantylną scenkę (przykład: typowo dziecięca złość Meluzyny na wujka, który jej nie docenia). Czasem uśmiechałam się pod nosem, widząc jakieś sformułowanie („bojowo nastawione stworki” czy nazwanie konia zwierzątkiem. Brzmi przeuroczo, nawet jeśli chodzi o kucyka). Ale przymykałam wtedy oko, mając świadomość, że nie jestem targetem. Im dalej, tym historia stawała się ciekawsza, a przede wszystkim mroczniejsza. Jestem pod olbrzymim wrażeniem plastyczności opisów. Brawa dla tłumaczki! Maria Jaszczurowska tak dobrała słownictwo, że widziałam każdą scenę. Czułam to samo co bohaterowie, niezależnie od tego, czy był to zachwyt pięknem przyrody, czy przerażenie zamykającą się nad głowami falą wody.

Atmosfera książki jest niesamowita. Do połowy „Meluzyna..” kojarzyła mi się z „Dziewczynką, którą wypiła księżyc”, a później z „Księciem mgły” Zafóna. Z tym drugim szczególnie w rozdziałach, w których scenerią było morze. Prócz tego w pewnym momencie złapałam się na myśli: „Nie no, jak w mordę strzelił Lovecraft!”

Podsumowując, jestem zachwycona światem oraz fabułą, którą stworzył Philip Reeve. Wciągnęła mnie opowieść o dziewczynce znalezionej ponad dekadę temu na plaży. Zaintrygowała mnie tajemnica Gorma i oczarowało piękno podwodnych ogrodów. Polubiłam większość bohaterów – nawet Willa, choć potwierdza, że nie zawsze wykształcenie idzie w parze z otwartością umysłu. Polecam „Meluzynę...” każdemu, niezależnie od wieku. Nie zawiedziecie się!

Premiera książki: 7 września 2022 roku

Możliwość lektury zapewniło mi Wydawnictwo Literackie, za co bardzo dziękuję.