"Zaginione dziecko" Emily Gunnis

Dzieci pamiętają o wiele więcej, niż przypuszczamy. Znacznie więcej, niż sądzą dorośli – a nierzadko więcej, niż same chciałyby pamiętać. Mogą nosić w sobie mroczne wspomnienia całymi latami. Niektóre tajemnice zostaną zabrane do grobu, inne wyjdą na światło dzienne. Te drugie, mimo iż pozornie zakopane głęboko w podświadomości, oddziałują negatywnie na życie osoby, która je nosi. Dopóki się z nimi nie zmierzy, nie uwolni się od koszmarów z przeszłości.

„Zaginione dziecko” zostało wrzucone przez wydawnictwo do szufladki „thriller”. Gdybym to ja miała przydzielić książkę do konkretnej kategorii, wybrałabym powieść psychologiczną. Może jest nieco mroczna (bardziej niż typowa literatura obyczajowa), może przewija się w niej okrutna zbrodnia sprzed lat, ale nie przyspieszyła mi bicia serca. Wciągnęła i skłoniła do przeczytania w kilka godzin, ale nie zagryzałam przy lekturze palców. Czy to źle? Niekoniecznie. Co więcej, uważam najnowsze dzieło Emily Gunnis za całkiem udane.

Pod przepiękną, dopracowaną okładką kryje się ponura historia o wielkiej tragedii. Jako nastolatka Rebecca widziała śmierć matki zatłuczonej przez męża, który wrócił z wojny z PTSD. Życie z nim było piekłem. Krzyżem, który Harriet miała dźwigać pokornie i bez słowa skargi, bo tego oczekiwało jej otoczenie. O zachowaniu Jacoba nie należało mówić w towarzystwie, a na wsparcie żon innych żołnierzy nie było co liczyć. Na pytanie o to, czy oni też zachowują się dziwnie, reagowały niesmakiem i zakłopotaniem, więc Harriet szybko nauczyła się milczeć. Zakrywała sińce i chodziła wokół męża na palcach, starając się nie wchodzić mu w drogę. Niestety, bomba z opóźnionym zapłonem musi kiedyś w końcu wybuchnąć.

Rebecca nigdy nie opowiedziała o tej nocy nikomu poza policją. A i tej nie wyznała wszystkiego. Trauma nie pozwalała jej nawiązać trwałych, a przede wszystkim prawidłowych relacji. Dziś jest dojrzałą kobietą i właśnie została babcią. Niestety, zamiast witać na świecie nowego członka rodziny, musi wrócić do strasznej przeszłości i wyznać swoją tajemnicę. Jessie, jej córka, przeżywa to samo co ona przed laty – wpadła w stan psychozy. Co gorsza, uciekła ze szpitala z chorym noworodkiem. Jeśli policja nie odnajdzie ich obu na czas, dziecko umrze. Rebecca musi się przełamać, dla dobra wnuczki, córki oraz siebie samej. Prawda domaga się ujawnienia. Już czas.

To nieco zagmatwana historia opowiedziana prostym językiem. Jednych rzeczy można się dość szybko domyśleć, inne zaskakują czytelnika (a przynajmniej mnie zaskoczyły). Fabuła wciąga, a bohaterowie wydają się bardzo ludzcy. Ich zachowanie niekiedy drażni, ale daje się zrozumieć – wystarczy się wczuć. To, co rzuca się w oczy, to fakt, że w tej książce nikt nie jest do końca szczęśliwy. Każdy przeżywa jakiś wewnętrzny ból, wyrzuca coś sobie lub komuś innemu. Sporo tu goryczy, poczucia krzywdy, strachu, a także starych, ale niezagojonych ran. Jest też nadzieja, choć krucha. Na szczęście wystarczy, żeby po dotarciu do ostatniej strony poczuć się lepiej. Podbudowaną, a nie rozjechaną negatywnymi emocjami niczym walcem.

Podsumowując, „Zaginione dziecko” nie wywołało we mnie trzęsienia ziemi, ale miałam po lekturze sporo przemyśleń. Myślę, że spodoba się wielu osobom – zwłaszcza miłośnikom historii o trudnych rodzinnych relacjach. Im mocno polecam ten tytuł.

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu Świat Książki.