"Szczelina" Jozef Karika

Kolejna dobra książka na moim czytelniczym koncie, którą oceniam z dystansem. Dobra, ale nie wyrwała z butów. Dobra, ale nie zrobiła takiego wrażenia, jak mogłaby zrobić. I to wcale nie ze swojej winy. Ano bywa tak, że dany tytuł trafi na zły czas – i nieszczęsna „Szczelina” właśnie tak u mnie trafiła. Co nie znaczy, że spotkanie było nieudane.

Może byłoby inaczej, gdybym nie poznała wcześniej fabuły. I nie obejrzała ekranizacji. Może to był błąd, bo zniknęła ciekawość, z którą podchodziłam do tej historii na samym początku. Później pojawił się czytelniczy zastój i... nie trzeba więcej dodawać. Dlatego staję dziś z boku i chwalę tę książkę, aby być sprawiedliwą. Żałuję tylko, że z powodu czegoś, co nazwę szeroko rozumianym złym czasem, nie dane mi było poczuć wszystkich emocji.

Przyznam, że doceniam pomysł, a Josef Karika umie zaintrygować. Potrafi sprawić, by czytelnik strzygł uszami i z zaciekawieniem przewracał kolejne strony. Sposób, w jaki przedstawił historię słowackiego „Trójkąta Bermudzkiego”, Trybecza, jak stopniowo budował napięcie, to porządnie przemyślana – i jeszcze porządniej poprowadzona – strategia. Byłam pod dużym wrażeniem, zwłaszcza że sama historia nie wydaje się zbytnio zagmatwana. Ot, w sieci poznaje się kilka osób. Postanawiają sprawdzić zasłyszane/przeczytane rewelacje o pewnym obszarze, w którym od lat znikają ludzie. Jedni są zafascynowani, inni sceptyczni, ale od słowa do słowa grupka decyduje się na wspólny wyjazd w góry. Kiedy docierają na miejsce, wszystko się zmienia. Ktoś z tej wyprawy wróci, ktoś nie wróci, a kogoś być może wcale z nimi nie było. A może ktoś był, chociaż nikt go nie pamięta? Ci, którzy wrócą, nie są już tacy sami. Co jest prawdą? Może nic? Brzmi tajemniczo? Powinno tak brzmieć, bo autor postarał się, aby mocno potrząsnąć tym kociołkiem. Zwykła wycieczka stała się wyprawą, która odmieni życie każdego uczestnika.

Mamy tutaj do czynienia z dość nietypowym rozwiązaniem. Niczym w „Wywiadzie z wampirem” twórca oddaje głos jednej z osób biorącej udział w felernej wyprawie. Igor opowiada pisarzowi o wydarzeniach z Trybecza, bo chce, aby ten opisał je w książce. Świetny temat spada autorowi z nieba. Do tego, jak przystało na profesjonalistę, twórca przystępuje do researchu. Przytacza linki do artykułów na temat tajemniczych zniknięć oraz obszerne cytaty z licznych źródeł. Wszystko to ma na celu przekonać czytelnika, że historia jest prawdziwa. „Blair Witch Project” spisane na papierze. Zresztą przywołuję ten film nie bez powodu. Mówi o nim sam Igor, prócz tego kultowa produkcja stała się kultowa dzięki podobnej formie promocji. Stwórzmy legendę, a później pójdzie już z górki.

Nie polubiłam żadnego bohatera, ponadto sam autor opisuje ich bez większej sympatii. Ten jest rudy i ma pryszcze, a tamten śmierdzi. Igor to wyrachowany, nieogarnięty życiowo typ z przerostem ego i ciągotkami do ćpania, a jego dziewczyna... Niby w porządku, a jednak zastanawiałam się, gdzie ma mózg, skoro jest z kimś takim. Smutna refleksja ogarniała mnie przy czytaniu, że nie brak kobiet, które marnują czas przy takich mężczyznach. Chyba zawęża im się perspektywa i nie są w stanie zobaczyć, że nie tylko stoją przy nich w miejscu, ale partner ciągnie je w dół. Nie potrafią dostrzec, że same byłyby znacznie szczęśliwsze.

No nic, czytało mi się z ciekawością, a zarazem z dyskomfortem. W odróżnieniu od „Strachu” czy „Wiatru”, przez które – nomen omen – się frunie, „Szczelina” rozkręca się powoli. Jej moc opiera się na stopniowym zagęszczaniu atmosfery, budowaniu napięcia, a nie na akcji. Z jednej strony autor osiągnął rezultat, z drugiej jestem pewna, że nie każdemu wystarczy cierpliwości, żeby dotrwać do końca. Amatorzy krwistych opisów i pełnych przemocy scen nie mają tu czego szukać. Zwyczajnie zanudzą się na śmierć. Ci, którzy mają czas, chęci, a przede wszystkim lubią powolne wgryzanie się w fabułę, powinni być zadowoleni.

Chyba, że dopadnie ich zastój czytelniczy lub wiosenne przesilenie.