"Sfora" Przemysław Piotrowski

„Kiedy pisałem Sforę, zależało mi na realizmie...” Dalej w posłowiu autor tłumaczy, o co dokładnie mu chodzi, więc nie będę się na tym skupiać. Chciałam tylko zacząć od zdania, które niezmiernie mnie ubawiło, bo tym razem zielonogórska policja ma do czynienia z czymś, co zdecydowanie wychodzi poza ramy realizmu.

Druga część serii o Igorze Brudnym zgrabnie zazębia się z poprzednią. „Zazębia się”... Niezamierzona, a jakże trafna gra słów! Ślady zębów na ludzkiej ręce przywleczonej skądś przez wiejskiego kundelka stawiają na nogi nie tylko inspektora Czarneckiego. Nieszczęśnikowi nie było dane zabrać żony na Zanzibar. Musi odłożyć urlop, co w niedługim czasie okazuje się najmniejszym z jego problemów. „Na skraju sosnowego lasu i miejskiego wysypiska” sfora wilków porzuca szczątki siostry Teresy. Zakonnicy brakuje wielu części ciała, w tym ręki. Niestety, nie tej, którą odebrano psu. Co to oznacza? Ledwo miesiąc po wydarzeniach z „Piętna” miasto znowu wrze. Pojawił się kolejny morderca, okrzyknięty przez media wilkołakiem. Brudny powraca do gry, bo czuje całym sobą, że sprawa łączy się z ponurą historią hieronimek.

Tym razem sięgałam po książkę z odpowiednim nastawieniem. Końcówka pierwszego tomu odjechała pisarzowi niczym peron niejednemu politykowi, więc zakładałam, że w drugim takich motywów będzie tylko więcej. Nie pomyliłam się, co nie przeszkodziło mi czytać z zaciekawieniem aż do samego końca.

Gdybym miała postawić „Sforę” na półce, wybrałabym dla niej miejsce obok horrorów i jakichś sensacyjniaków. Takich starszych, z nieco brucewillisowatym bohaterem, do którego kobiety robią maślane oczka, a mężczyźni czują rozdrażnienie, bo jest taki szorstki! Taki nieokrzesany! Taki gbur trudny we współpracy! Widać nie tylko autorki romansów tworzą postaci, które wyglądają tak, jak one chciałyby wyglądać i mają przygody, które one chciałyby przeżywać. Zanim ktoś się obruszy, przypominam, że mój debiut będzie idealnie wpasowywał się w ten schemat, więc podśmiechujki robię też z samej siebie.

Wracając do tematu, Przemysław Piotrowski przygotował dla czytelników niezły rollercoaster. Nie zabraknie tu rozprutych brzuchów, wnętrzności rozrzuconych na śniegu, oczu świecących w ciemności, strachu stawiającego włoski na karku i potwornej tajemnicy w katakumbach sierocińca. Ofiar przybywa, a zachowanie mordercy wytrąca z równowagi nie tylko profilerkę. Wszyscy błądzą jak we mgle, bezradni wobec pierwotnej siły, którą do działania pcha czysta, rozbuchana nienawiść.

Trochę to przerysowane, wręcz komiksowe, ale już nie mogę się doczekać, aż w moje ręce trafi „Cherub”. Chyba nie muszę dodawać, że podobało mi się i polecam (fanom brutalności, krwi i wulgarnego języka). Zatem pora na trzecią część!