"Cherub" Przemysław Piotrowski

 

– Rozebrałaś się do magazynu dla facetów? – Jego ton stał się bardziej szorstki.

– Dostałam propozycję. To miała być niespodzianka. Myślałam, że się ucieszysz.

– I nie zapytałaś mnie o zdanie?

(Na mojej twarzy pojawia się mindfuck.)

– Dwadzieścia tysięcy? Ty naprawdę myślisz, że pozwoliłbym ci się rozebrać dla marnych dwudziestu koła? Żebyś świeciła gołym tyłkiem przed całym krajem?

(Mindfuck powiększa się do tego stopnia, że kolejna kartka musi odczekać swoje, zanim zostanie przerzucona. O tempora, o mores, o samczość!)

Mam za sobą trzecią część serii o Igorze Brudnym, a tak naprawdę czwartą, bo zaczęłam od końca. Jednocześnie to pierwsza, po której się zastanawiałam, czy chcę przeczytać kolejną, czyli „Zarazę”. W tym guilty pleasure coraz więcej guilty, a coraz mniej pleasure.

Ale od początku. Miejscem akcji znowu jest sin city, zagłębie plugastwa, rozpusty, Sodoma i Gomora w jednym, czyli Zielona Góra. Przy książkach paru innych autorów też miałam rozkminki typu „czy w tej miejscowości jest ktoś normalny, kto nie jest seryjnym zabójcą, gwałcicielem i/lub złodziejem?”, ale tu przychodziły mi do głowy jakoś częściej. A może po prostu czuję przesyt. Zaczynamy z przytupem, od niezwykle brutalnego morderstwa. Do tego nagranego i wrzuconego do sieci, choć policja do ostatniej chwili miała nadzieję, że uda się tego uniknąć. Jakby było mało nieszczęść, morderca wysyła specyficzną wiadomość dwóm osobom – Igorowi Brudnemu i patologowi. Pierwszy od razu rusza do akcji, a raczej kuśtyka, bo jest poturbowany po perypetiach z poprzedniej części. Z kolei patolog robi dobrą minę do złej gry, ale nie jest mu do śmiechu. I słusznie.

Mamy tu podobny scenariusz co przy pierwszym, drugim oraz piątym tomie. Pewnie się nie pomylę, jeśli w czwartym również historia będzie przebiegać w identyczny sposób. Jest zbrodnia, masa krwi, flaki, wysoko postawieni ludzie oraz sekrety, które zagrażają bardziej ich odkrywcom niż zainteresowanym. Brudny przekonuje się o tym dość szybko, plując wybitym zębem.

Co mi się rzuciło w oczy mocniej niż szczegółowe opisy zwłok? Nasz główny bohater jest tutaj tak męski, że nawet z obitą gębą wywołuje u kobiet szybsze bicie serca. Aż mi się przypomniały ekranizacje Lee Childa z Tomem Cruisem, gdzie do Jacka Reachera zalotnie uśmiecha się KAŻDA kobieta, włącznie z dojrzałą panią w okienku kasy. No żadna się nie oprze, panocku, żadna. Gdyby „Cherub” doczekał się planu filmowego, widzę oczyma wyobraźni, jak pan Piotrowski po nim krąży i pilnuje, żeby aktorki wlepiały w „Igora” ślipka z odpowiednio dużym zachwytem. Bo on jest taaaaakiiiii męęęęęskiiii! I trudny, i nie umie zaufać, i taki skrzywdzony jest, i ja mu pokażę, jaka cudowna jest miłość... Rzyg.

No kpię, kpię, co na to poradzę. Z jednej strony widzę, że ta część nie odbiega od poprzednich, a przez to czuję, że jestem niesprawiedliwa, bo na tej się wyżywam, a przy innych bóldupizm nie włączał mi się tak ostro. Chyba faktycznie czuję przesyt tym super ekstra męskim giga chadem, obiektem fantazji podczas masturbacji, uczuć, które nie wygasły po kilku latach czy mężczyzną, któremu prostytutka proponuje seks sama z siebie i po godzinach. Ludzie, ileż można? Z drugiej strony, finalnie i tak wypożyczyłam „Zarazę”.