Popaplajmy

Melduję, że u mnie nic się nie dzieje. Nic nie czytałam, no, jedynie podczytuję na raty „Miasto w chmurach”, ale do końca daleko. Innymi słowy, nie za bardzo mam z czym tutaj przyjść. Ale jak zawojować świat, skoro zaniedbuje się szeroko rozumiane sociale? Moje zasięgi rechoczą w kułak. A tak bardziej serio, przydałoby się coś wrzucić, żebyście o mnie nie zapomnieli.

W tak zwanym międzyczasie zdążyłam:

• zachorować (i wciąż się nie doleczyłam),

• zrobić pół-profesjonalną sesję zdjęciową, żeby mieć co wysłać wydawnictwu (fotkę na skrzydełko),

• zakończyć współpracę z firmą, której pisałam artykuły przez prawie 12 lat,

• przekonać się, że los podsłuchuje niczym Pegasus i śmieje się cynicznie do naszych planów.

W niedalekiej przyszłości czekają mnie zmiany. Nie wszystkie są jednoznaczne, w sensie nie wiadomo, czy wyjdą mi na dobre, czy niespecjalnie. Pażywiom, uwidim. Póki co, klepię trzecią książkę. Co zabawne, świąteczną, której akcja dzieje się w 2028 roku. Bo tak mi się zachciało. Nie jestem pewna, czy przyznam się do niej pani z wydawnictwa, czy po prostu odłożę ją na kilka lat do szuflady – do folderu na lapku i kolejnych szkiców na Wattpadzie. Na razie jesteśmy CAŁY CZAS przed debiutem, a w kolejce czeka prequel, przesłany tejże pani we wrześniu. I przeczytany. Po co gadać o kolejnych?

A propos debiutu. Mamy wszystko: tekst (skorygowany kilka razy. Co nie przeszkodziło mi przegapić paru rzeczy. Najciemniej pod latarnią), tytuł i zdjęcie. Została tylko okładka. Nie boję się już gołej klaty, bo naprawdę gryzłaby się z tytułem. Jest niezwykle subtelny. I moim zdaniem totalnie nie pasuje do treści. Nie chcę tu brzmieć, jakbym sabotowała własną książkę, ale tak uważam. Jeśli dostanie słitaśną okładkę (np. w pastelach), może wyglądać jak zmysłowa propozycja dla fanek romansów. Nie zapominajmy, że to dzieło proste i wulgarne. Ktoś kupi, może poczuć się oszukany, a pretensje będzie miał do mnie, nie do działu marketingu. No ale nic nie poradzę, bo raczej jestem informowana niż pytana o zdanie. Mogę sobie popaplać jedynie tutaj.

Podsumowując, nic się nie dzieje, choruję i czekam. Ilustruję powyższy słowotok jednym z nieudanych zdjęć z sesji. Już wiem, że pozowania trzeba się zwyczajnie nauczyć, do tego potrafi być męczące.

Hough!