Spotkanie w wydawnictwie (czemu na mój debiut trzeba jeszcze zaczekać)

Nie lubię twórczości Musierowicz. Tak, napisałam to, możecie zrywać kostkę brukową. Po latach przeczytałam „McDusię” i utwierdziłam się w tym nielubieniu. Po co zatem ją przywołuję? Za dobre oceny lub czytelnictwo dostałam w podstawówce jej autobiografię. Opowiadała, jak pracowała nad „Opium w rosole”. Jak stworzyła ciężkie, pełne negatywnych emocji dzieło, którym przywaliła redaktorce między oczy. Wojsko na ulicach, internowanie ludzi, stan wojenny pełną gębą. Redaktorka wezwała ją na spotkanie, przycupnęła i zerkała z boku, zanim przeszła do tematu i oznajmiła, że to za mocne. Że trzeba spojrzeć z perspektywy dziecka. No, musiała być w szoku, kiedy po wprowadzeniu czytelników na Roosevelta 5 autorka wysłała jej coś takiego.

Wczoraj, równo rok po otrzymaniu pozytywnej odpowiedzi od wydawnictwa, i ja miałam takie spotkanie. Przegadałyśmy z redaktorką półtorej godziny. Jako że uwielbiam paplać, omal nie zapaplałam jej na śmierć. Okazało się, że mamy wiele wspólnego (nie tylko ciuch z owieczkami). Mimo mojego gadulstwa udało jej się przekazać informację o czymś, czego nie chciała tak nazwać, a co tym jest. Problemem. Nawracał, stukał w ramię, chrząkał za plecami i przypominał o sobie na każdym etapie. Od recenzji blogerek, po pierwsze tak duże badanie rynku. Mój debiut jest tak nietypowy, że nie wiadomo, do kogo kierować reklamy. I jako co go reklamować.

Dobrze, że się przespałam. Wczoraj napisałabym coś w stylu: „Karynom od erotyków przepaliły się styki”, a dziś ujmę to dyplomatycznie: „Fanki erotyków nie spodziewały się w książce tego, co zastały”. Opowieść o Laurze i Massimo to piękna miłość, a historia Jagody i Dawida, jak ujęła to pani z wydawnictwa, budzi w nich dyskomfort. Nazwała to pozornym wyzwoleniem czytelniczek. Seks spoko, rozmawianie o seksie – nie spoko. Chcesz się wyszumieć? Maksymalnie do 30-tki. I dziewczynki nie przeklinają. Scena, w której facet szepcze, że chciałby wylizać cipkę, jest w porządku, ale rozmowa dwóch przyjaciółek i nazwanie jednej przez drugą durną cipką nie jest w porządku. Mówiąc ogólnie, poza sypialnią bądź grzeczna i zachowuj się jak przystało. Carolina Herrera vibe – w pewnym wieku pewnych rzeczy nie wypada.

Trochę ponarzekałyśmy na to pozorne wyzwolenie i pańciowatość (dziewczynki nie przeklinają – chyba że w łóżku). Doszłyśmy do wniosku, że trzeba przemyśleć temat. Pani stwierdziła, że gardzę erotykami. Obruszyłam się, ale później niechętnie przyznałam jej rację. Chciałam napisać erotyk, który sama bym przeczytała. Chciałam udowodnić, że rozrywka tego rodzaju nie musi być głupia, a przede wszystkim toksyczna. Chciałam opisać wiele rzeczy i finalnie wyszło, że fankom erotyków się to nie spodoba, nie powinien być to erotyk i nie powinien być kierowany do takich czytelniczek. W ramach pracy u podstaw chciałam naładować do głów fanek Laury i Massimo trochę mądrości, ale użyłam do tego za dużej łopaty.

Podsumowując, napisałam coś, co zbulwersowało sporo kobiet, zanim trafiło na rynek. Bardzo mi się to podoba, bo liczę na hałas, tylko najpierw musi przybrać formę, którą można jakoś zaklasyfikować. Jestem pod wrażeniem zaangażowania redaktorki. Pamiętam szok, gdy na drugi dzień odpisała, że przeczytała książkę w kilka godzin. I jest pełna entuzjazmu. Dziś walczy o mnie jak lwica. Zawzięła się i liczyła wulgaryzmy u K.N. Haner i paru innych autorek. Okazało się, że wcale nie mam ich więcej niż one. Tak naprawdę nie chodzi o przekleństwa, tylko o ów dyskomfort. Fanki erotyków nie chcą... Znowu idę w złośliwość, bo miałam napisać: „myśleć przy czytaniu”. Wychodzi, że niepokorna bohaterka to taka, co odpyskuje facetowi, ale ostatecznie i tak zrobi, co będzie chciał. Nie taka, co świetnie sobie radzi bez mężczyzny. O takiej czytać nie chcemy. Feminizm, brr!

Podsumowując już na serio, na etapie projektowania okładki wyszło, że powinnam przerobić debiut na obyczajówkę. Tak samo będzie z prequelem. Ustaliłyśmy, że olewamy gadanie o infantylności Jagody, która nie przejmuje się, że w jej wieku nie wypada wyglądać seksownie. I odbierdolta się od piżamy w owieczki. Nie zmieniamy charakteru bohaterki, tylko charakter samej historii. Pisałam erotyk, ale nie napisałam erotyku. Kończę kolejną wypowiedzią: „To jest książka o sytuacji kobiet”. Plus „Zróbmy z pani Żulczyka!”