"Stanie się coś złego" Jakub Bączykowski (egz. rec.)

 „Nalałem kieliszek wina, ale niechcący opróżniłem całą butelkę za jednym zamachem”.

Nie było łatwo. Przez długi czas czytanie tej książki przypominało kierowanie przez Bofura ślepym trolem w „Bitwie pięciu armii”. Jesteś krasnoludem i siedzisz na olbrzymie, który wymierza ciosy bez ładu i składu. Tak właśnie było ze mną, kiedy tkwiłam w głowie głównego bohatera. Bardzo chciałam z niej uciec, a musiałam odczuwać emocje i poznawać myśli Pawła. Bofurowi zdecydowanie lepiej szło manewrowanie. Ja pewnie podcięłabym trolowi nogi, a gdyby padł, toby mnie przygniótł.

Zacznę jednak od innej strony. W sierpniu miała miejsce premiera drugiego tomu serii „Podlasie”. Korzystając z okazji, wydawnictwo postanowiło przypomnieć czytelnikom tom pierwszy. Tym sposobem znalazłam się w gronie osób, które mogły się zapoznać się z książką „Stanie się coś złego”. Była to podróż do rejonu, który przez lata pragnęłam odwiedzić. Wyprawa bez wątpienia pełna wrażeń, choć suto podlewana czerwonym cabernetem. Jak by to rzekła Beatka, przez większość czasu Paweł był ululany.

Kim jest nasz wiecznie pijany lub skacowany bohater? To warszawski (a raczej konstanciński) gej, który budzi się po andrzejkowej imprezie z urwanym filmem. Wszyscy prócz brata i bratowej wyjechali, bo łagodnie mówiąc, narozrabiał. Oni również wyjeżdżają, niczego mu nie wyjaśniając. I tak delikwent zostaje sam w chatce w środku podlaskiego lasu. No, prawie sam – jest z nim pies. Poza Rózią towarzyszą mu stany lękowe, tęsknota za chłopakiem i rosnące przygnębienie. Niezbyt dobre połączenie, zwłaszcza gdy dodamy do tego poważny problem alkoholowy i kumulację dziwnych wydarzeń.

Paweł jest męczący, a zatem i czytanie o jego perypetiach męczy. Nie znaczy to absolutnie, że książka jest kiepska. Wręcz przeciwnie. Po prostu brakowało mi czasem cierpliwości, kiedy łoił kolejną butelkę i bezskutecznie zbierał siły do pracy. Spora część fabuły to jego zastanawianie się, czy coś dzieje się naprawdę, czy tylko mu się wydaje. Poszedł tam i przyszedł. Pojechał do sklepu i z powrotem. Uciekł, ale wrócił, bo zapomniał kluczy. Dosypmy do tej mieszanki złego na wskroś myśliwego (tak, to pleonazm, ale tutaj mamy zwyrola do potęgi entej), który chce zrobić z regionu największy kurnik w kraju. Dodajmy bohatera, który wszystkiego się boi, nad głową wisi mu deadline, a do tego podziobała go sowa. No powiedzieć, że chłop ma pecha, to nic nie powiedzieć.

Przyznam, że przystąpiłam do lektury z uprzedzeniami. Para gejów z Warszawy jedzie na Podlasie i zaczynają się problemy. Od razu wymyśliłam resztę historii rodem ze „Shreka” – wieśniacy, pochodnie, te klimaty. To łączy mnie z Pawłem, bo on też przywiózł ze sobą sporo uprzedzeń. Początkowo kpił ze wszystkiego, włącznie z lokalsami. Tymczasem okazało się, że kłopoty miały źródło zupełnie gdzie indziej.

Jeżeli chodzi o minusy, znalazłam parę miejsc, które umknęły paniom od korekty. Nic wielkiego, ot, gdzieś omsknęła się linijka dialogu, gdzieś przykleiła się pauza. Sama wiem, ile razy sprawdzałam własny tekst i zawsze wyszukałam jakiegoś babola. Rozumiem, że na potrzeby fabuły bohater musiał pozostać w chacie, ale nie kupiłam powodów. Trzy razy miał okazję uciec i nie skorzystał, a kolejne wymówki były coraz głupsze. Koronę wręczam tej, że bezpieczniejszy będzie w lesie niż w domu.

Co do plusów, kiedy Paweł był w stanie zobaczyć coś więcej niż kieliszek, podziwiałam jego oczami piękno podlaskiej przyrody. Sarny, łosie, pejzaże – wszystko zostało opisane bardzo plastycznie. Z łatwością wyobrażałam sobie te sceny. Ba, wręcz czułam zapachy mokrej ziemi, lasu i powietrza. Prócz tego autor wplótł w swoją opowieść nieco humoru. Rozbawił mnie gąsior, który potrącił dziewczynę, chociaż było mi głupio, że się z tego śmieję.

Podsumowując, była to specyficzna, wciągająco-męcząca podróż. Jakub Bączykowski napisał ją zgrabnym stylem, umieścił w niej sporo muzyki oraz wiedzy (m.in. o zabobonach z różnych zakątków świata). Ponoć w drugiej części bohater tak nie pije, więc kiedy będę mieć okazję, chętnie przeczytam. 

Za egzemplarz do recenzji bardzo dziękuję Wydawnictwu Mięta.