"Zło pójdzie za tobą" Mark Edwards

Trzydziestoparoletni londyńczycy postanawiają wyruszyć w wielką podróż po Europie. Tak sobie wymyślili, bo później czeka ich już tylko ustatkowane życie. Wiecie, małżeństwo, dzieci, takie tam rzeczy, które nie pozwalają na przyjemności. Zwiedzają wiele krajów i świetnie się bawią, aż trafiają do Rumunii, a tam... Na oddalonej od świata stacji kolejowej zostają wyrzuceni z pociągu, bo jechali bez biletów, a paszporty im skradziono. Ogólnie mają przekichane. Wędrują przez szemrane rejony, by finalnie znaleźć się w lesie, przy starej chacie, z której słychać przeraźliwe krzyki. Szczerze mówiąc, brakowało mi jeszcze wyjących w oddali wilków, pełni księżyca i mgły. Albo burzy. I koniecznie zamku nad przepaścią.

 

Leciutko się chichram, ale czasem lubię sobie sięgnąć po coś tendencyjnego, pełnego ogranych klisz. Tak dla czystej rozrywki, do desperadosika i paczki chipsów albo orzeszków. W tym przypadku doszła jeszcze (podszyta obawą) chęć przetestowania pióra twórcy „Głuszy”, która wciąż odbija mi się czkawką. Pierwsze, co sprawdziłam po zobaczeniu maila od wydawnictwa, to nazwisko tłumacza. Uspokojona, że to ktoś inny, zgłosiłam się i pozostało mi czekać na przesyłkę. I wiecie co? Podobało mi się. Naprawdę!

Ale od początku. Kiedy przeczytałam opis „Zło pójdzie za tobą”, przypomniały mi się wszystkie „Hostele”, „The Shrine” z 2010 roku (i obraz polskiej wsi) oraz cała rzesza filmów o turystach, którzy wyjechali na wakacje do Dziury w Dupie, a potem wycięto im narządy, oddano bogaczom do torturowania lub złożono w ofierze lokalnemu bogu. Bohaterom książki również ustawicznie wiatr w oczy i pod górkę. O tym, co wydarzyło się w starej chacie w lesie, dowiadujemy się po wielu, wielu, wielu rozdziałach, ale pisarz cały czas utwierdza czytelnika w przekonaniu, że było to straszne. Jak dla mnie ta gra wstępna trwała nieco zbyt długo. Za każdym razem, gdy Daniel miał komuś wyznać prawdę, oczywiście ktoś musiał mu przerwać. Traumatyczne wydarzenia z urlopu nie tylko zniszczyły jego związek z Laurą. Oboje zaczęli odczuwać, że interesuje się nimi ktoś o wrogich zamiarach. Czyżby faktycznie przyciągnęli coś ze sobą z rumuńskiego lasu?

Kiedy przestałam się już bać, że styl książki będzie równie... hm... specyficzny co w „Głuszy”, zaczęło mi się czytać z przyjemnością. Poza zgrzytem w postaci Olive Oyl przetłumaczonej jako Oliwka Olejek (skoro już, to czemu nie Olej Roślinny?) nie mam większych zastrzeżeń do tłumaczenia. Choć muszę przyznać, że nie startowałam z wysokiego progu. Ale nic to, nie nastawiałam się na ambitną lekturę, lecz na rozrywkę, a to otrzymałam. Na rozwiązanie trzeba sporo poczekać i częściowo je kupuję, a częściowo uważam za przekombinowane. Zdałam sobie z tego sprawę, kiedy opowiadałam komuś fabułę i usłyszałam, jak niektóre zdania śmiesznie brzmią.

Podsumowując, Mark Edwards zaprezentował moim zdaniem całkiem fajną historię. W porównaniu do poprzedniczki jest dużo lepiej, chociaż trzeba mieć na uwadze, że mówimy raczej o kebabie z budki na rogu ulicy, a nie o wykwintnym daniu. Ale czasem chce się zjeść właśnie coś takiego. Jeśli macie ochotę spędzić jedno czy dwa popołudnia z parą, która przeżyła w Rumunii coś potwornego, zachęcam. Być może to jedna z tych książek, które szybko się czyta i równie szybko o nich zapomina, ale samej lektury nie żałuję. I pewnie sięgnę po kolejny tytuł tego autora.

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu Muza.

* zdjęcie od wydawnictwa