"„Sobowtórka” Sarah Bonner (recenzja przedpremierowa)

Wszystkie znaki na niebie i ziemi mówiły, że będzie kiepsko. Najpierw opis, a raczej jeden wielki spojler. Przeczytałam, sapnęłam z poirytowania i pomyślałam: „Znowu zrobili to samo co z „Nikt, tylko my” Laure van Rensburg!” Później otworzyłam książkę i na pierwszej stronie ujrzałam nazwisko tłumaczki od „Głuszy” Marka Edwardsa. Jejks, będzie grubo! Po co mi to było?

Mimo negatywnego nastawienia ani się obejrzałam, a byłam w połowie. Nie mogłam się oderwać, tak mnie ciekawiło, jak się skończy ta opowieść o bliźniaczkach, których, łagodnie mówiąc, nie łączy ciepłe uczucie. Megan od dziecka żyje w cieniu Leah. Niby są identyczne, ale to Leah ma powodzenie, podczas gdy Megan to ta gorsza, mniej przebojowa, nieśmiała, a do tego uważana za mniej rozgarniętą przez wszystkich włącznie z własnym mężem. Straszliwie się boi, że w końcu dopadną ją zaburzenia psychiczne, podobnie jak matkę. Za to Leah żyje beztrosko, a jest sławna i bogata, bo właściwie okradła siostrę. Miały wspólnie wydać książkę, ale postanowiła obłowić się sama. Od zawsze lubiła zagarniać to, czego zapragnęła, nie licząc się z uczuciami innych.

Gdy pewnego dnia Megan natrafia w telefonie Chrisa na zdjęcie... siebie w nieznanej bieliźnie, musi spojrzeć prawdzie w oczy. Wyrusza na spotkanie z siostrą, która czeka na nią z kpiącym uśmieszkiem na twarzy. Rozmowa nie idzie po myśli żadnej z nich. Nieoczekiwany finał zmusza jedną z bliźniaczek do szybkiego przemodelowania życia. Sytuacji nie poprawia fakt, że na scenie pojawia się kolejna osoba. Bynajmniej nie sprzymierzeniec.

Autorka postanowiła podzielić książkę na kilka części, a w każdej narratorem jest inny bohater. Jedną czytało mi się wyjątkowo opornie, bo do głosu doszła okropna, wyrachowana postać. W pewnym momencie złapałam się na przewracaniu kartek, tak szybko chciałam ją pożegnać. Za to następna część... Aż do samego końca czytałam z wielką satysfakcją, a później odłożyłam egzemplarz i głęboko westchnęłam. Więcej takich tytułów proszę! Kolejny raz w mojej głowie pojawiło się skojarzenie z „Nikt, tylko my”. Jak to można coś założyć i bardzo się pomylić! Mimo wtopy z opisem „Sobowtórka” potrafiła się wybronić, wciągnąć, a do tego zaskoczyć.

Podobało mi się i to bardzo, niemniej nie jest to pozycja bez wad. To, że miło mi się czytało, nie znaczy, że wszystko kupiłam bez mrugnięcia okiem. Wątek przemiany jednego z bohaterów mnie nie przekonał, a wielka intryga drugiego wydała mi się przekombinowana. Ale nie będę się czepiać. Czasem dobrze poczytać coś, co niekoniecznie uważam za wiarygodne, za to zapewnia mi masę frajdy. A tak właśnie było w tym przypadku. Prócz tego niepotrzebnie obawiałam się tłumaczenia. No dobra, kilka razy uniosłam brew. Przykład: dzieci, które najadły się słodyczy, „dostały korby”, bohaterka wsypuje „rozpuszczałkę” do kubka i zalewa wrzątkiem oraz śpi „wśród zmerglonych prześcieradeł”. Wie ktoś, co to znaczy? Skotłowane?

Podsumowując, Sarah Bonner miała u mnie pod górkę, a finalnie do siebie przekonała. Polecam jej książkę tym, którzy szukają czegoś niekoniecznie mrożącego krew w żyłach, ale z pazurem. Raczej lekkiego, ale nie banalnego. Połkniecie „Sobowtórkę” w parę godzin.

Premiera książki: 7 czerwca 2023 roku

Za możliwość przedpremierowej lektury bardzo dziękuję Wydawnictwu Muza.