Ostatnie lektury i zastój

Jak w tytule – mam zastój. Czytałam parę książek, ale nic mnie nie wciągnęło. Nawet nie to, że nie wyrwało z butów i nie pozwalało zasnąć. Nie zaciekawiło, nie poruszyło żadnej struny. Może jutro się to zmieni, bo idę do biblioteki po Martwy sad. Tyle razy sobie obiecywałam, że sprawdzę, jak pisze pan Gorzka, ale wiecznie coś. W końcu zaklepałam książkę i idę, a zmotywowała mnie do tego drama na FB. Członek grupy fanów kryminałów spłakał się w poście, że jest rozczarowany, bo autor „propaguje LGBT”, a do tego pisze o kryzysie klimatycznym. No jak on śmie?! Ja sobie nie życzę, żeby twórcy pisali o innych ludziach niż ja! Tup tup tup nóżką!

Ale to jutro. Dziś mogę podsumować kilka ostatnich tytułów, z czego większość jest na powyższej fotce.

Błękitny zamek Lucy Maud Mongomery

Jeśli nie najpiękniejsza, to jedna z najpiękniejszych książek z dzieciństwa. Choć przez te wszystkie lata zdążyłam sporo zapomnieć, opisy przyrody w zimowej szacie pamiętam do dziś. Zwłaszcza jeden, z kobiecą twarzą w śniegu. Sama historia to jedna z wielu opowieści o brzydkim kaczątku, które... nie do końca staje się łabędziem, ale postanawia wreszcie cieszyć się życiem. Fabuła jest wyidealizowana, lecz można jej to wybaczyć. Przyjemnie się czyta, więc – z odpowiednim nastawieniem – będziecie czerpać z niej naprawdę dużą przyjemność. Muszę tylko wspomnieć, że bawiło mnie kilkukrotne przypominanie, że główna bohaterka nie jest ładna. Mówi o tym ukochany, (oczywiście dobrodusznie) napomyka pewien doktor, a przede wszystkim nie daje zapomnieć jej rodzina. Tak, wiemy, zrozumieliśmy.

Gdybym poznała „Błękitny zamek” dzisiaj, raczej bym go nie doceniła, ale że ujął mnie za dzieciaka, nie będę się czepiać.

Mary Poppins na ulicy Czereśniowej + Mary Poppins i sąsiedzi P.L. Travers

Nie oczekiwałam wciągającej lektury od książek dla dzieci, więc i nie mogę mieć do nikogo pretensji. Wiedziałam, że piszę się na kolejną porcję bajeczki o guwernantce-czarodziejce, która będzie dokonywać niezwykłych rzeczy. Są tytuły, które można przeczytać w wieku kilku, kilkunastu, a pewnie i kilkudziesięciu lat, ale ta seria ewidentnie do nich nie należy. Sięgnęłam, bo chciałam się dowiedzieć, skąd przybyła Mary, a także czy postanowiła już nie opuszczać rodziny Banksów. Czy się dowiedziałam? Spojler – nie.

Joyland Stephen King

Jak lubię Króla, tak tym razem musiałam się poddać. Nie starczyło mi cierpliwości. Mam na koncie parę książek niedoczytanych, ale odłożyć... jego?! A jednak, czekałam i czekałam, aż coś zacznie się dziać w tym ponoć magicznym wesołym miasteczku, a poznawałam jedynie kolejne wspomnienia o zawiedzionej miłości. Zła Wendy, co wiecznie nie dawała jemu, a innemu dała przy pierwszej okazji. Ech, te pierwsze poważne związki, gdzie trzeba tyle czekać, a następni mają już ogródek przekopany... Stefan, ogarnij się, bo przynudzasz!

Wcześniej czytałam Kota w Tokio i, łagodnie mówiąc, odechciało mi się. Liczę, że pan Gorzka pomoże mi pokonać złą passę i wrócić do intensywniejszego czytania. Tymczasem – trzymajcie się!