"Bagno" Przemysław Piotrowski

O „Bagnie” słyszałam już jakiś czas temu, ale upłynęło sporo wody, zanim wybrałam się do biblioteki. I powiem, że dawno nie bawiłam się tak dobrze przy czytaniu. Kompletnie mi nie przeszkadza, że to piąty tom serii. Nie miałam żadnych trudności z orientacją w świecie Igora Brudnego, ale jeśli wolicie czytać po kolei, zacznijcie od „Piętna”.

To jedna z tych książek, które skusiły mnie liczbą (i agresywnością) negatywnych opinii. Im więcej w sieci kwiku, pisku i płaczu konserw/kuców/propisowców etc., tym większe prawdopodobieństwo, że to przeczytam. Zachęta przez odpychanie. W tym konkretnym przypadku chodzi o poglądy polityczne autora. Nie wkomponował ich w treść subtelnie, nie zasugerował. Wręcz przeciwnie, sypie nimi jak piachem prosto w oczy. Wali z grubej rury i nie bierze jeńców. Wielu przedstawicieli „lepszego sortu” poczuło się kujniętych w dupkę, stąd wściekłe „jedynki” na LC.

„Bagno” to pisana prostym językiem brutalna i krwawa opowieść o zemście. Tajemniczy Sędzia dokonuje egzekucji na tych, którzy wykorzystywali władzę i pieniądze, żeby krzywdzić innych. Na nic rządowe próby blokowania strony z transmisją na żywo – on naprawdę zna się na swojej robocie. I nie chodzi jedynie o uszkadzanie ciał... chciałam napisać „ofiar”, ale nie do końca tutaj pasuje. To nie są dobrzy, niewinni ludzie, którzy wpadli w ręce oprawcy. To oszuści, złodzieje, pedofile, gwałciciele ze środowiska, które powinno być elitą, a jest zbieraniną patusów w drogich garniturach. Lub sutannie.

W posłowiu Przemysław Piotrowski puszcza oczko do odbiorców, wstawiając odpowiednią formułkę. Wszelkie podobieństwo do osób żyjących jest przypadkowe, bla bla bla. Nie trzeba być ekspertem z zakresu polityki, aby rozpoznać każdego z torturowanych przed kamerą delikwentów. Są tak wiernym odzwierciedleniem prawdziwych ludzi, że z błogim uśmiechem czytałam o karmie, która wróciła do nich w widowiskowy sposób. Nie wiem, czy duchowny ma tak ohydne ciągotki jak książkowy odpowiednik, ale reszta jest opisana, jakby żywcem wyjęto ich z sejmowej sali. Albo („Złote, a skromne”) pałacu. I za to właśnie autorowi oberwało się od niezadowolonych. Po co ta polityka, czemu tak ordynarnie etc.

Krzykacze nie mogli zarzucić twórcy sympatii do którejś partii, bo jego Sędzia na to nie patrzy. Karze indywidua z obu stron politycznego grajdołka, a narrator nie odmawia sobie szyderstw. Obrywa się wszystkim po równo, z naprawdę grubego kalibru. W niektórych momentach wręcz mu się ulewa, zwłaszcza gdy temat schodzi na pedofilię kleru oraz ślepotę ludzi ze świecznika. „To, że ksiądz zgrzeszył, no zgrzeszył. A kto nie ma pokus?”, jak to rzekł pewien torunianin, gorliwie oklaskany przez Rzecznika Praw Dziecka (Ordo Iuris lubi to).

Książkę można potraktować jak czytelnicze guilty pleasure. Zakładam, że powstała w celu rozładowania frustracji, pofantazjowania o wymierzaniu sprawiedliwości tym, którzy czują się bezkarni. Oczywiście można kręcić głową na przemoc, a można też otworzyć paczkę chipsów i (bezalkoholowe) piwo. I świetnie się bawić.

Nie polecam tym, którzy wierzą, że wystarczy nie interesować się polityką, aby ona nie interesowała się nimi. Nie polecam tym, którzy na informację „ksiądz zgwałcił dziecko” reagują oburzeniem, że oczernia się księdza. Nie polecam tym, którzy unikają w literaturze brutalności czy wulgaryzmów. „Bagno” zdecydowanie nie jest dla nich.