" To mnie zabije" Maciej Kaźmierczak

 

„Nie sądziła, że ktoś aż tak dokładnie może analizować jej pracę, szczególnie osoba, która wyłącznie ją krytykuje. Choć zdawała sobie sprawę z tego, że tak najczęściej bywa – ci, którzy mieszają z błotem, są najwierniejszymi fanami, choć nie potrafią się do tego przyznać nawet przed sobą”.

A ja bym dodała, że zwłaszcza przed sobą. Nikt tak namiętnie nie śledzi wpisów znanych osób, nikt nie pisze entego komentarza pod dosłownie każdym zdjęciem czy postem jak hejter. Powiedziałabym więcej, miarą popularności jest liczba hejterów. Pozytywne wpisy można mieć od (miłych) znajomych, tak samo jak lajki, serduszka czy co tam się jeszcze klika. Jeśli jednak robisz coś naprawdę ważnego, ukłujesz niejedną dupkę. Jej pisk potwierdzi, że twoje działanie ma znaczenie – a im głośniej zapiszczy, tym większe.

Tym pozytywnym akcentem rozpoczynam opis wrażeń z lektury najnowszej książki Macieja Kaźmierczaka. To było drugie podejście, które miało za zadanie ocenić, czy nam z tym panem po drodze, czy nie bardzo. Poprzedni tytuł, „Porzuceni”, do dziś budzi we mnie dysonans. Niby ciekawe, ale coś nie pykło i sama nie wiem czemu. Tutaj jest trochę podobnie. Przede wszystkim cały czas miałam wrażenie, że czytam o kimś w rodzaju Queen of the Black, czyli dziewczynie, która wpadła w internet jak w grząskie bagno, gdy była jeszcze niedojrzała. Nie mając oparcia w rodzinie, wychowywała się w sieci i nic dobrego z tego nie wyszło.

Żeby nie było, nie uważam, że seksworking to praca hańbiąca, aczkolwiek nie dla każdego. Jest popyt, jest podaż, a jeśli ktoś chciałby mieszać w to moralność, to moim skromnym zdaniem brakuje jej usługobiorcom, a nie świadczącym te usługi. A ci, którzy obruszają się najgłośniej, zwykle mają najwięcej za uszami. Nie trzeba wcale sięgać po słynne przykłady typu konserwatywny polityk spieprzający po rynnie z gejowskiej orgii czy zdradzające swoich małżonków indywidua z Ordo Iuris, uczące o wierności. Ot, tyle ode mnie.

Akcja „To mnie zabije” orbituje wokół seksworkingu. Nasza Queen of the Black, czyli Matylda (a raczej „Matylda”) żyje wyłącznie rankingiem. Nie ma dla niej nic gorszego niż spadek z najwyższych miejsc. Robi, co może, przekracza kolejne granice, stara się szokować widzów, ale to wciąż za mało. Nie rozumie, czemu inne (zwłaszcza jej największa rywalka, a jednocześnie osoba, którą zupełnie bez sensu nazywa przyjaciółką) cieszą się popularnością, choć specjalnie się nie wysilają, podczas gdy ona dosłownie wychodzi ze skóry. Już niedługo weźmie udział w pewnej grze. I będzie to gra o wszystko.

Strasznie dużo się w tej książce dzieje, choć nie jest specjalnie gruba. Poza gadżetami erotycznymi i narkotykami zapijanymi alkoholem mamy tu sporo rodzinnej patologii oraz brudne interesy. Jest prosty, wulgarny język, są bohaterowie, których nie sposób polubić. Jest zakończenie, które wywołało we mnie długotrwałe zmarszczenie czoła. Ogółem dzieje się, oj dzieje. Być może granice szeroko rozumianej moralności mam przesunięte bardziej niż inni, ale opisany przez autora influencerski świat mnie nie zgorszył. To, że idzie się tam praktycznie na gołe pięści, to nic odkrywczego. To, co mnie przygnębiło, to żerowanie na naiwności nieletnich. Wykorzystywanie ich, kiedy są najbardziej bezbronni, szukający wsparcia, zainteresowania. Miłości. Pogubieni. Chociaż zdaję sobie sprawę, że to też nic nowego ani odkrywczego. Seksualni predatorzy żerują chyba od zawsze.

Podsumowując, to mocna pozycja, zdecydowanie nie każdemu podejdzie. Jest brutalna, dołująca, a dla niektórych obrzydliwa. Jeśli oglądaliście „Nieodwracalne”, zapewne znacie tę niepokojącą, jeżącą włos na karku muzykę z klubu, w którym bohaterowie szukają winowajcy. Przypomnijcie ją sobie. I ten klub. Taki właśnie jest klimat „To mnie zabije”.

Za egzemplarz do recenzji bardzo dziękuję Wydawnictwu Muza.

* zdjęcie od wydawnictwa