Skoooończyyyyyłaaaaaaam!!!

Gdybym umiała robić kompilacje filmów, to bym zrobiła, ale że nie umiem, pozostają mi literki. Kojarzycie stary filmik z sarną mknącą w podskokach przez zamarzniętą rzekę (albo jezioro)? To ja. A kojarzycie jeszcze starszy filmik z żuczkiem, który gładzi się nóżkami po grzbiecie i powtarza „Cacy robaczek!”? To też ja. A już na pewno bohaterka „Lepiej późno niż później” w scenie tworzenia nowej sztuki to ja. Tyle że nie tworzyłam sztuki, tylko ero-fanfik, nie siedziałam w pięknym domu nad morzem, tylko za biurkiem z OLX, na fotelu z OLX. Ona po menopauzie, a ja w samym środku okresu*, ale reakcje miałyśmy identyczne.

Natenczas chwalę się, że napisałam książkę. Akcent kładziemy tutaj nie na podmiocie, a na orzeczeniu, bo powodem do dumy jest dla mnie to, że udało mi się ją napisać. Dałam radę! Wygrałam sama ze sobą! Ze swoim nieogarnięciem, lenistwem i niezorganizowaniem. Nie pokonał mnie słomiany zapał, a „Do trzech razy sztuka” nie dołączyło do „Kociary”, która wciąż czeka na swój czas. Od ponad dekady. Skończyłam, napisałam „KONIEC” na dole ostatniego rozdziału. Zamknęłam tę historię. Jestem zwycięzcą! Jestem zwycienscom! Jestę zwycienzcom!

Czy chciałabym, żeby ludzie to czytali i żeby im się podobało? Oczywiście, że tak, po co ściemniać. Z jednej strony wpychałabym to do gardła każdemu jak leci z obłędem w oku („No czytaj! Przecież to jest takie fajne!!!”), z drugiej rozgłaszanie wszem i wobec, namawianie czy proszenie jest dla mnie trochę... upokarzające. Mimo że „Siedź w kącie, a znajdą cię” uważam za jedno z najszkodliwszych powiedzeń. Zwłaszcza dzisiaj, kiedy nie tylko nie znajdą, ale i zadeptają. Będę teraz poprawiać, aż zapoprawiam się na śmierć, a potem wyślę plik do paru wydawnictw. Nic więcej zrobić nie mogę – poza wyskoczeniem z kasy i wydrukiem w nowaresach.

Miał być fanfik, a nawet nie podaję prawdziwych imion. Do publikacji na „łotpadzie” został jeszcze jeden rozdział, w którym przedstawiam bohaterów. Miał być erotyk, a wykastrowałam większość scen (szczególnie jedną, na tarasie tajskiego hotelu). Wyszło coś w rodzaju wulgarnej obyczajówki z fabułą o konsystencji zupy w talerzu przechylonym na jedną stronę. „Gienste” przelało się na drugą połowę, podczas gdy pierwsza to głównie przekomarzania bohaterów w mieszkaniu. Wulgarnej, bo zawiera masę, naprawdę masę przekleństw. Tak mówią bohaterowie, a pamiętajmy, że to prawdziwe osoby. Ostatni rozdział wstawię za kilka dni, tydzień, a może za miesiąc. Zobaczę. Nie wiem nawet, jaka jest grupa docelowa. Wychodzi, że to ci, którzy doskonale orientują się w internetowych dramach, znają youtuberów i polskich artystów, ale... czy czytają książki?

Zawsze mnie dziwiło/drażniło, kiedy ktoś pisał w recenzji, że ooo nawet fajne jak na debiut. Nie mogłam zrozumieć tego zdumienia, że autor dał sobie radę. A teraz wiem (tzn. tak sądzę), że nie chodzi o składanie zdań w zgrabne konstrukcje. Liczy się (też) umiejętność zamknięcia historii w ograniczonej formie, podziału na sensowne kawałki, zaplanowania całości. Tego nie umiem, bo nastukałam 800 tysięcy zzs. Ale się nauczę. Tak myślę ;)

Cieszcie się moim szczęściem. Napisałam! Dałam radę spiąć dupkę i nie zrezygnować! Napisałam!

"Do trzech razy sztuka"

Gdyby jakieś wydawnictwo się tym zainteresowało, wiem, komu wpiszę dedykację. Chyba że nie będzie chciała ;)

PS. Aaa! Zapomniałam, że wyszło mi jeszcze s-f, bo akcja kończy się 1 kwietnia. Ma być wtedy nie zimno, ale wilgotno, bo tak sobie wymyśliłam. Jakby co, to będzie moja wina.

* Kiedy pisałam ostatnie rozdziały ;)