"Jestem śmiercią" Chris Carter

Ostatnio sięgnęłam po książkę, co do której miałam spore oczekiwania i nieco się rozczarowałam. Z kolei do „Jestem śmiercią” byłam nastawiona negatywnie, zatem autor miał trudniejsze zadanie – przekonać mnie, że nie tworzy komercyjnych trocin. Czy mu się udało? Trochę tak i trochę nie, ale o tym niżej.

Chris Carter to twórca, na którego często natykam się w sieci. Wychwalany w grupach fanów kryminałów na FB, wielbiony za geniusz na portalach z recenzjami. Przez te zachwyty zrobiłam się podejrzliwa, poza tym drażniło mnie nazywanie geniuszem pisarza nie za styl czy przesłanie, ale za brutalność. Podobne emocje targały mną przy czytaniu komentarzy o scenie z młoteczkiem z filmu „Seed” Uwe Bolla. Odnosiłam wrażenie, że niektórzy z taką emfazą piszą o cierpieniu ofiar, że jedną rękę trzymają pod biurkiem. Podniecają się jak oprawca z „Hostelu”, znakomicie zagrany przez Ricka Hoffmana. Z drugiej strony zdaję sobie sprawę z rosnącej popularności krwawych kryminałów. Jest popyt – jest podaż. Chleba i igrzysk.

Do rzeczy. Poznałam twórczość Cartera od siódmej części serii o utalentowanym detektywie, który skończył edukację dużo szybciej niż pozostali śmiertelnicy i generalnie „dużo czyta”. Robert Hunter wpada na tropy, nawet gdy jest śmiertelnie zmęczony. Spokojnie rozwiązałby wszystkie sprawy sam, ale musiałby się wyspać. Niestety sen z oczu spędza mu nie tylko bezsenność, ale i Łokropecnie Łokrutny Morderca, który nad każdą ofiarą pastwi się w coraz bardziej wynaturzony sposób. Do tego ma ego po samo niebo, więc rzuca policji wyzwanie. I okruszki – dokładnie tyle śladów, ile chce. Detektywi walczą z czasem, bo tempo śledztwa nie przyspiesza, a ŁŁM stara się jak może, żeby nie brakowało im zajęcia. Czy policji uda się uratować kolejną porwaną kobietę? I jak potoczą się losy maltretowanego Glisty?

W jednym z wywiadów autor przyznaje, że pisze prosto i krótkimi zdaniami, żeby nie znudzić czytelnika. Krótkie są też rozdziały (1-2 strony), co sprawia, że przez książkę się frunie – ani się obejrzałam, a już byłam w połowie. Finalnie przeczytałam „Jestem śmiercią” w jedno popołudnie. Co do brutalności... Ktoś, kto nie oglądał żadnej części „Piły” czy „Hostelu”, nie miał do czynienia z francuskimi horrorami typu "Inside", "Frontière(s)" czy „Martyrs”, ewentualnie z dziwacznymi imho filmami z serii „Hellraiser”, może być porażony ilością krwi spływającej po kartkach. Opisy morderstw u Cartera są bardzo brutalne, a psychopatia Potwora, jak nazywa go jedna z ofiar – przerażająca. Choć przyznam, że zbrodnia numer trzy (kelnerka) wstrząsnęłaby mną o wiele bardziej, gdybym wcześniej nie czytała „Kaikena”. Fani Cartera mogą się teraz zbulwersować, ale Jean-Christophe Grangé przeraził mnie bardziej przy mniejszej liczbie trupów.

A jaka jest moja opinia o całokształcie? Trochę się krzywię, pisząc to, ale jako rozrywka książka spełnia swoje zadanie. Styl jest prosty, czyta się błyskawicznie, a co do samej fabuły, autor nie zostawia czytelnikowi pola do popisu. To nie kryminał z rodzaju tych, nad którymi trzeba się głowić. Nie, tu wszystko mamy wyjaśnione łopatologicznie (tak, to ten długopis kulkowy! Właśnie ten konkretny, nie duży, tylko średni, ten, którym posługuje się morderca! Pamiętacie? Ten długopis sprzed paru rozdziałów!). Zresztą nasz genialny detektyw wpadnie na rozwiązanie sam, a nam je po prostu wytłumaczy. Brzmię, jakbym kpiła i troszkę tak jest. Ale może to kwestia tego, że chyba jednak wolę skandynawskie kryminały, a nie amerykańskie, z mordercami złymi na wskroś, bawiącymi się z policją w kotka i myszkę. ŁŁM brakowało tylko złowieszczego śmiechu prosto z zamku Draculi. Z drugiej strony pewnie sięgnę po którąś z pozostałych części serii. Do piwa i chipsów w sam raz. Literacki fast food, ale raz na jakiś czas nie zaszkodzi.