"Klatka dla niewinnych" Katarzyna Bonda

 

• Ciekawa historia pełna zwrotów akcji? Jest.
• Porządny research? Jest.
• Poprawny, bogaty język? Jest.
• Co zatem nie zagrało?

Nieskromnie przyznam, że uważam się za osobę oczytaną, choć nie pochłaniam już książek w takim tempie, a z pewnością nie w takiej liczbie jak w szkole średniej czy na studiach. Zwyczajnie brak mi na to czasu. Nie miewam problemów z rozumieniem tekstu ani ze skupieniem się na czytaniu. Uwielbiam Yrsę Sigurdardottir, która wymaga od czytelnika pełnej uwagi i zaangażowania. Najnowsze dzieło Katarzyny Bondy również nie sprawiło mi trudności. Niemniej przy Yrsie zdarzało mi się zarwać noc, aby poznać zakończenie, a „Klatkę dla niewinnych” odkładałam wiele razy. Gdzie tkwi problem?

Znów powtórzyła się historia, jaką przeżyłam podczas czytania „Damy z blizną”. Niby wszystko w porządku, a jednak nie ma „flow”. Nie znalazłam nic, do czego mogłabym się przyczepić, mimo to lektura nie sprawiła mi przyjemności. Przez cały czas zastanawiałam się, o co właściwie mi chodzi. Co jest nie tak? Doszłam do wniosku, że to ten specyficzny, przez wielu uwielbiany, a przez wielu znienawidzony styl pisarki. Sposób przedstawiania rzeczywistości, który zaskarbił jej rzesze fanów – oraz rzesze malkontentów. Treściwy, gęsty, pełen porównań oraz dopowiedzeń. Przykładowo, w trakcie rozmowy Katarzyna Bonda nie tylko wkłada kwestie w usta bohaterów, ale informuje czytelnika, o czym myślą albo czy mówią prawdę. Buduje każdej scenie swego rodzaju rusztowanie, przez co nie mogę gładko przejść dalej, do kolejnych wydarzeń. Doceniam starania, ale wolę lżejszą formę.

Sama twórczyni wypowiadała się w jednym z wywiadów, że stworzyła lekką opowieść, która nadaje się na plażę. A przynajmniej taką ma nadzieję. Cóż, polemizowałabym. Spotkałam się też z opiniami mówiącymi, że „Klatka dla niewinnych” to jedna z najbardziej złożonych, o ile nie najbardziej zagmatwana książka w całej karierze pisarki. Nie mam porównania, więc ocenę zostawiam tym, którzy znają jej pióro. Mogę za to stwierdzić, że najnowszy tytuł opiera się w dużej mierze na dialogach. Bohaterowie rozmawiają i rozmawiają. Spotykają się na ulicy, w mieszkaniu, na komisariacie czy w kawiarni i rozmawiają, rozmawiają, rozmawiają... Można odnieść wrażenie, ze nowe trupy pojawiają się w tle, intrygi zawiązują się na dalszym planie, a my dowiadujemy się o nich z, jakżeby inaczej, kolejnych dialogów.

Może słówko o fabule. To piąta część serii o Hubercie Meyerze, ale nie miałam problemu z odnalezieniem się, więc można ją traktować jak osobną książkę. Profiler przybywa do Warszawy, aby zbadać sprawę śmierci kobiety, która wypadła z balkonu. Mogłoby się wydawać, że to zwyczajny, choć tragiczny wypadek. Kiedy jednak dodamy do tego okrutny mord sprzed kilku lat oraz fakt, że zmarła to matka zabitej osoby i teściowa mężczyzny odsiadującego wyrok za tę zbrodnię, nic nie jest proste. Tym bardziej że zabójca był na przepustce, gdy zdarzył się felerny wypadek... Jakby Meyerowi mało było komplikacji, wciąż ktoś go nagabuje. A to dziennikarka z tematem, który może zatrząść opinią publiczną (o ile ktoś jej uwierzy), a to brat zaginionej lata temu dziewczyny, a to kamienicznicy. Wszyscy podejrzanie interesują się postępami w śledztwie. Tymczasem profiler z każdym krokiem pakuje się w coraz większe kłopoty. Pikanterii historii dodaje zagłębienie się w świat BDSM, przy czym nie mam na myśli czerwonego pokoju Christina Grey'a. Jak wspomniałam na początku, autorka odrobiła pracę domową.

Tyle mamy w tym kociołku, a finalnie smak potrawki mi nie podszedł. Nie mogę jednak w żadnym wypadku uznać „Klatki...” za kiepską książkę. To treściwy kryminał ze starannie opracowaną fabułą, w której można się pogubić, jeśli ktoś będzie czytać nieuważnie. Myślę, że fanom p. Bondy przypadnie do gustu. W podziękowaniach widać, ile osób przyłożyło do niej rękę i jak napracowała się sama pisarka. Znów się powtórzę – doceniam starania, ale wolę lżejszą formę.

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu Muza.