5 książkowych faktów o Ken.G

Wieki całe nie brałam udziału w żadnych zabawach ani łańcuszkach. Zawsze wolę obserwować je z boku. Zostałam jednak nominowana na Instagramie przez 

pomistrzowsku.blogspot.com

Nie lubię pisać na IG, szczególnie dłuższych tekstów, a jednocześnie średnio wychodzi mi streszczanie się. Postanowiłam przerzucić realizację zadania na blog i z tej okazji zamieszczam dziś nieco inny post. I bardzo dziękuję za ową nominację :)

---

5 książkowych faktów o Ken.G

1. W domowej biblioteczce mam więcej nieprzeczytanych niż przeczytanych książek. Bardzo podoba mi się ten stan, do tego co rusz pojawiają się nowe tytuły. Uwielbiam to uczucie, kiedy patrzę na regał i dumam, po co teraz sięgnąć. Niektóre książki kupiłam dobre kilka lat temu i ciągle czekają na swój moment. Od dalszych (a przede wszystkim większych) zakupów powstrzymuje mnie wyłącznie brak miejsca. No chyba że to nowa Fannie ;)

2. Ten punkt łączy się z pierwszym. Mam długą listę książek, które chcę dołączyć do kolekcji. Boję się, że zabraknie mi życia (i pieniędzy), żeby zdobyć je wszystkie. Wiele z nich to rzadko spotykane perełki albo tytuły, które są zbyt drogie jak na moje skąpstwo. Bywają też rzadko spotykane drogie perełki. Może kiedyś uda mi się złowić którąś na pchlim targu, wygrzebać na stoisku albo kupić od kogoś, kto nie wie, jaki ma skarb. Uwielbiam polować na okazje! Kiedy mi się powiedzie, czuję się, jakbym wygrała w Totka. Niestety, w drugą stronę działa tak samo, czyli przeżywam porażki. Przykładowo, niedawno ktoś wystawił na OLX „Listowieść” za 20 zł. Słownie dwadzieścia złotych. O mało palców nie połamałam, tak szybko klikałam w „kup z przesyłką”. Ech, nie ja jedna, a bynajmniej nie ja pierwsza. Do dziś cierpię, że nie zdążyłam.

3. Zawsze czytam jednogwiazdkowe opinie na Lubimy Czytać czy gdziekolwiek indziej. Nierzadko mówią więcej o piszącym niż o samej książce, np. ktoś nie znosi autora, więc obniża mu ocenę czy nie polubił bohatera. I tu dygresja. Zauważam, że sporo osób myli kiepską książkę z książką, która IM nie przypadła do gustu. A to często dwie różne rzeczy. Co do „jedynek”, o ile czytelnik podaje argumenty, a nie obniża, żeby obniżyć (jak to widać np. przy tytułach Olgi Tokarczuk), taka opinia ma dla mnie sporą wartość. „Dyszki” dzielę co najmniej przez sto, bo mogą być peanami pochwalnymi bez pokrycia, za to „jedynki” potrafią być merytoryczne.

4. Jestem zatwardziałą fanką papierowych książek. Gdyby ktoś sprezentował mi czytnik, pewnie w tym samym dniu wystawiłabym go na jakiejś aukcji*. Jakkolwiek doceniam atuty tych urządzeń, nie wyobrażam sobie nie mieć w domu klasycznych książek. Testowałam kiedyś Legimi i uważam, że to fajna sprawa, ale nie dla mnie. Co z tego, że na czytniku mogę mieć milion pińcet tytułów, skoro żadnego fizycznie nie wezmę do ręki? A tylko wtedy czuję, że naprawdę mam daną książkę na własność.

5. Myśląc nad ostatnim punktem, wymyśliłam, że nigdy nie dostałam książki od swojego faceta. Nie wliczam wręczanego (kilka lat pod rząd) urodzinowego prezentu w formie „kup sobie coś za stówkę”. Nie wliczam późniejszego siedzenia pół dnia na Allegro, żeby za tę stówkę zamówić trzydzieści używanych książek od sprzedawcy, który chyba wynosi je z biblioteki. W końcu rzuciłam w eter oskarżycielskie pytanio-stwierdzenie: „A ty wiesz, że nigdy nie dostałam od ciebie książki?” Tylko po to, żeby usłyszeć: „A ta o ćwiczeniu pamięci”?** No tak, była taka. Zapomniałam.

* A może bym nie sprzedała, tylko używała go w tramwaju czy autobusie. Tak, żeby papierowe wydania nie niszczyły mi się w torbie. A w domu, na kanapie, relaks ze zwykłą książką ;)

** Ta książka o ćwiczeniu pamięci była rewelacyjna. Kiedyś udało mi się dzięki niej zapamiętać całe losowanie Multilotka. Takie na żywo. Nie wiem, czy dziś dałabym radę powtórzyć taką akcję, zresztą to było kilkanaście lat temu. W każdym razie później ćwiczenia zarzuciłam, tak samo jak książkę. Gdzieś ją trzymam, ale nie pamiętam gdzie.

Standardowo wszystkie łańcuszki kończę na samej sobie. Jeśli ktoś ma ochotę dołączyć do zabawy, serdecznie zapraszam :)