"Toksyczna przyjaźń" Polly Phillips (recenzja przedpremierowa)

 

Dawno, dawno temu omawialiśmy historyjkę o pięciu dziewczynkach siedzących na ławce. Kiedy jedna poszła do domu, reszta niemiłosiernie ją obgadała. Później musiała iść druga. Podobnie jak za pierwszym razem, reszta nie pozostawiła na niej suchej nitki. Mijały godziny, zaczęło się ściemniać, a pozostała trójka nie ruszała się z miejsca. Co jakiś czas któraś bąknęła, że czas na jej koleżankę, a ta spłoszona odpowiadała, że nie nie, jeszcze posiedzi. I tak siedziały we trzy, świadome, co się stanie, kiedy tylko ktoś opuści ławkę. Kurtyna.

Jak możemy przeczytać na skrzydełku okładki, „Toksyczna przyjaźń” to debiut brytyjskiej autorki, oparty na jej doświadczeniach z czasów szkolnych. Mogę tylko współczuć jej takich przeżyć. Co nie zmienia faktu, że główna bohaterka – jak się domyślam, alter ego pisarki – drażniła mnie do granic możliwości.

Wyobraźcie sobie przyjaźń z osobą, którą znacie od dziecka. Zawsze razem, wszystko razem, masa wspólnych sekretów. Brzmi pięknie? Na pewno nie dla tego, kto miał fałszywego przyjaciela. Niby jesteście blisko, ale ta relacja przygniata do ziemi, a nie uskrzydla. Zamiast wspierać, rzekoma przyjaciółka co rusz wbija szpileczki, ale robi to bardzo sprytnie. O co ci chodzi, przecież ona nie miała nic złego na myśli. Przesadzasz! Zawsze musi być lepsza, piękniejsza, bardziej lubiana i popularna. Chętnie posłucha o twoich porażkach, ale sukcesy kłują ją w oczy. Lub inną część ciała. Prędzej umrze, niż przyzna, że jesteś w czymś dobra. Póki może błyszczeć na twoim tle, wasza relacja jest udana. Kiedy jednak spróbujesz wysunąć się na pierwszy plan (choćby to był twój ślub), wyjdziesz na egoistkę, która zawsze myśli o sobie. Wypisz, wymaluj Izzy, najlepsza przyjaciółka Bec.

Czytając debiut Polly Phillips, wiele razy wzdychałam. Sama historia nie jest specjalnie odkrywcza i nie trzyma w napięciu, mimo że oznaczono ją jako thriller*. Pod koniec autorka próbuje podkręcić tempo, aby zakończyć opowieść w sposób, który być może niektórych zaskoczy. Dla mnie logicznie. Postąpiłabym tak samo, chociaż z innych pobudek. A czemu wzdychałam? Z powodu Bec. „Toksyczna przyjaźń” opowiada o ich relacji. Nie nazwę jej przyjaźnią, bo nie jest to nawet sympatia. One po prostu długo się znają. Bec orbituje wokół Izzy jak satelita wokół planety. Grzeje się w jej świetle i korzysta z dostępnych luksusów. Jednocześnie zazdrości Izzy dostatniego życia, wyglądu, a przede wszystkim męża. Z kolei Izzy uwielbia dogryzać Bec na dziesiątki wyrafinowanych sposobów. Całkiem nieźle opanowała również gaslighting.

Kobiety żyją sobie w tej chorej relacji do chwili, gdy na światło dzienne wychodzi pewna informacja. Bec miała jej nikomu nie zdradzać, ale w nerwach wypaplała Izzy. Wybucha olbrzymia awantura, obie obrzucają się pretensjami, wyrzucają sobie stare żale. Wygląda, że to koniec wieloletniej znajomości. I to taki z hukiem. Nie mija doba, gdy Bec dochodzi do wniosku, że trzeba wyjaśnić tę sprawę. Może uda im się pogodzić? (tu było jedno z moich licznych westchnień) Niestety, kiedy dociera na miejsce, zastaje Izzy leżącą przy schodach w kałuży krwi.

Jeśli ktoś pytałby mnie o zdanie, rzekłabym, że drażniła mnie większość osób. Izzy – wzorcowy toksyk. Bec – zakompleksiona myszka marząca o tym, żeby zostać srebrnym medalem. Ed – szkoda gadać. Rich – pustak. Jedynie Rob, brat Bec, wzbudził we mnie sympatię. No i pies. Ale sama książka jest poprawna, choć w paru miejscach przewidywalna. Przypomniała mi, czemu nie lubię narracji pierwszoosobowej. Może nie brzmię, ale uważam, że „Toksyczna przyjaźń” trafi w gusta wielu czytelników i znajdzie fanów. Ma prosty styl, wyraziste postaci, a do tego wydrukowano ją na papierze, który nie męczy oczu. Czyta się błyskawicznie. Jedno popołudnie i zobaczycie ostatnią stronę. Raczej nie zmieni Waszego życia, ale to całkiem fajna obyczajówka z dodatkiem dreszczyku. 

Premiera – 22 września 2021 roku

Za możliwość przedpremierowego przeczytania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu Muza.

* Oznaczono na Lubimy Czytać, dodając też kryminał i sensację.