"27 śmierci Toby’ego Obeda" Joanna Gierak-Onoszko

– O tak mnie bił, o tak! Przez grzbiet, na wskroś, na wskroś!
    Patrzę w milczeniu, jak Louisowi wydaje się, że znów ma dziesięć lat i stoi przypięty do żeliwnej rury.
    Potem zaczyna tłuc powietrze niewidzialnym kotem o dziewięciu ogonach*. A później jego głos zaczyna się trząść, tak samo jak i plecy.
– Bił mnie i mówił, że wymierza mi karę za grzechy w imię Jezusa Chrystusa, Pana naszego, amen! – płacze blisko dwumetrowy, bezzębny chłopiec z siwą kitką.
    Kiedy dziesięcioletni Louis nie miał już siły stać, zawisł na nadgarstkach. Dopiero wtedy kot zamilkł, a chłopca odcięto. Nauka, jakiej udzielił dzieciom przyszły biskup, była jasna: sprzeciw wobec Kościoła zawsze będzie oznaczać nieuchronną karę.

Po przeczytaniu tej książki chciałoby się patrzeć, jak płonie kolejny kościół. Niby wiadomo, że nie ma takiej podłości, której duchowni nie zrobili czy nie zrobiliby ludziom (zwłaszcza naiwnym i bezbronnym). Niby słyszało się tyle razy o gwałtach dokonywanych przez przedstawicieli KK, katowaniu dzieci w sierocińcach czy choćby zagarnianiu majątków za bezcen. A jednak ten reportaż to potężny cios między oczy.

Przyznam, że coraz trudniej mi rozumieć przyzwoitych ludzi, którzy wciąż chodzą do kościoła. Nie mam tu na myśli tych, którzy jedynie uważają się za przyzwoitych, a w rzeczywistości to rozmodleni faryzeusze. Z różańcem w ręce i pogardą w oczach, bo wierzący, lepsi. Tacy moralni. Jak białostockie babcie, które modliły się w głos, a ręce miały pełne kamieni. Bo grzeszników (z Marszu Równości) trzeba dyscyplinować. Do krwi. Dla takich wielce pobożnych mam krótki komunikat: życzę wam z całego serca, po starotestamentowemu, żeby trafił was szlag. Żeby pustynny duszek, w którego wierzycie, przypomniał wam, jak potrafi być złośliwy.

Trudno mi opisać słowami, jak bardzo brzydzą mnie ludzie, którzy słysząc o krzywdzie dzieci (i dorosłych), oburzają się... że ktoś mówi źle o KK. Nawet przez moment nie pochylą się nad skrzywdzonymi maluchami, tak okrutnie traktowanymi przez "opiekunów". Gęba pełna frazesów o miłosierdziu, ale ważne, żeby nie krytykować Kościoła, bo to grzech i prześladowanie. Kiedy w Kanadzie odkryto kolejne groby zagłodzonych, zakatowanych, zadręczonych malców, w Polsce popędzono na marsze dla Jezusa. A jakiś ksiądz palnął z ambony, że wcale nie wiadomo, czy to tamte dzieci ze szkoły. Bo może to starsze groby? Tak, pewnie neandertalczyków. Nie brakowało też głosów, że to protestanci znęcali się nad dziećmi, a w ogóle to wina kanadyjskiego rządu. Odczepta się od Kościoła, biegniem na różaniec, przebłagać bozię za podłe czyny. Podpalaczy kościołów, rzecz jasna, nie katów w sutannach.

Kpię, bo inaczej musiałabym przeklinać. Reportaż autorki robi czytelnikowi krzywdę. Krzyczy głosami tysięcy dzieci, których los nikogo nie obchodził. Zamordowane, zakopane, zapomniane. Dzieci, które od cywilizowanego białego człowieka nie doznały niczego poza okrucieństwem – biciem, głodem czy gwałtami. Te, które przeżyły, dziś nazywają siebie nie absolwentami katolickiej szkoły, lecz ocaleńcami. Jak ofiary Holocaustu.

Ten reportaż upewnia, że wciąż widzimy jedynie czubek góry lodowej zbrodni duchowieństwa. A nawet kiedy wybija kolejne szambo, na wierzch wypływają kolejne zbrodnie, wciąż są ludzie, którzy bardzo nie chcą ich zobaczyć.

* Kot o dziewięciu ogonach to bat, którym karano dzieci. Miał dziewięć rzemieni, ale później „opiekunowie” udoskonalili narzędzie. Doczepili do końca każdego rzemienia malutkie gwoździki.

Zdjęcie z sieci.