"Radość dla początkujących... i przyjaźń dla zaawansowanych" Erica Bauermeister

Jak tam świętowanie? W moim przypadku celebracja zimowego przesilenia oznaczała spanie do południa i oglądanie filmów. Przewinęło się zarówno odświeżanie sagi „Millennium”, jak i głupiutka, ale całkiem sympatyczna komedia romantyczna „Holiday” z 2006 roku (oglądana w pojedynkę, bo wszystko ma swoje granice). Plany czytelnicze nie udały się nawet w 1%. No nic, jutro też jest dzień. Skoro niczego nie przeczytałam, nie ma nowej recenzji. Wrzucam zatem starą, sprzed 4 lat. To jedna z tych książek, które zostaną ze mną na zawsze. Kiedyś przeczytam ją ponownie, bo wspomnienia z lektury mam wyjątkowo miłe.

Jaka miła okładka, prawda? Taka słoneczna i sympatyczna. Przyznaję się bez bicia, że kupiłam „Radość dla początkujących...” głównie przez wzgląd na nią. (No i żeby nie było, że czytam tylko kryminały.) Nie spodziewałam się, że w tej niedużej książeczce, idealnie pasującej do damskiej torebki, znajdę tyle mądrości, tyle pięknych słów, tyle ciepła i dobra. I wspaniałą przyjaźń, dającą nadzieję, że warto ufać ludziom.

Opowieść Eriki Bauermeister to mozaika historii siedmiu kobiet, które spotkały się przy stole, żeby świętować zwycięstwo jednej z nich nad nowotworem. Są w różnym wieku, po różnych przejściach, ale łączy je jedno - przyjaźń z Kate. No, Marion i Daria są też siostrami :) Gospodyni spotkania odzyskała kontrolę nad swoim życiem („profesjonaliści zwrócili je, tak jakby oddawali przetrzymaną, nieco nadwyrężoną książkę do biblioteki”). Z tej okazji córka zaprasza ją na przyszłoroczny spływ kanionem. Kate się boi, ale jednocześnie nie chce sprawiać jej przykrości odmową. Przy wspólnej kolacji siedem przyjaciółek zawiązuje pakt. Każda zobowiązuje się do wypełnienia zadania, jeśli Kate pokona strach i zgodzi się na wyprawę. Warunek jest jeden: to ona wyznacza każdej z nich cel.

O tym właśnie jest ta książka. O wypełnianiu swojego zadania. Każda z kobiet walczy z innymi strachami, każda trzyma w sobie inny ból. Kate, niczym medium, umie dobrać przyjaciółkom takie próby, które pomogą im zostawić za sobą bolesną przeszłość, popchną ich życie do przodu, zmienią na lepsze. Wydawać by się mogło, że wyzwania są „nierówne”, a jednak każde z nich jest bardzo wymagające.

Podczas czytania łapałam się na myśli, że autorka ma naprawdę dużą wiedzę. Zresztą sama pisze na końcu o ludziach, od których mogła się uczyć. A było czego: mamy tu pełen wachlarz dziedzin, od garncarstwa po pielęgnację ogrodów. Moją największą uwagę zwróciła jednak nie wiedza, a język. Bo język „Radości dla początkujących...” jest przepiękny, plastyczny i poetycki, ale nie przesłodzony i bynajmniej nie naiwny. Słowa płyną swobodnie jak woda w korycie rzeki, niosąc ze sobą ogromną mądrość. Przykłady? Może ten, o mężu, który zostawił żonę dla młodszej, bo chciał się zakochać raz jeszcze:

„Szukając pustej przestrzeni, wybrał kobietę, która dopiero zaczynała dorosłe życie i chciała zapełnić jego półki dziećmi, torbami na pieluchy i wózkami – bagażem cięższym od wszystkiego, co można udźwignąć. Postanowił zrezygnować z podróży szlakiem wyznaczonym przez naturalny cykl, tylko po to, żeby zacząć ją od początku z najcięższą walizką”.

Albo ten, będący odpowiedzią na pytanie czemu ludzie się rozstają:

„Miłość jest chyba jak te fale. Nie ma lepszego uczucia od tego, gdy wynoszą cię na piasek. Ale w pewnym momencie woda się cofa; tak już jest. I może jesteście parą szczęściarzy, a może macie zbyt wiele zajęć, żeby podejmować radykalne decyzje. Albo przyjaźń, która was łączy, nie pozwala wam się rozstać. I wtedy przychodzi jakiś moment – może coś tak ważnego jak dziecko, a może to on wyjął naczynia ze zmywarki – i fala powraca. I tak cały czas. Cofa się i znów przychodzi. Wydaje mi się, że ludzie po prostu zapominają, żeby poczekać”.

Albo ten, opisujący kobietę, która zatraciła się w macierzyństwie i „zaczęła się zastanawiać, w którym momencie jej życie przestało przypominać Guliwera i stało się sznurami, jakimi przywiązano go do ziemi”:

„Nie pamiętała już, kiedy po raz ostatni jej wzrok zawędrował ponad czubki dziecięcych główek. Przez ostatnich osiem lat patrzyła głównie na ziemię, wypatrując przeszkód, o które dzieci mogłyby się potknąć, lub za siebie, sprawdzając, czy czegoś nie upuściły. Świat zmalał do wysokości dwóch i pół metra. A jednak było tutaj: niebo pełne ptaków”.

A może ten, refleksje matki, która dowiaduje się, że jej córka sama będzie matką:

„Były w życiu takie momenty, kiedy sięgaliśmy do tyłu, podając pałeczkę temu, kto biegł za nami. Drewno drgało pod dotykiem jego palców, a nasza dłoń, wolna i lekka, pokonywała pustą przestrzeń”.

Nie tylko słowa w tej książce są piękne, ale i czyny. Jak inaczej nazwać decyzję staruszki, która musiała rozciąć obrączkę noszoną od 60 lat? Jak skomentować „tatuaż zwycięzcy” pewnej młodej dziewczyny? Wreszcie jak nazwać tę wspaniałą wieloletnią przyjaźń siedmiu kobiet?

Ta książka jest mądra, piękna i dobra. Pokochałam ją i nie potrafię opisać, jak bardzo się cieszę, że na nią trafiłam. A pomyśleć, że kupiłam ją, żeby nie było, że czytam tylko kryminały...