"Cecylio, obudź się!" Dorota Wójcik

Kiedy zdarza mi się wypracować 200% normy, jestem taka wykończona, że dostaję głupawki. Miałam tak wczoraj i sądziłam, że to odpowiedni moment na sięgnięcie po książkę, której przeczytałam już wcześniej kilka rozdziałów... i łagodnie mówiąc, nie przypadły mi do gustu. Niestety, nawet rozmiękczona wielogodzinnym wysiłkiem umysłowym nie byłam w stanie cieszyć się lekturą „Cecylio, obudź się!”. Ale ale! Znalazłam kilka plusów i zamieszczam je poniżej:

• książkę bardzo szybko się czyta
• okładka idealnie pasuje do treści
• autorka ma bogaty zasób słownictwa
• to nie jest najgorsza książka, jaką czytałam

I tu pojawił się kolejny plus:

• udało mi się ją przeczytać na trzeźwo (i nie tylko dlatego, że Żabka była już zamknięta).
  
  

Przy tworzeniu tej listy przeżywałam podobne emocje co lata temu, kiedy wraz z koleżanką miałyśmy przekazać koledze, co myślimy o innej koleżance, z którą ów kolega planował poznać się bliżej. Pociłyśmy się jak myszy, żeby finalnie skompilować mniej więcej taką wypowiedź: „X jest bardzo towarzyska. Z każdym błyskawicznie znajdzie wspólny język. Można z nią szybko nawiązać stosunki i pogłębić relację”. Stwierdził, że jesteśmy wredne. Nie wiem, o co mu chodziło.

Jeśli chodzi o minusy samej książki... No, nie podobała mi się. W ramach wywiązania się z instagramowego „booktoura” czuję się niejako zobowiązana do napisania choć paru zdań, a do tego nie cierpię pisać na smartfonie, więc zasiadłam do lapka i wrzuciłam na blog coś na kształt recenzji.

Książka opowiada o żonie, która odkrywa, że jest zdradzana przez męża, któremu służyła wiernie przez dwie dekady. Wygania go z domu, po czym... zdaje sobie sprawę, że to jego dom. Sama nigdy nie pracowała, nie ma żadnych środków, właściwie jest bezdomna. Dowiaduje się też, że zmarł jej ekscentryczny wujek, więc bez wahania jedzie na pogrzeb. Na miejscu przeżywa szok, widząc niecodzienną imprezę pożegnalną. Niecodzienny jest też pochówek, spadek i cały świat przedstawiony. Karuzela śmiechu kręci się jak szalona, gag za gagiem, a ja przy czytaniu mam taką minę:

Styl powieści zdecydowanie nie jest stylem, jaki lubię. Miałam wrażenie, jakby redaktorem była siostra-bliźniaczka mojej team leaderki, mającej alergię na powtórzenia. „Użyłaś słowa „mąż”? Teraz kombinuj, jak go nie powtórzyć przez co najmniej 50 stron!” I mamy syna Dżepetta, Judasza, zdrajcę, łajdaka, mojego byłego, Misia, mężczyznę, któremu ślubowałam... Synonimizacja dotyczy wszystkich części mowy, jakie przewinęły się w treści. Dyplomatycznie nazwałam ją bogatym słownictwem.

Prócz tego poczucie humoru moje i autorki dzielą lata świetlne. Na Instagramie tak polecano jej debiut, tak się zaśmiewano, że aż mnie zaciekawił. No i mam za swoje, a konkretniej mam dokładnie to, czego można się spodziewać, patrząc na różowiutką, optymistyczną okładkę. Myślę, że raz na zawsze nauczyłam się selekcjonować opinie – tak, jak robię to przy wybieraniu perfum. Kiedy ktoś coś poleca, prześwietlam jego profil, żeby sprawdzić, czy nam po drodze z preferencjami. I wiem już, że gdy zachwala np. Obsession Calvina Kleina, mam uciekać co najmniej jak Phoebe z „Przyjaciół”, kiedy gonił ją Szatan.

Z tyłu okładki widnieje informacja, że Dorota Wójcik w wolnych chwilach maluje i wymyśla historie, w których dominuje czarny humor. Ponoć wspomnianego ci tu dostatek, ale nie jestem pewna. To chyba jedyny rodzaj humoru, który „wisi na krawędzi” (jak Stallone, hue hue). Zawsze znajdzie się ktoś, kogo obrazi, zamiast rozbawić. Mnie na przykład zniesmaczyły określenia typu „telepiąc się na platformie, jak młode jałówki wiezione do rzeźni” czy „Reszta wpadła do domu jak kot z podpalonym ogonem”. Minę jak poniżej miałam już do ostatniej strony.

Uważam, że w literaturze są głupotki niegroźne i szkodliwe. Te pierwsze służą najczęściej rozrywce – ot, żeby było zabawnie. „Cecylio, obudź się!” zawiera ich całą masę, aż się od nich kotłuje. Ale widziałam, że wielu czytelniczkom się podobały i śmieszyły, więc spełniły swoje zadanie. Problem jest z drugimi. Może wymagam nie wiadomo czego, ale podobałoby mi się, gdyby w książce pojawiło się zdanie o tym, że koty nie powinny jeść wędliny (ani innych słonych rzeczy) i gdyby nie podkreślano tak niezwykłości krowy, która nie daje mleka. Nauka przez zabawę – uczmy ludzi, że krowa to ssak jak każdy inny, a nie mutant zaprogramowany na wieczną laktację.

Właściwie to ta krowa zmusiła mnie do napisania recenzji. Gdybym taki słowotok miała nastukać na Instagramie, darowałabym sobie. A tak? Mamy długaśną opinię osoby, która przeczytała książkę reklamowaną jako „rewelacyjna komedia obyczajowa” i nie uśmiechnęła się nawet raz. Mimo to życzę autorce dalszych sukcesów. Wielu osobom jej debiut bardzo się spodobał, więc tylko iść dalej tą drogą. Ja już wiem, że z różem mi nie do twarzy.

* fotki 2 i 3 z sieci