"Trzeci znak" Yrsa Sigurdardóttir

Niczego nie przeczytałam, więc wrzucam starą recenzję, żeby blog mi się nie przykurzył ;)

W końcu nadszedł czas na pierwszą część serii o Thorze Gudmundsdottir, prawniczce z Islandii. Wreszcie dowiedziałam się czemu zarówno ona, jak i jej wspólnik Bragi biernie znoszą niekompetentną i bezczelną sekretarkę ich kancelarii, Bellę, zamiast ją wyrzucić, zasadzając na pożegnanie porządnego kopniaka. Można uznać to za ironię losu lub skwitować: pierwsze śliwki robaczywki.

Ale od początku. Pewnego dnia Thora odbiera telefon od Amelii Guntlieb, kobiety z zamożnej niemieckiej rodziny. Otrzymuje propozycję: w zamian za sowite wynagrodzenie ma przeprowadzić śledztwo w sprawie śmierci jej syna. Harald Guntlieb przebywał na Islandii w ramach studenckiej wymiany, przyciągnięty możliwością zgłębiania wiedzy o średniowiecznych polowaniach na czarownice. Został zamordowany w okrutny sposób, a sprawca wyrył na jego piersi tajemniczy symbol. Wydawać by się mogło, że sprawa jest rozwiązana - policja ujęła podejrzanego. Ten jednak nie przyznaje się do winy, do tego rodzice Haralda uważają, że to nie on zabił ich syna. Przed Thorą niełatwe zadanie, na szczęście ma pomocnika w osobie Matthew.

Seria zaczyna się z przytupem. Mamy tu podduszanie się podczas masturbacji, skaryfikację ciała i masę informacji o torturach. Nie sposób zaprzeczyć, że Yrsa Sigurdardóttir umie zaintrygować, nawet jeśli po mocnym początku zmusza czytelnika (i Thorę) do przebrnięcia przez tłustą dokumentację zebraną przez Matthew. Ja już znam jej pióro, solidny warsztat poparty równie solidnym researchem, ale pewnie niejednego to znudzi i zarzuci książkę, nie czekając, aż akcja się rozwinie. Cóż, jego strata, bo im dalej, tym lepiej. Poza kolejnymi szczegółami, rzucającymi nowe światło na sprawę śmierci Haralda, w trakcie czytania poznajemy masę faktów, w tym historię "Malleus Maleficarum" ("Młota na czarownice") czy rytuały z zamierzchłych czasów. Pamiętajcie: jeśli chcecie zapewnić sobie bogactwo, potrzebna wam skóra czarnego kota, krew menstruacyjna dziewicy, ewentualnie nabrok. Czyli, wiadomo, skóra zdarta z dolnej części męskiego ciała, koniecznie z jajkami. A potem trzeba tylko ją założyć, ukraść wdowie monetę i wszyć ją sobie... do sakiewki.

Jako filolog zdaję sobie sprawę, że talent autora można ocenić w pełni, tylko poznając go w oryginale. Mam też świadomość, że nie każdy tłumacz jest Barańczakiem, mimo to bolało mnie serduszko (by nie rzec: dupa), kiedy czytałam niektóre zdania. Nie wiem kto konkretnie, tłumacz czy korektor, ale odnoszę wrażenie, że któreś z nich odwiedziło to drugie z flaszką. Jako posiadacz słabej głowy, korektor szybko zsunął się pod stół, za to tłumacz od patosu (mogłożby, przeto, szparkim krokiem, młodzian ów, drzewiej...) przeszedł do infantylności (Uprzejmie poprosiła "znajdzia", żeby odszukał wszystkie pliki z rozszerzeniem pdf, mama zapiała, syn zaskowytał, tatuś zarżał). Język opisujący pierwsze spotkanie rodziców Gylfiego i Siggy wywołał we mnie ciary żenady stulecia. Powiem szczerze, gdyby "Trzeci znak" był moim pierwszym spotkaniem z Yrsą, byłby też ostatnim. Na szczęście wiem, jak autorka jest dobra, więc czytałam, czasem posapując z oburzu. Fabuła jest świetna, trzeba tylko przeboleć wykastrowany styl, jakim ją przetłumaczono.

Podsumowując, mimo że rozsądnie jest czytać serie od pierwszej części, w tym przypadku tego nie polecam. Mnogość informacji i powolne tempo śledztwa mogą zniechęcić osoby przyzwyczajone do powieści walących między oczy już od pierwszych stron. Jeśli ktoś chce zacząć przygodę z autorką, szczerze zachęcam do sięgnięcia po "Pamiętam cię". Przy "Trzecim znaku" namęczyłam się i czytałam go pół dnia, ALE to zasługa tłumaczenia, nie samej historii. Polecam, oczywiście, w końcu to Yrsa, a ja jestem jej wielką fanką. Tylko nie na początek.