Podsumowanie (niepowodzeń) A.D. 2022

Wszyscy podliczają, pokazują, co im się udało, chwalą się na różne sposoby, to ja opowiem, na czym wyłożyłam się jak na skórce od banana. I w ramach samobiczowania wkleję nawet tekst, którym okrasiłam to zdjęcie przy wstawianiu go na Instagrama 3 stycznia 2022 roku:

„Pokazuję (...) książki, które przeczytam w tym roku na milion pińcet procent. To znaczy taki był plan – pokazać wybrańców. Wyjmowałam i wyjmowałam, w końcu zdałam sobie sprawę, że stosy hańby mam tak duże, że wstyd. Niektóre tytuły czekają ponad 3-4 lata. Tak samo książki z Copernicusa, Myśliwski, Tokarczuk, „Cyrk nocy”, Zafon... Nie no, '22 to będzie ICH rok. Ale mam też nowości, do których ręce same się wyciągają”.

Taaaa... Przeczytałam z tych stosików dwie sztuki. Słownie DWIE. Tym razem nie będę pisać, że je na pewno przeczytam, żeby nie kusić losu (żeby mi nie odszczeknął „Challenge accepted!” głosem Barney'a Stinsona).

Co mi się jeszcze nie udało, choć zarzekałam się, że będzie inaczej? Nie skończyłam swojej, teges, książki. Taka byłam pewna, że się wyrobię być może w listopadzie, a w grudniu to już na pewno, tymczasem strzeliło pół miliona znaków, a ja ledwo zagoniłam bohaterów do łóżka. Wszyscy eksperci internetowi krzyczą, że średnio książka powinna mieć 350-400 tys. zzs, ale nic to. Pisz sobie na zdrowie, dziecino, na pewno wyjdzie ci to na dobre. Jacek Dehnel napomknął ostatnio na swoim profilu, że skończył (po trzech latach) najnowsze dzieło, które będzie miało chyba 2 miliony znaków, więc jeszcze nie panikuję. Jak się porównywać, to do najlepszych, a co! Poza tym włączę niedługo tryb Warp i napiszę coś w stylu "Minęły dwa miesiące". I bydzie.

Żeby zakończyć również książkowo, nie wiem, ile mam ich na koncie w '22. Lubimy Czytać informuje, że coś koło 20, ale na samym blogu jest więcej recenzji = coś nie halo. Niektóre tytuły były tylko zmarnowanym czasem, więc nie chciało mi się poświęcać im więcej niż kilka zdań. Nie wiem, ile przeczytałam książek, a liczyć ręcznie mi się nie chce.

Dziwna to notka, ale powstała na pełnym spontanie, a częściowo też na kacu. Sylwestra spędziłam, siorbiąc wiśniówkę z sokiem bananowym i oglądając „Chłopów”. Wszystko przez to, że wcześniej szukałam w sieci imienia staruszki, która na początku opowieści wyrusza na żebry. Klątwa researchu. Ale nie narzekam, bo i tak było lepiej niż rok temu, kiedy zmarnowaliśmy wieczór na oglądanie „Botoksu”. Nie pytajcie czemu i jak to się stało.

Wszystkiego najlepszego w 2023! Niech będzie udany dla Was i dla mnie!