"Zapisane w kościach" Simon Beckett

No i poznałam Słynnego Pisarza, jednego z tych, co to nie wypada nie znać. Poznałam i nawet mi się podobało, choć jest parę „ale”. Rzadko mam okazję zaczynać serię od pierwszego tomu i tym razem nie było inaczej. Nie uważam jednak, żebym wiele na tym straciła. Po dotarciu do zakończenia cieszę się, że nie zaczęłam od trzeciego.

Ale od początku. Po prawie roku od zakupu nadszedł wreszcie czas (i ochota), żeby zdjąć z półki książkę o enigmatycznym tytule „Zapisane w kościach”. Przymierzałam się do niej już parę razy, ale zazwyczaj było to wieczorem, a że to kieszonkowa wersja, to i małe literki, więc... No, nie było nam po drodze. Za to kiedy w końcu zaczęłam czytać, szybko mnie wciągnęła. To druga część serii o antropologu sądowym Davidzie Hunterze. Już był w ogródku, już witał się z gąską – jechał na lotnisko, żeby spędzić czas z ukochaną, gdy zadzwonił telefon. Jak można się domyślić, musiał zmienić plany i tak oto wylądował na maleńkiej wyspie należącej do archipelagu Hybryd Zewnętrznych. Znanej tylko z tego – jak stwierdziła jedna z byłych mieszkanek – że jest w czymś trzecia. Dzięki autorowi wiemy, że Runa to najdalej na północ wysunięty zakątek Wielkiej Brytanii. Mały punkt na oceanie w górnej części globu, gdzie jest szaroburo i wietrznie. Z zainteresowaniem szukałam w sieci informacji na temat tej wyspy. Ciekawiło mnie, czy jest zamieszkana, czy pisarz ją zaludnił (choć to zbyt mocne słowo, gdy mowa o ok. dwustu osobach) na potrzeby napisania książki.

Nasz bohater ma sprawdzić, czy malutka Runa stała się miejscem zbrodni, czy doszło na niej do przypadkowej śmierci w wyniku pożaru. Jest paskudnie i zimno, lokalsi są ciekawscy, ale niezbyt przychylnie nastawieni do obcych, do tego przełożony Huntera nie pali się do przysłania ekipy, bo ma na głowie katastrofę kolejową. No i jest jeszcze ktoś, komu wyraźnie nie podoba się śledztwo doktora. Nie cofnie się przed niczym, żeby zatrzeć ślady swojej zbrodni, bo jemu z kolei bardzo pali się do działania.

Pogoda, łagodnie ujmując, pod psem, a czworonoga przywołuję nie bez powodu. Na wyspie przewijają się tylko dwie sztuki (golden retriever Oscar i owczarek szkocki Bess), ale utkwiła mi w głowie historia psów z innej wyspy, St Kildy. Bardzo przykra historia.

Perypetie Davida na Runie można streścić w paru słowach: „Biednemu zawsze wiatr w oczy”. Utknął na wyspie, którą sztorm odcina od cywilizacji. Nie działają telefony i łącza satelitarne, nie może skontaktować się z lądem i wezwać pomocy. Stracił aparat, więc na miejscu zbrodni musi rysować, a że zwichnął rękę i nosi temblak, to mu nie idzie. Do tego aura pogarsza się z każdą chwilą – jak nie wieje, to pada, albo wieje i pada. Coraz bardziej, intensywniej, groźniej. Akcja też nabiera tempa, aż zaczyna przypominać tornado. Pojawiają się kolejne trupy, podejrzewam kolejne osoby, próbuję połączyć elementy układanki w sensowną całość... Pod koniec zastanawiałam się, co jeszcze się przydarzy i kiedy autor pozwoli czytelnikom zejść z tej karuzeli.

Wspominałam o zakończeniu? Nie lubię takiego szarpnięcia fabułą, kiedy człowiek przymierza się do odłożenia książki, już czuje tylną okładkę, a tu taki zwrot akcji. Oczywiście wiem, że rozwiązanie nie jest takie, jakie się nasuwa, bo nie może takie być. Nie zmienia to jednak faktu, że wolę czytać tomy serii, które mogą być (względnie) samodzielną książką. „Zapisane w kościach” zostawia mnie z frustracją, bo nie poznam ciągu dalszego, jeśli nie zdobędę następnej części.

Brzmię, jakby mi się nie podobało, ale podobało mi się. Co prawda im bliżej końca, tym bardziej czułam się, jakby Simon Beckett wrzucił mnie do pralki, ale byłam zaintrygowana i chciałam się przekonać, czy dobrze wytypowałam sprawcę. Udało mi się w połowie. Jeśli będę mieć okazję przeczytać pozostałe książki z serii o Hunterze, chętnie to zrobię. I Wam też polecam, o ile jeszcze go nie znacie.