"Krok trzeci" Bartosz Szczygielski (recenzja przedpremierowa)

Czuję się jak stringi wirujące w pralce bohaterki. W głowie mnóstwo myśli, a nad nią miga co najmniej kilka znaków zapytania. Panie Autorze, co to było?

Przez pierwsze sto stron z szelestem każdej przewracanej kartki rosło moje rozdrażnienie. Byłam skołowana i poirytowana, głównie bezradnością bohaterki, a jednocześnie miałam świadomość, że to niesprawiedliwe. Kręciłam głową z niedowierzaniem, że tak nieogarnięta życiowo osoba jest terapeutką. Jak na dłoni widzi symptomy zdrad i rozpadu związków swoich klientów, a nie dostrzega, w jak patologicznej relacji tkwi z własnym mężem. Emocjonalnie i finansowo uzależniona od Damiana, cierpi na poważne zaniki pamięci. Nie zna żadnych numerów, nie ma dostępu do konta, nie wie nawet, gdzie stoi jej auto. Wie tylko, że obudziła się naga, zakrwawiona i obolała. I że mąż mocno trzymał ją za nadgarstki.

Czytając „Krok trzeci”, czułam się jak wtedy, gdy oglądałam „Prawdziwą historię” z Emmanuelle Seigner i Evą Green. Albo „Dziewczynę z pociągu”. I tak samo jak wtedy nie wiedziałam, co jest prawdą. Czy cokolwiek jest prawdą? Gdzie jest Damian? Kim jest Nina? Czy Magda zrobiła coś strasznego? A może to jej zrobiono coś strasznego (poza akcją z butelką)? A może zaglądam właśnie do umysłu poważnie zaburzonej osoby?

Źle mi się siedziało w tym rzekomo idealnym mieszkaniu, surowym i zimnym jak muzeum. Wypucowanym na błysk, bo bohaterka ma manię czystości. Nawet gumek używa, bo z nimi „jest czyściej”. Źle mi się czytało naiwne wynurzenia na temat ewidentnie nieidealnego małżeństwa. Może i niezbyt dobrze się im układało, ale to na pewno chwilowe. On nie mógłby jej skrzywdzić. No i Damian nie lubi, kiedy zostawia się ślady na szafkach. Damian nie chce książek w mieszkaniu. Damian... Taki idealny, a zniknął bez słowa. I ta krew na podłodze...

W kilku momentach autora poniosła fantazja. „Jeżeli zna pani kogoś, kto potrafi ułożyć członka w kształt serca, to na pani miejscu zaczęłabym szukać pierścionka zaręczynowego”. Ja doszłabym do wniosku, że jestem w Afryce. Tylko mężczyzna mógł pomyśleć, że półmetrowy penis ucieszy przeciętną Europejkę. Prócz tego przypomniał mi się „Twin Peaks” i słynna scena z wisienką, dowód najwyższych kwalifikacji do najstarszej profesji świata.

Na początku czytania odrywałam się, robiłam notatki i komentowałam poszczególne sceny, przeszkadzając drugiej połówce. Kiedy rozpoczęłam drugą setkę, w pewnym momencie odezwał się do mnie, a ja podniosłam głowę i zorientowałam się, że do końca zostało kilkanaście stron. Nie wiem, jak Bartosz Szczygielski to zrobił, ale uwielbiam, kiedy z książki wysuwają się niewidzialne ręce, chwytają mnie za szmaty i wciągają do środka.

Ale ale! Panie Autorze, nie sądzę, żeby krem Nivea podleczył to, co według Pana podleczył. Zwłaszcza w jedną noc. Lekarzem nie jestem, ale zalecałabym raczej Sudocream. I lekarza. Ale nie czepiam się, bo finalnie połknęłam tę książkę w jeden wieczór. I gorąco ją polecam, wraz ze szczerbatym Heńkiem grabarzem, Marysią, która częstuje boczkiem i mądrościami w stylu „mąż nie ku.wa, poczeka godzinę” oraz dentystami, których nikt nie lubi.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu W.A.B.

Premiera: 29 stycznia 2020