"Zimny wiatr" Arnaldur Indridason

Arnaldur, jak to Arnaldur, moim zdaniem zawsze pisze dobrze, więc zawsze warto go polecić. Jednak „Zimny wiatr” nie wciągnął mnie tak jak inne części serii. Nie wiem, może ta była bardziej... hm, przegadana? Smutniejsza? Jakaś taka melancholijna? W każdym razie czegoś jej brakowało.

Spotykamy się z komisarzem Erlendurem w styczniowym Reykjaviku, gdzie policja natrafia na zwłoki pchniętego nożem 10-latka. Jako że dziecko było pół Tajem-pół Islandczykiem, od razu pada podejrzenie ataku na tle rasistowskim. Nikt nic nie wie, nikt nic nie widział, Islandczycy oczywiście są mili i otwarci na wielokulturowość i och Boże, kto mógł to zrobić. Wystarczy jednak trochę głębiej pogrzebać, trochę dłużej wpatrzyć się w twarze, trochę mocniej tego czy tamtego przycisnąć i już obraz sympatycznych, przyjaznych ludzi z Północy nieco się zmienia.

Widziałam, że niektórzy czytelnicy kręcili noskiem na "lewackość" tej części i krytykę niechęci do imigrantów. Cóż, nie wszystkim w smak pisanie niewygodnych rzeczy, zdzieranie tapet pokrywających przegniłe ściany. Po co zdzierać, skoro tak ładnie wygląda z daleka? Jeszcze się dogrzebiemy nieprzyjemnych rzeczy, a na co to komu? Zalepmy grzyba tapetą i udawajmy, że jest pięknie. Te same chęci są wciąż żywe i u nas, zwłaszcza w świetle płaczów i histerii co poniektórych po przyznaniu Nobla „polakożercy”.

Wracając do „Zimnego wiatru”, a raczej do śledztwa Erlendura, standardowo toczy się wolno i rozłazi na boki. Tropów jest wiele, ale żaden ani na krok nie zbliża policji do celu. Do tego komisarz wciąż jedną nogą tkwi w przeszłości, którą uparcie, niczym niezagojoną ranę, rozdrapuje jego córka. Po dotarciu do ostatniej strony pozostaje tylko westchnąć i wpaść w zadumę nad tym, jak zaskakująco banalne scenariusze potrafi pisać życie.

Oczywiście polecam. Ale inne części polecam bardziej.