"Bez pożegnania" Agnieszka Lingas-Łoniewska (recenzja przedpremierowa)

Rozedrgane palce, szloch wstrzymywany w gardle, oczy, które uparcie wciąż zachodzą łzami... Zanim udało mi się uspokoić oddech i zatrzymać roztrzęsione dłonie na uspokajająco chłodnej klawiaturze, minęło kilka dobrych minut. Myśli wciąż kłębią się w mojej głowie jak stado kolibrów, a serce bije tak szybko i gwałtownie, jakby miało zaraz rozsadzić mi klatkę piersiową. Nie wiem, czy dziś zasnę... Czy kiedykolwiek zasnę... Ta nawałnica emocji, jaka przetoczyła się przez moją duszę... Jak wrócić do rzeczywistości po czymś takim? Jak sobie z tym poradzić?

A, nie. Chciałam pokazać, że też umiem w ckliwość ;)

Agnieszka Lingas-Łoniewska pisze w stylu, który kompletnie do mnie nie trafia. Nazywana przez fanki Dilerką Emocji, u mnie również je wywołała, ale zdecydowanie nie takie, o jakie chodziło. Od czytania zrobiły mi się zakwasy na oczach. Tak często nimi przewracałam, że to nie było już przewracanie, a oczny kołowrotek. Miałam świadomość, że trzymam w ręku romans, więc spotkam kobiety piękne jak z obrazka i przystojnych mężczyzn z sześciopakiem na brzuchu. Będę czytać o cudownych pierwszych razach, idealnym dopasowaniu ciał i dusz. Ale, na Afrodytę i Erosa, czy to naprawdę musiało być napisane w taki sposób, że miałam nie ciary, a drgawki żenady?

Po co się za to brałaś, zapytacie. Ano po to, żeby przeczytać romans, bo tak właściwie to ja lubię romanse. „Zakochaną złośnicę” lubię. I „Dom nad jeziorem” lubię (no doooobra. Bo Keanu). I „Serce nie sługa” też (ale ten z Hugh Jackmanem). Do tego zmieniam się w fontannę za każdym razem, kiedy oglądam „Siedem dusz”... To akurat nie jest zbyt dobry przykład, ale daję go po to, żeby pokazać, że naprawdę potrafię się wzruszyć. Uważam się za osobę o dość romantycznym usposobieniu i nie mam nic przeciwko pięknym historiom miłosnym. Ale nic nie poradzę na to, że czasem włącza mi się tryb szydercy. Zwłaszcza, gdy trafiam na całkiem niegłupią opowieść napisaną w stylu pretensjonalno-potocznym. Egzaltacja i patos suto przeplatana wulgaryzmami, które same w sobie mi nie przeszkadzają, ale w takim zestawieniu kojarzą mi się z brykającym kucykiem Pony. W obróżce nabijanej ćwiekami.

Z autorką po raz pierwszy spotkałam się w ubiegłym roku, kiedy wypożyczyłam z biblioteki „Łatwopalnych”. Była to jedna jedyna książka, przez którą w 2019 roku nie udało mi się przebrnąć. Próbowałam, ale poległam. „Bez pożegnania” miało być drugą szansą daną pisarce, sprawdzeniem, czy tamto było tylko wypadkiem przy pracy, czy po prostu pani ma taki styl. Pani ma taki styl.

Sama historia nie jest zła. To kontynuacja wątków z debiutu autorki pt.: "Bez przebaczenia", wydanego dekadę temu w tzw. nowaresach. Nie miałam większych trudności w zorientowaniu się, kto z kim i dlaczego, mimo licznych nawiązań do faktów, których nie opisano. Mamy tu klasyk w postaci dwójki bohaterów poturbowanych przez los. Jacek to przystojny żołnierz z wyniesioną z misji traumą, a dokładniej z zespołem stresu pourazowego (PTSD). Weronika to rudowłosa „dziesiątka”, terapeutka i psycholożka, która pomaga mu się uporać z potrzaskaną psychiką. Drugi wątek autorka poświęciła Piotrowi i Pauli, którzy – o ile dobrze zrozumiałam – byli głównymi bohaterami w „Bez przebaczenia”. Wtedy niedomówienia i przedziwne wybory splatały i zrywały ich relacje, dziś tworzą idealne małżeństwo kończące większość rozmów seksem. W tle przewija się też trzeci duet (Ola i Kuba), który musi sobie wiele wyjaśnić. Ogółem wszyscy są ze sobą w jakiś sposób powiązani – ten jest bratem tamtej, ta była kiedyś z tamtym, a ten zerwał z tamtą. Do każdego bohatera odzywa się przeszłość, która chce wyrównać rachunki. Albo, jak u Piotra, powracają demony PTSD.

Powtarzam, sama historia nie jest zła. Żołnierskie zmagania ze wspomnieniami z misji w Afganistanie dają podwaliny pod opowieść, która chwyta za serce i nie pozwala o sobie zapomnieć. Pisarka przybliża temat związków z takimi mężczyznami i problemów, jakie przeżywają kobiety żołnierzy („misjonarki”). Niestety nie mogłam się skupić na potencjale książki, bo przytłumił go sposób, w jaki została napisana. Wzdychałam ciężko, ilekroć widziałam kolejne „Piotrusiu”, „maleńka”, „jesteś moim cudem, całym światem i tym jednym pokojem, w którym zaraz będę cię kochał”, czy sentencje w rodzaju: „(kobieta) którą odnalazłem na skraju piekła. Która wróciła do mnie ze skraju nieba”... Przetykane to tu to tam soczystą kurewką, żeby czytelnik nie zapomniał, że ma do czynienia z żołnierzami.

Podsumowując, w najnowszej powieści Agnieszki Lingas-Łoniewskiej doceniam to, że:

• jest krótka,
• porusza trudny i ważny temat PTSD,
• bohaterowie w jednej ze scen spacerują po Wrocławiu, mieście, które bardzo lubię,
• pisarka ma dobry gust muzyczny,
• na spotkaniach autorskich zbiera karmę dla zwierząt w schronisku.

Nie podoba mi się styl. Bardzo. Myślę, że do dwóch razy sztuka, trzeciego nie będzie. Niemniej „Bez pożegnania” spełnia wszystkie kryteria romansu, więc trafi w gusta niejednej miłośniczki historii z oczywistym zakończeniem. I niejedna osoba spędzi nad tą książką bardzo przyjemny wieczór. Kto zna i lubi warsztat Dilerki Emocji, z pewnością będzie usatysfakcjonowany.

Za możliwość przeczytania przedpremierowego egzemplarza dziękuję wydawnictwu Burda Książki.

Premiera: 25 marca 2020