"Nic o mnie nie wiesz" E.G Scott

„Trzy razy porzucali mnie mężczyźni. Dwa razy umierałam. Co mnie zabije, to mnie wzmocni”.

„Nic o mnie nie wiesz” to rezultat współpracy dwójki pisarzy, Elizabeth Keenan i Grega Wandsa, publikujących pod pseudonimem E.G. Scott. Na okładce widnieje zachęcający blurb: „Czyta się z zapartym tchem. Mistrzowska półka”. Nie mogę tego potwierdzić, bo w moim przypadku powtórzyła się sytuacja, jaką przechodziłam z „Reputacją” Marcina Kiszeli. Jedną i drugą książkę czytałam na raty, a przez niektóre fragmenty wręcz brnęłam jak przez zaspy. Pod wiatr. Za to, po przespaniu się z wrażeniami, jedną i drugą pozycję uważam za całkiem niezłą. Choć jeśli chodzi o „Reputację”, jestem pod dużym wrażeniem, a dla dzieła E.G. Scott bardzo staram się być sprawiedliwa. Dlaczego? O tym dalej.

To książka o zdradzie, która rozbija i buduje. O kłamstwach wypowiadanych wtedy i teraz. O oszukiwaniu innych, ale głównie siebie. To nie jest przyjemna lektura czytana dla relaksu i rozrywki, lecz przygnębiająca historia o tym, że wielu nieszczęść można by uniknąć, gdyby partnerzy byli wobec siebie szczerzy. I uczciwi. W rozbudowany wątek obyczajowy wpleciono akcent kryminalny – zaginięcie mieszkanki spokojnej dzielnicy. Ów akcent odgrywa jednak rolę cieniutkiej kreski na płótnie malowanym zamaszystymi pociągnięciami. Obraz to wizja artysty zaczadzonego oparami opiatów, alkoholu i rosnącej z każdym dniem paranoi.

„Nic o mnie nie wiesz” to thriller psychologiczny, który rozkręca się tak wolno, że część czytelników to zniechęci. Niczym przeciągnięta gra wstępna, która doprowadza do ostygnięcia przynajmniej jednego z kochanków. Do tego nie udało mi się polubić żadnego bohatera. Wielu ludzi nie potrafi ocenić książki bez kierowania się przy tym swoimi sympatiami i poglądami. Jeśli darzą niechęcią bohaterów bądź autora, albo opowieść nie przypadnie im do gustu (bo np. jest o zdradzie, a oni nie popierają zdrad), zaniżą jej ocenę bez względu na to, jak dobrze będzie napisana. Odkąd zobaczyłam jedną gwiazdkę wystawioną reportażowi „Nie oświadczam się”, bo „to taka straszna historia”, nic mnie już chyba nie zdziwi. Nie chciałam być jedną z tak oceniających osób, stąd to „bardzo staram się być sprawiedliwa”.

Co nie zmienia faktu, że przyjemniej by się czytało, gdyby choć jeden z bohaterów dał się lubić. W „Nic o mnie nie wiesz” mamy całą paletę niesympatycznych, łagodnie ujmując, postaci. Lekomanka (czy raczej narkomanka) Rebecca, podejrzewająca męża o kolejną zdradę, obmyśla przebiegły plan, jak uprzyjemnić mu życie. I zdobyć prochy. Paul, który w kwestii niewierności faktycznie ma sporo za uszami, w zanadrzu skrywa nowe sekrety. Jego kochanka przymierza się do okrutnej zemsty, a jej tajemnice są liczniejsze i bardziej niebezpieczne. Policjanci prowadzą ślamazarne śledztwo i prześcigają się w dość oryginalnych dowcipach. W okolicach trzeciego planu orbituje wspólnik Paula, typowy nowobogacki bufon, a w tle przewija się jego pusta żonka Sasha, otoczona wianuszkiem psiapsiółek-włazidupek. No żywcem nie ma kogo polubić. Pojawia się i trup, który zaskakuje wszystkich nie samym pojawieniem się, a tym, kim jest/był. Ale jego też nie da się lubić, więc wracamy do punktu wyjścia.

Z drugiej strony autorzy wiernie oddali zachowanie osoby uzależnionej. Masę stron poświęcono opisom zmagań Rebecci z nałogiem i widać, że twórcy rzetelnie zgłębili temat. Bardzo doceniam ich zaangażowanie oraz jego efekty. Kiedy poznajemy bohaterkę, jest w zaawansowanym stadium uzależnienia, więc trudno mi ocenić, w jakim stopniu wyrachowanie jest jej cechą charakteru, a na ile to głód popycha ją do kradzieży i kolejnych kłamstw. I paktu, który brzydzi ją samą.

Zakończenie niezbyt mi się podobało, ale uważam je za pomysłowe. Bohaterów nie polubiłam, przez co czytałam bez większej przyjemności. Do połowy nie mogłam się wciągnąć. A po skończeniu polecam. Co? Tak, uważam, że to dobra książka, ale niepotrzebnie reklamowana jako „intensywny i wstrząsający thriller”, w którym mamy „napięcie od pierwszej do ostatniej strony”. Nie jest taki, nie mamy. To niespiesznie tocząca się opowieść prowadzona na kilka głosów (w tym trupa), która co jakiś czas budzi czytelnika z letargu okruszkiem akcji, a rozpędu nabiera dopiero w drugiej połowie. Dzięki niej można się dowiedzieć, jak nałóg wyniszcza ludzką psychikę, a przede wszystkim jak związek wyniszczają sekrety. Jak buduje się relację na zdradzie i czy istnieje szansa, żeby ta zdrada była ostatnią, a nie kolejną. Polecam każdemu, kto chce i potrafi dać takiej historii szansę.

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu MUZA.