"Władcy czasu" Eva García Sáenz de Urturi

Kiedy przewróciłam ostatnią stronę „Władców czasu”, poczułam się jak po obejrzeniu ostatniego odcinka „Sailor Moon”. Mimo że od tamtego dnia minęło ponad dwadzieścia lat, wciąż pamiętam ten zachwyt pomieszany ze smutkiem. Napięcie opadło, wszystkie wątki podomykane, bohaterowie mogą wreszcie odpocząć i zająć się swoim życiem. Elfy odpływają. Kurtyna.

„Władcy czasu” to ostatnia część Trylogii Białego Miasta, która skradła serca tysięcy czytelników w Polsce i za granicą, nie tylko w Hiszpanii. I moje. To kolejna po dziełach Yrsy Sigurdardottir seria, którą z czystym sumieniem mogę nazwać porządnymi kryminałami. A właściwie thrillerami psychologicznymi, ale nie czepiajmy się. Chodzi mi o to, że to książki pisane bardzo starannie, oparte na obfitym materiale historycznym, poprzedzone szeregiem ukończonych przez autorkę kursów. Wena weną, pomysł pomysłem, ale Eva García Sáenz de Urturi podeszła do swojego zadania z pełnym profesjonalizmem i to widać. Każda z części powstała w wyniku ciężkiej pracy. I to widać.

W finalnej części trylogii otrzymujemy dwupak – dwie książki w jednej. Tytułowi „Władcy czasu” to powieść nieznanego pisarza, który nie zjawia się na spotkaniu autorskim, mimo czekających na niego tłumów. I policji. Intrygujący debiut przybliża Vitorię roku Pańskiego 1192. Na 470 stronach opisuje zatargi możnych rodów głosem głównego bohatera i narratora, Diago Veli. Szlachcica, który wrócił z niebezpiecznej wyprawy, choć nie miał wrócić. XII wiek, jak to wieki średnie, nie stroni od okrucieństwa, intryg, walk o władzę i zabobonów. Przeciwników eliminuje się wszelkimi sposobami, bez skrupułów. Wroga można np. otruć kantarydą, hiszpańską muchą, która – niczym pewien energetyk – dodaje skrzydeł. Przyjęta w zbyt dużej dawce, przestaje być afrodyzjakiem i przenosi do nieba dosłownie. Do tego w męczarniach. Równie pomysłową metodą uśmiercania jest zamurowanie żywcem ofiary, której pozostaje już tylko czekać na zgon. I ostatnia, dla mnie jedna z najokrutniejszych tortur, jakie poznałam – utopienie nieszczęśnika w beczce z kotem, psem, kogutem i żmiją. Bez wątpienia ludzie od wieków wykazywali się ogromną kreatywnością w zabijaniu osobników własnego gatunku. I totalnym brakiem poszanowania innych.

Bohaterowie współcześni, czyli żyjący w 2019 roku, mają twardy orzech do zgryzienia. W dniu premiery „Władców czasu” otruto kantarydą pewnego biznesmena, a wcześniej porwano dwie siostry. Poszukiwania dziewczynek przyniosły upiorne rezultaty. Kiedy ginie następna osoba, nikt już nie może się łudzić. Zabójca znał treść książki na długo przed jej publikacją. Czyżby mordował sam autor? A może ktoś jeszcze przeczytał starą kronikę?

Po skończeniu miałam spory problem z ustaleniem, która linia czasowa podobała mi się bardziej: dwunastowieczna czy współczesna. Pierwsza była rozbudowana, pełna namiętności, nienawiści, fałszywej pobożności w stylu Panu Bogu świeczkę, a diabłu ogarek oraz „smaczków” typu scena pokładzin. Druga, równie treściwa, skupiała się na paru aspektach: metodach rozpoznawania psychopatii, badania, czy u kogoś rozwinęła się osobowość wieloraka, czy ów ktoś symuluje rozdwojenie jaźni oraz na rozwoju chimeryzmu hematopoetycznego po transplantacji. Tak, musiałam sprawdzić w książce, jak to się pisze ;) Autorka postawiła również kilka pytań, w tym o to, czy i jak długo rodzina może/powinna tolerować niebezpieczną pracę jednego z jej członków.

W trakcie lektury przeżywałam wraz z bohaterami ich emocje. Czułam strach Unaia o bliskich, jego cierpienie wywołane wyrzutami sumienia i obawy o przyszłość małżeństwa. Spacerowałam ulicami średniowiecznej i dzisiejszej Vitorii, nabierając coraz większego przekonania, że chcę tam kiedyś pojechać. Mam wrażenie, że dzięki wszystkim trzem częściom doskonale poznałam to miasto. Niezmiernie się cieszę, że miałam przyjemność przeczytania tej serii i trochę mi smutno, że to już koniec. Ale skoro wciąż powstają tak dopracowane książki, jest nadzieja dla czytelników.

Za egzemplarz do recenzji bardzo dziękuję Wydawnictwu Muza. Jednocześnie informuję (jeśli ktoś jeszcze nie wie), że ekranizacja pierwszej części trylogii, czyli „Cisza białego miasta”, zawitała dziś na platformę Netflix.