"Na progu zła" Louise Candlish

„Powieść Louise Candlish to hipnotyzujący thriller psychologiczny o ludziach ogarniętych obsesją posiadania”.

Halo halo! Prze państwa, czy my lecimy tym samym samolotem? Wygląda na to, że w moje ręce trafił kolejny tytuł, który reklamowano jako groźnie ryczącego lwa, a okazał się puchatą kicią. Zacznijmy od tego, że najnowsze dzieło Louise Candlish nie dołączyło do grona książek, które zmusiły mnie do zarwania nocy, czy nie pozwoliły się oderwać aż do ostatniej strony. Czytało się miło i szybko, ale z powodu prostego języka, nie elektryzującej fabuły. Jako obyczajówka ta powieść jest świetna, ale jako thriller w ogóle jej nie kupuję. 

W skrócie można rzec, że „Na progu zła” to historia sprzedaży nieruchomości. Brzmi trywialnie? A wyobrażacie sobie wyjechać na parę dni i przekonać się po powrocie, że Wasz dom nie jest już Waszym domem? Taki szok przeżyła Fi, która wróciła z Winchesteru i ujrzała przed swoją posesją wóz przeprowadzkowy. Nie zobaczyła za to synów ani Brama, (prawie byłego) męża, tylko obcych ludzi, zdziwionych tak samo jak ona. Jej przypadek potwierdza, jak łatwo przegapić sygnały świadczące, że coś jest nie tak. Puścić mimo uszu jakąś wypowiedź czy dziwny wyraz twarzy rozmówcy. Dopiero po fakcie zbieramy każdy taki szczegół w spójną całość i wyrzucamy sobie naiwność. Jak mogło do tego dojść? Dlaczego nic nie zauważyłam?

Brytyjska autorka skompilowała fabułę w oryginalną formę złożoną z trzech elementów. Pierwszy to opowieść Fi, a raczej „Historia Fi”, jeden z odcinków podcastu kryminalnego „Ofiary”, cieszącego się dużą popularnością słuchaczy. („Trzeba nagłośnić twoją sprawę – stwierdziła Merle. – Musisz powiedzieć, co wiesz i kiedy się tego dowiedziałaś. Ugruntować swój wizerunek ofiary, zanim ktoś wpadnie na pomysł, żeby zasugerować coś innego”.) Drugi element to wyznanie Brama, jego „spowiedź” spisana w pliku Word. Wreszcie trzeci składnik, czekający na czytelnika po słowach Fiony: „Bo to już koniec. Nie mam nic więcej do powiedzenia”. Ta część jest najciekawsza i najbardziej zaskakująca. Dowiemy się z niej m.in., czemu ze wszystkich przyjaciółek Fi poprosiła o pomoc właśnie tę, z którą od dłuższego czasu pozostawała w lodowatych stosunkach. Zaprawdę, niezbadane są ścieżki kobiecej przyjaźni. Od razu stanęły mi przed oczami sąsiadki z „Gotowych na wszystko” („Only the best of friends will stay long after the party's over”).

Chętnie dowiedziałabym się, kim są ludzie ogarnięci obsesją posiadania. W paru recenzjach wyrzucano to Fionie, a ja, czytając, szukałam dowodów. Nie znalazłam żadnego. Bohaterka po kilkudniowym wyjeździe wraca i dowiaduje się, że obcy ludzie są właścicielami jej domu. Pięknego domu, w którym wychowują się (wróć!, wychowywali) jej synowie. Który sama urządzała, zna w nim każdy kąt, a każdy z tych kątów wiąże się z jakąś historią jej rodziny. To ICH DOM. W moim wymarzonym domu byłabym związana z każdym kubkiem, każdym zestawem firanek i każdą rośliną w doniczce. I gdybym to wszystko nagle straciła, wpadłabym w nieziemską rozpacz. Jeśli to obsesja – w porządku. Mogę mieć taką obsesję.

Może tak nie brzmię, ale „Na progu zła” naprawdę mi się podobało. Czytałam na raty wyłącznie z braku czasu – gdybym miała taką możliwość, na pewno skończyłabym wcześniej. W trakcie przepełniało mnie wiele emocji, od obrzydzenia, przy poznawaniu wersji Brama, po współczucie dla Fi. Mimo wszystko zachowała jakieś ciepłe uczucia dla męża („Serce też ma swoją pamięć”). Niespecjalnie uważam tę książkę za thriller psychologiczny, bo wiemy co, nie wiemy tylko, jak do tego doszło i na kolejnych stronach dochodzimy do prawdy. Po mocnym wstępie napięcie opada, żeby skoczyć dopiero pod sam koniec. Nie zmienia to faktu, że mi się podobało, ale ktoś nastawiony na gęsią skórkę i wypieki przy lekturze może być rozczarowany.

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu MUZA.