"Zabawa w chowanego" film braci Sekielskich (EDIT z 21.05.2020)

„Nie wiem,czy publiczna krytyka grzechów ludzi Kościoła jest dobra, ludzie słabej wiary tylko przez to odchodzą z Kościoła , nie wiedząc czym są Sakramenty i że Kościół to nie tylko księża; w Kościele są źródła ZBAWIENIA! Taka dyskusja powinna mieć miejsce wewnątrz Kościoła, wśród duchownych i świeckich,którzy będą dyskutować z miłości a nie z nienawiści do Katolicyzmu”.

„znów plucie na Kościół za to, że znalazł się jakiś pedohomoś ?”

„Rewelacje siekielskich och nie interesuja mnie nawet jesli sa tam prawdziwe informacje”

„To może odmówimy Nowennę Pompejańską w intencji o oczyszczenie Kościoła z takich grzechów??”

Cytowane wypowiedzi pochodzą z profilu Tomasza Terlikowskiego. Do samego tematu odniosę się później i wrócę tu z edycją. Zapewne jutro, bo dziś żyję premierą. I strajkiem przedsiębiorców. Chcę Wam tylko przypomnieć o tym ważnym filmie. Nie zamykajcie oczu.

Premiera: 16 maja 2020 roku, godzina 10:00

LINK DO FILMU

Uprzedzam, że

- to nie recenzja filmu, tylko moje wrażenia i emocje. To, co bulgotało i się ulało;
- wpis jest arcyantykościelny, więc jeśli kogoś bolą uszy od krytyki KK, niech lepiej nie czyta. Może poczuć „lekki dyskomfort”.

Im więcej czasu upływa od soboty, tym większe obrzydzenie czuję. Zeszłoroczny film braci Sekielskich pt.: „Nie mów nikomu” zatrząsł polskim katolickim grajdołkiem, ale finalnie z drzewa spadło tylko kilka zgniłych gruszek. Reszta wysoko postawionych urzędników kościelnych dalej obrasta w dobra, totalnie bezkarna. Zarówno pedofile, jak i ich zwierzchnicy czują się bezpiecznie, pewni, że nie ma na nich mocnych. Nic się nie stało.

Żyjemy w kraju, w którym po premierze „Zabawy w chowanego” w końcu wyznacza się członków komisji ds. pedofilii (bo przez 10 miesięcy jakoś nie było czasu), a pierwszym zostaje były prezes Ordo Iuris. To siarczysty policzek wymierzony ofiarom, splunięcie im w twarz i pokazanie, że ich cierpienie nie ma żadnego znaczenia. Ręka rękę myje. Równie „godną” personą byłby Stanisław „DajCiumka” Piotrowicz, zajadły obrońca księdza-pedofila z Tylawy.

Żyjemy w kraju, w którym, jeśli czynu dokonuje duchowny, wspiera się nie gwałcone dzieci, tylko gwałciciela. „Pomoc” dla ofiar ogranicza się do krzyku, że inni też gwałcą. Wszystkim zatroskanym o dobre imię kleru spieszę donieść, że wczoraj TVP wyemitowało film pt.: „Nic się nie stało”. Miał ujawnić, że gwałciciele dzieci to nie tylko księża. Inni TEŻ gwałcą. Ci inni to zamożne i wpływowe osoby z tzw. świecznika. Aktorzy, muzycy, celebryci etc. Do samodzielnej oceny pozostawiam kwestię profesjonalizmu tego projektu. Jego celem nie była obrona ofiar, tylko polskiego kleru metodą „W Afryce biją Murzynów!” Inni też gwałcą dzieci, więc zajmijmy się tymi innymi. Księżom dajmy spokój.

Wybaczcie, że szydzę, ale niedobrze mi się robi, kiedy widzę w sieci ente komentarze tego typu. Ente odbijanie piłeczki „TEŻ”. To ohydne. Nie wiem, czy piszącymi kieruje zła wola, czy zwykła bezmyślność. Uderza mnie, że nawet przez chwilę nie pochylają się nad ofiarami księży, tylko syczą: „To dotyczy nie tylko Kościoła!” Poważnie? Duchowny wykorzystał dziecko, ale zamiast współczucia dla dziecka pierwszą myślą jest „nie tylko księża wykorzystują dzieci!”? Poważnie?

Jeśli kogoś razi moje ciągłe powtarzanie „gwałcą dzieci”, trudno. Pora choć przez moment pomyśleć o ofiarach. O tym, co one czują i jak muszą cierpieć każdego dnia. Przyznam, że ciężko mi zrozumieć ludzi twierdzących: „Jestem wierząca/y, nie będę oglądać tego filmu” albo „To atak na Kościół!” I tu powrót do zdartej płyty „inni też gwałcą”.

Rok temu widzowie ujrzeli niewiarygodną obłudę, bezmiar pychy, arogancji i hipokryzji kleru. Poznali zakłamanie kościelnej instytucji w kwestii zgłaszania molestowania w kancelarii parafialnej. Ofiara zgłasza i zobowiązuje się do milczenia, a księża kłamią, że wyjaśnią sprawę. Dziś widzimy, jak sabotuje się postępowanie, gdy ktoś zgłasza duchownego na policję. Prokuratura Krajowa „subtelnie” sugeruje śledczym, żeby nie przykładali się zbytnio do pracy, jeśli pedofilem jest ksiądz. Ktoś jeszcze ma chęć miauknąć z oburzeniem: „Inni też gwałcą!”? Bo ja mam ochotę krzyczeć ze złości na tupet i zgniliznę wewnętrzną KK. Kasty, która rości sobie prawa do pouczania ludzi, jak żyć, a złapana za rękę, kwituje beztrosko, że też jest grzeszna czy szatan w nią wstąpił. Albo mówi głosem księdza, do którego przyszli rodzice jednej z ofiar, że dobrze się złożyło, że odwiedzają go w Wielki Post. Akurat sobie popości w ramach pokuty za to, co robił ich synowi.

W ubiegłym roku wydawało się, że coś się zmieni. Kler pójdzie po rozum do głowy i oczyści szeregi z pedofilów. Jak przystało na pokornych pasterzy wiodących masy do Boga, zrobi wszystko, żeby świecić przykładem. Tymczasem zareagował agresją i pokazał, że struktura kościelna jest zdegenerowana, od szeregowych kapłanów po same szczyty władzy. Zrobił prostytutkę z logiki, twierdząc, że skoro w więzieniach jest mało pedofili-księży, to znaczy, że jest mało pedofili-księży. A w ogóle to odczepcie się, bo więcej ich wśród murarzy (czemu wytypowali akurat tę grupę?). Wśród reżyserów. A wśród nauczycieli to nawet szkoda gadać. W tym roku próbuje się odgryźć dokumentem o pedofilach-celebrytach. Bo wiecie, inni też gwałcą.

Na koniec o samym filmie. Tomasz Terlikowski z ks. Tadeuszem Isakowiczem-Zaleskim zrobili homoseksualistom niedźwiedzią przysługę, występując jako eksperci. Ich wypowiedzi o lawendowej mafii, pozostawione bez komentarza, szybko stały się argumentem dla homofobów. Chodziło o przedstawienie sieci wewnętrznych powiązań w KK, gdzie każdy ma haka na każdego. A jeśli ksiądz jest uczciwy, i tak nie może nic zrobić, bo grozi mu kara. Niestety nie zostało to wyjaśnione, przez co Ordo Iuris już przebiera nogami, tak mu spieszno do szczucia ludzi na LGBT i wmawiania, że pedofil to to samo co gej. Przypomnijmy sobie, kim jest pierwszy członek ds. pedofilii.

Jak pisałam, to nie recenzja. To moje refleksje po seansie, doprawione goryczą po kolejnych doniesieniach medialnych. Obserwuję z przerażeniem (i złością), co wyprawia polski kler i zastanawiam się, gdzie – i czy w ogóle – jest jakaś granica. Czy prokuraturzy z PK są spokojni, że ich dzieciom nic nie grozi, bo krzywdzone są głównie maluchy z patologicznych, biednych lub zaślepionych religijnie rodzin? Czy oni oraz cała reszta broniąca pedofilii w sutannach patrzą w lustro bez wstydu? A może wystarczy po prostu odwrócić głowę, zatkać uszy i zająć się „swoimi sprawami”? Bo inni też gwałcą?

*plakat z profilu Tomasza Sekielskiego