"W cieniu zła" Alex North

One, two, Freddy's coming for you
Three, four, better lock your door
Five, six, grab your crucifix
Seven, eight, gonna stay up late
Nine, ten, never sleep again

Ubiegłoroczny „Szeptacz” pozamiatał polskim rynkiem wydawniczym, a na pewno Instagramem i blogami książkowymi. Po premierze kurz nieco opadł, do pełnych zachwytów recenzji blogerek dołączyły bardziej stonowane, tzw. zwykłych czytelników. Ale wciąż byłam ciekawa – i zarazem sceptyczna, jak przy większości głośnych kampanii reklamowych. Jedyna wyliczanka, która w dzieciństwie jeżyła mi włos na głowie, to ta o Freddym. Dziś pan w czerwono-czarnym sweterku, drapiący po ścianach żelaznymi pazurami, tylko bawi, ale urodzeni w latach 80. mieli srogie koszmary z nim w roli głównej.  

Kiedy otrzymałam propozycję zrecenzowania „W cieniu zła”, drugiej książki autora „Szeptacza”, czem prędzej skorzystałam z okazji. Jak mogłam postąpić inaczej, widząc taką okładkę? Rewelacja! Jednak po minięciu kilkunastu stron zapał przygasł, a ja zaczęłam żywić obawy, że mam do czynienia z bardzo współczesną książką. I nie jest to wcale zaleta. Jak w filmach z podkładanym śmiechem publiczności, tak tutaj co rusz napotykałam na sugestie pisarza. Baaardzo wymowne stukanie palcem w kartkę i krzyk: „Patrz! To przerażające! Widzisz, jak bohater się boi? To straszne! On jest tak bardzo niesamowicie przerażony!” Aż chciałoby się przytaknąć z irytacją i uciąć temat. TAK! Widzę, że to bardzo straszna scena! Ale może poczułabym to sama, gdybyś się tak nie wydzierał. Na szczęście potem przestałam zwracać na to uwagę albo samo zniknęło. W każdym razie już mi tak nie przeszkadzało.

Po skończeniu stwierdziłam, że Alex North napisał całkiem fajną książkę. Zawiera wszystko, co potrzebne, żeby być wciągającym thrillerem, a nawet trochę... horrorem? Miałam po drodze sporo skojarzeń z Kingiem i widzę wyraźną inspirację jego twórczością. Często przychodziło mi na myśl zwłaszcza „To”. Biegnąca dwutorowo fabuła opisuje brutalne morderstwo sprzed ćwierć wieku, uznane za mord rytualny oraz współczesność, w której dochodzi do identycznego aktu. Historia sprzed lat położyła się cieniem na całym Gritten Wood oraz jego mieszkańcach. Zwłaszcza na tym, który dawno temu uciekł, ale tak naprawdę nie uwolnił się od przeszłości. Dziś musi powrócić do miasteczka, aby pożegnać się z matką. I odkryć prawdę o tym, co stało się z Charliem.

Podobał mi się motyw świadomego śnienia, któremu autor poświęcił sporo miejsca. W liceum interesowałam się tym przez moment, ale zarzuciłam. Z lenistwa. Nie chciało mi się prowadzić dzienniczka snów, poza tym straciłam wiarę, że faktycznie można je kontrolować. W wątku sprzed 25 lat troje nastolatków pasjonuje się tym tematem, ale w bardzo niezdrowy sposób. Tylko główny bohater, Paul, sprzeciwia się samozwańczemu guru grupy. Reszta angażuje się w makabryczny projekt, który zmieni życie ich wszystkich.

Myślę, że wielu osobom spodoba się ta książka ze złowieszczą okładką. Lubię historie z „okruszkami”, po których można dojść do sedna i odkryć, kto zabił, a tutaj twórca obrał inną drogę. Ale mnie osobiście nie zepsuło to przyjemności z lektury. „Bunkrów nie ma, ale też jest za.ebiście”.

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu Muza.