„Amerykański brud” Jeanine Cummins

Tytuły z tak potężną kampanią reklamową nie mają łatwego życia. Kiedy krzyczą z okładki tekstem „Jedna z najważniejszych powieści naszych czasów”, „Prawa autorskie zostały sprzedane do 28 krajów jeszcze przed oficjalną premierą książki!”, u wielu budzą podejrzenie, że są wydmuszką. Rewelacyjnym produktem marketingowym, którego zadaniem jest rozhuśtanie sprzedaży. A potem niech się dzieje, co chce. Towar sprzedany. Czy tak właśnie było z dziełem Jeanine Cummins?

Nie. Historia, jaką miałam okazję poznać, nie była wydmuszką. Nie okazała się pięknie opakowanym produktem czekoladopodobnym, lecz pełną głębi, a przede wszystkim emocji opowieścią o wielkiej ucieczce i poświęceniu. Każdy ma swoje zdanie, więc mogę tylko napisać, że nie zgadzam się z tymi, którzy twierdzą, że w tej książce brakuje uczuć. Że opisy są suche i przypominają niekiedy relacje. Przepraszam bardzo, ale tutaj strony aż drżą od emocji. Nie trzeba pisać łopatologicznie, że bohaterka skamieniała ze strachu, serce wali jej jak oszalałe, a pot zrosił czoło. Kiedy Lydia słyszy „Hej, myślę, że cię znam”, wstrzymuję oddech tak jak ona. Razem z nią oglądam się za siebie, liczę się z każdym słowem i czuję suchość w ustach. Strach zwierzęcia, które wie, że trwa na niego polowanie. Widziałam kiedyś zdjęcie lisa wykorzystywanego do treningu agresji u psów myśliwskich. Siedział w klatce, cały mokry ze strachu. Nigdy nie zapomnę jego spojrzenia.

Przypomniało mi się też coś innego. Stephen King zareklamował „Amerykański brud”, pisząc: „Spróbujcie przeczytać pierwsze siedem stron tej książki i na tym poprzestać. Przekonacie się, że to niemożliwe”. To jak najbardziej możliwe, bo tak zrobiłam i raczej nie jestem jedyna. Ale wiem, o co mu chodziło. Początek tej historii jest straszny, potworny i robi wrażenie. Z tym, że na mnie zrobiłby większe, gdybym nie oglądała żadnego filmu czy serialu o kartelach. Do dziś pamiętam pewną scenę, w której mężczyzna zastrzelił kobietę i zrzucił jej ciało z mostu. A zaraz za nim ciała dwójki jej dzieci.

„Amerykański brud” to historia o kartelu, a raczej o pościgu kartelu za jedynymi ocalałymi członkami rodziny dziennikarza, który drążył temat za bardzo. To opowieść piękna, ale przykra. Wciągająca, ale przygnębiająca. Pełna bólu, cierpienia i niesprawiedliwości, szczególnie w stosunku do kobiet. Wciąż pamiętam wstrząsającą historię Soledad, usłyszaną przez Lucę na dachu pociągu. To także opowieść o ogromnej miłości oraz strachu. O funkcjonowaniu w stanie permanentnego stresu, gdy nie wiadomo, komu można zaufać. Kiedy człowiek płoszy się przy dłuższym spojrzeniu nieznajomego na ulicy. Bo może on WIE. Może on jest od NIEGO.

Warto. Naprawdę warto ją przeczytać, żeby poczuć te emocje.

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu Niezwykłe.