"Małe sekrety" Jennifer Hillier

 

Ostatnio cierpiałam na chroniczny brak czasu połączony ze złą organizacją (nieogarem). Nie wiedzieć kiedy stosik książek od wydawnictw zmienił się w prawdziwy stos hańby. Patrzył na mnie z coraz większym wyrzutem, aż zaczęłam unikać go wzrokiem. Próbowałam nie myśleć, że na recenzję czekają tytuły, które otrzymałam dwa miesiące temu... Przeszło mi nawet przez głowę, żeby zrobić coś niegodnego – opisać książkę niedoczytaną. Na szczęście skończyło się na głupiej myśli. Nadeszły święta i w końcu miałam czas na uczciwe podejście do sprawy. Sięgnęłam po „Małe sekrety” i... skończyłam je w tym samym dniu. Tak, proszę państwa, trafiłam na jedną z książek, które wciągają czytelnika za szmaty i ani się zorientuje, a patrzy na ostatnią stronę.

Wszystko mi się podobało. I wątek główny, poświęcony porwaniu synka Marin i Dereka. I wątki poboczne (choć równie obszerne), w tym romans, przyjaźń byłych kochanków czy rozterki biednej studentki. Przy czym trzeba podkreślić, że nie mam problemu z czytaniem książek, które nie mieszczą się w jednej kategorii tematycznej. Jeśli thriller psychologiczny zbacza w stronę obyczajówki albo kryminał zgłębia psychologię bohatera/ów, nie obniżam im za to oceny. Ktoś, kto nie lubi takiego mieszania, uzna debiut Jennifer Hillier za niedopracowany. Albo zwyczajnie nudny.

Spotkałam się w sieci z określeniem „dreszczowiec domestic noir”. Fajnie brzmi, a co najważniejsze, pasuje. Opowieść trzyma w napięciu (kiedy trzeba), przybliża pokręcony potok myśli bohaterów (kiedy trzeba), opisuje coraz chłodniejsze relacje między małżonkami oraz nieudane próby radzenia sobie ze stresem jednej i drugiej strony. I sekrety. Mniejsze, większe, tworzące bariery pomiędzy niegdyś bliskimi sobie ludźmi. Pojawił się także wątek niezrozumienia międzypokoleniowego. Instagramowa młodość, podnosząca swoją samoocenę liczbą serduszek oraz dojrzałość (bo wciąż nie starość), żyjąca „realem”. Dwa światy, które niespecjalnie próbują się zrozumieć, mimo iż czasem się przeplatają.

Nie zawsze udaje mi się trafić na bohaterkę, z którą mogę się mniej lub bardziej utożsamić. W tym przypadku nie mogłam zrobić tego nawet w jednym procencie. Autorka na końcu pisze, że „zgłębianie nasilającej się depresji Marin po zaginięciu jej synka było nieprzyjemne i bolesne”. Próbowała wniknąć w sposób myślenia zrozpaczonej matki, pokazać jej wewnętrzną szarpaninę, chaotyczne decyzje powodowane impulsami. Ale rozumie, że dla części czytelników działania Marin mogą być „niepokojące i trudne”. To prawda. Przynajmniej dla mnie takie były, ale wcale nie chodzi o czyny, których dopuszczała się z powodu Sebastiana. Nie mogłam pojąć, skąd ta wyrozumiałość, wielkoduszność, ta łatwość wybaczania grzechów i grzeszków Dereka. Wiem, że nie brakuje kobiet, które z biegiem czasu nauczyły się przymykać oczy na tyle rzeczy, że praktycznie chodzą po omacku. Nie oznacza to jednak, że rozumiem takie kobiety.

Ech, dużo słów, dużo wątków, a wniosek jest prosty. Mnie się podobało. Polecam „Małe sekrety” osobom, które lubią wolniejszą akcję, zastanawianie się, komu można zaufać, a kto kłamie, poznawanie bohaterów nie tylko po tym, co robią, ale i po tym, co myślą.

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu Muza.