"Stroiciel" Daniel Mason

 Wydawać by się mogło, że historia stroiciela fortepianu nie może być fascynująca, nawet jeśli rozgrywa się w egzotycznym otoczeniu. Dla wielu nie jest. Ale są czytelnicy (do których i ja należę), dla których to wspaniała opowieść wymagająca czasu i skupienia. Wytrwałym – a przede wszystkim wrażliwym – odwdzięczy się z nawiązką, zapewniam.

Odważę się na stwierdzenie, że mamy tutaj do czynienia nie z utworem literackim, a muzycznym. Nie tylko dlatego, że Daniel Mason poświęcił główny wątek tytułowemu stroicielowi, Edgarowi Drake'owi, który wyrusza do niebezpiecznej Birmy, aby nastroić fortepian ekscentrycznemu lekarzowi Carrollowi. Jako jeden z dwóch wytypowanych przez wojsko specjalistów znających się na tym konkretnym modelu (erard) decyduje się na wyjazd, skuszony sutym wynagrodzeniem. Jego zadanie jest bardzo ważne – nie tylko w dosłownym znaczeniu. Jeśli fortepian nie zostanie naprawiony, lekarz major powróci do Anglii. Zawoalowana groźba wprawia wojskowych nie tyle w konsternację, co prawie w panikę. Drake ma przywrócić erardowi ciepłe, stonowane brzmienie, dzięki czemu Carroll będzie mógł skupić się na swojej pracy. Czyli na zawiązywaniu kolejnych sojuszy z miejscowymi książętami.

„Stroiciel” to jedna z tych książek, które określiłabym jako stworzone do czytania, a nie do przeczytania. Dziwnie to brzmi, ale chodzi mi o to, że nie zawiera nagłych zwrotów akcji, za to przepełniają ją przepiękne obrazy. Toczy się dość leniwie, co znuży część czytelników, ale mocno oddziałuje na wyobraźnię. Gdyby była muzyką, to niewątpliwie klasyczną. Gdyby była obrazem, to impresją. Przyjemność sprawia nie poznanie jej zakończenia, a sam proces czytania. Wraz z bohaterem przyglądamy się występom młodziutkich tancerek o stawach pozwalających na niesamowitą płynność ruchów. Mijamy wysuszone poletka, obserwujemy dziecięce zabawy oraz pracę dorosłych. Zaciągamy się głęboko aromatami ziemi, lasu, kuchennych przypraw i powietrza. Zakochujemy się w Birmie, a myśl o powrocie do tzw. cywilizacji zaczyna napawać nas smutkiem, zamiast tęsknotą i radością.

Zdecydowanie nie polecam lektury osobom niecierpliwym. Tym, które nie chcą/nie lubią się skupiać, wczytywać (czy raczej wsłuchiwać) w treść, tylko wolą pędzić strona po stronie do samego końca. Niech nawet nie myślą o sięgnięciu po ten tytuł, bo „Stroiciel” nie jest dla nich. To książka dla wielbicieli delektowania się lekturą, smakowania słów, zamykania oczu, żeby łatwiej wyobrażać sobie sceny, kolory, zapachy... To dzieło zapisane nutami, grą światła i cienia, ale przede wszystkim dźwięków.

Książki, które mi się podobają, ale niczego w moim życiu nie zmieniły, prędzej czy później przekażę dalej. „Stroiciel” ze mną zostaje, co chyba w zupełności wystarczy za ocenę.

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu Rebis.