"Oona kontra życie" Margarita Montimore

„Po tych wszystkich latach wciąż nie potrafię do tego przywyknąć. Czasami wracasz do mnie jako dziecko w ciele starszej osoby, a czasami jesteś taką pomarszczoną duszą o młodym ciele, w duchu starszą ode mnie”.

Jak by to było – żyć niechronologicznie? Przeskakiwać po życiu, raz do przodu, raz w tył. Dziś masz 19 lat, za rok ponad 50, za dwa lata jesteś przed 30-tką, a w następnym roku po 40-tce... Nigdy nie wiesz, jaki rok nastanie minutę po północy w sylwestrową noc. Jak żyć w ten sposób? Jak zbudować coś trwałego, np. wejść w związek lub wychowywać dziecko? Czy to w ogóle możliwe? Czy takie życie po prostu się przeżywa, płynąc z nurtem? A może da się jakoś odzyskać nad nim kontrolę?

Bohater „Dnia świstaka” utknął w tym samym dniu, jako więzień konkretnej daty w kalendarzu. Z kolei dla bohaterki „Oona kontra życie” czas był czymś w rodzaju łódki dryfującej w nieznanym kierunku. Po obudzeniu się pierwszego stycznia miała przed sobą rok w nieznanej rzeczywistości, w otoczeniu obcych ludzi. Musiała szybko przystosować się do tego nowego świata, a przede wszystkim udawać, że pamięta. Twarze, emocje, związki. Mogła się buntować lub z tym pogodzić. Marnować kolejne dnie lub się nimi cieszyć. Uczyć się na błędach lub popełniać je ponownie. Niszczyć albo budować. Przyznam, że nie spotkałam się wcześniej z takim pomysłem na poprowadzenie historii.

Jeśli chodzi o samą książkę, moje pierwsze wrażenie nie było pozytywne. Zbyt prosty język sprawiał, że przewracałam kartki z lekkim rozdrażnieniem. Czułam, jakbym miała w ręku naiwną młodzieżówkę. Nie wzbudziła mojej sympatii również Oona, choć tłumaczyłam sobie, że to nastolatka. Z niesmakiem obserwowałam jej perypetie w 1991 roku, w którym próbowała odbić sobie bycie „niewidzialną” w 2015 roku. Ale mogę jedynie gdybać, co robiłabym na jej miejscu. Jak to palnęła niegdyś posłanka PiS, nie pochwalam, ale rozumiem.

Na szczęście po nieszczególnym początku wciągnęłam się w tę historię. Obserwowałam, jak bohaterka dojrzewa i zaczyna powoli, powolutku zakotwiczać się w swoim nietypowym życiu. Z olbrzymim wzruszeniem czytałam część o roku 2017. Nie mówiąc o rozdziale finałowym. Kiedy dotarłam do ostatniej strony i odłożyłam książkę, miałam mnóstwo przemyśleń. Miałam też ochotę rozrysować tę historię – wykonać wykres „trasy”, którą Oona przemierzyła w ciągu tych kilku lat. Choćby z tego powodu uważam, że Margarita Montimore wykonała świetną robotę. Stworzyła coś niezwykłego, coś, co zostaje w czytelniku, pobudzając go do refleksji. I nie chodzi mi tylko o myśli typu „co by było, gdyby” albo „co byś zrobił/a na miejscu bohaterki”. To nie jest zwykła obyczajówka o dojrzewaniu, trudnych relacjach z matką czy poszukiwaniu miłości. To dużo, dużo więcej. Polecam każdemu tę wyjątkową książkę.

Możliwość przeczytania "Oona kontra życie" zapewniło mi Wydawnictwo Słowne, za co bardzo dziękuję.